Heimilisvinurinn - 01.01.1910, Blaðsíða 29

ANDVÖKCR ST, G. ST,
29
Þannig: að liún þroskað getnr
þróttinn til að g e r a b e t u r,
Einhvern heyrðum vér vera að tala um ]'að —
fyrir löngu síðan — at) Stephani væri erfitt um ríin og
kveðandi. Meiri fjarstæðu — buil — er naumast hægt
að láta út lir sér, Um kveðandi hans er j>að að segja,
at> hún er jafnaðarlega eins hár-rétt að best má verða;
og rímið, — jú, ef að ]>eim Þorsteíni, Guðnltmdi og
Pdli hefir verið ]>að mjög til fyrirstöðu, ]>á er Stephani
]>að sjáífsagt líka; en mctin hafa ekki orðið ]>ess varir
hjá neinum þeirra, sVo lieyrst linfi alment. Slík
heimska er betur ósögS, Sem dæmi upp á hið gagn-
stæöa mœtti t, d, benda á, að hann byrjar að skrifa
s e n d i b r é f, en áöur en hann veit af, er það orðið
að ljóðahréfi (I. bls, 67). Slíkt liendir líklega tíðast
)>á, sem erU stirhkvœöir! !■
Sjáanlega hyllir Stephan málsháttinn: “á mis-
jöfnu ]>ríf&st börnin best“. Hann segir meðal annars:
Heimilið mitt er heimur sá,
]>ar h ú m i ð og 1 j ó s i ð skiftast á.
----- — og ------------ ----
Og önd mín lifir að eíns ]>á,
ef yndi og sorgir skriUts£_á.
Heyrst hafa raddir í þá átt, að Stephafi væ-ri ekki
ínjög viðkvæmur. Ef ]>eir hinir sömu mefin vildu lesa
bls. 101 og svo áfram svo sem 4 bls., og leita sVo dá-
lílið víðar í ljóðum ]>essum, mætti vera, aé þeir gkiftu
a'S nokkru uin skoðun f )>ví eíni.