Muninn - 01.12.1964, Blaðsíða 12

OFURMENNIÐ
Eins og allir skynsamir menn ættu að
vita, eru aðeins til tvær manntegundir í öll-
um þeim fjölda milljóna, sem byggja jörð-
ina.
Önnur tegundin er hinn venjulegi mað-
ur, sem fæðist til þess eins að lifa, auka kyn
sitt og deyja svo að því loknu eins og hvert
annað dýr.
Hin tegundin, ofurmennið, hugsuður-
inn, stendur á langtum fremra þróunar-
stigi, og þarf ekki að lúta þessu klúra nátt-
úrulögmáli.
Bölvun mannkynsins er sú, að á móti
hverju einu ofurmenni, sem lítur dagsins
ljós, er ungað út hundruðum milljóna
venjulegra manndýra, sem ekki hafa getu
til þess að skilja ofurmennið og í öfund
sinni og illgirni reyna á alla lund að draga
þetta eina vonarljós sitt niður í svaðið.
Þó að þeim takist aldrei að buga anda of-
urmennisins, þá geta þau bugað það líkam-
lega, og þess vegna ligg ég, eina ofurmenni
minnar samtíðar, í andaslitrunum á heilsu-
hæli.
Því fer fjarri, að ég sé að deyja, ég er ein-
ungis að yfirgefa þennan vesæla heim, senr
veit ekki né vill vita, að nú er sá, sem
hvorki skorti vilja né hæfileika til þess að
leiða hann út úr myrkri heimskunnar, glat-
aður honum að eilífu.
Fólkið er ekki einu sinni svo vel á vegi
statt, að jrað taki væntanlegu andláti mínu
með sinnuleysi, heldur gleðst jrað í fávizku
sinni yfir jrví að losna við þennan nöldur-
segg.
Þið skuluð ekki halda, að þetta veki harm
í hjarta mínu, það væri fráleitt, hins vegar
finn ég til meðaumkunar með ykkur, sem
með eigin heimsku hafið kallað glötunina
yfir ykkur.
Ég er líka orðinn því vanur að mæta alls
staðar öfund, illgirni og einfeldni. Alltaf á
öllum æviferli mínum hef ég orðið að bera
þann kross.
í bernsku minni, þegar ég einn stóð utan
við leiki jafnaldra minna, vegna þess að ég
einn sá fánýti þeirra.
Á stuttri skólagöngu minni, sem lauk
með brottrekstri, vegna þess að ég, sem sá í
gegnum fáfræði og loddaraskap kennar-
anna, neitaði að láta kúga mig til gagns-
lauss lærdóms.
Ég varð að þola háð óupplýstra vinnu-
félaga minna, þegar ég reyndi að koma
þeim í skilning um tilgangsleysi hins lík-
arnlega strits.
Ég varð að þola hin sárustu vonbrigði,
eins og þegar ég uppgötvaði, að kaffihúsa-
listamennirnir svonefndu, sem ég átti með
mínar sælustu stundir og í fyrstu hugði
mína jafningja, voru aðeins venjulegir
menn, sem skorti þroska til þess að skilja
mig. En þeir vildu það, þeir voru ekki
ánægðir með heiminn. Þeir sáu fánýti
stritsins og fyrirlitu það.
Þess vegna þótti mér vænt um þá, en
enginn þeirra var ofurmenni, ég var hið
eina.
Ég varð að þola brest líkamlegrar heilsu
minnar aðeins þrítugur að aldri, og síðan
þessi tíu ár á andlausu heilsuhæli.
Þrátt fyrir þetta allt er andi minn óbug-
aður, og aldrei hefur mér verið það betur
ljóst en nú á jressum síðustu augnablikum
líkamlegs lífs míns, hversu mikið ofur-
rnenni ég er.
Ó þú heimur! ef þú aðeins værir gæddur
heilbrigðri skynsemi, þá væri þér ljóst,
hverju þú ert að glata, og þú myndir kalla
40 MUNINN