Dýravinurinn - 01.01.1885, Blaðsíða 46

40
Æskuminning.
yrir 30—40 árum síðan kom gamall beiningamaður, sem var bæði
blindur og beyrnarlaus, nálega á bverri viku til |)orpsins, })ar
sem jeg var; bann gekk um þorpið bús úr búsi og bað alls
staðar beininga.
Jeg var þá barn að aldri, og hljóp jeg ávallt góðan spöl
á eptir bonum ofan eptir götunni saman með systkinum mín-
um; krakkarnir í þorpinu gjörðu slíkt bið sama í bvert skipti,
F sem hann kom, og var þetta eigi undarlegt, því að karlinn var
mjög ólíkur öðrum mönnum.
I bægri hendinni hafði hann digran birkilurk, sem hann studdi sig
við, en í vinstri hendinni hjelt bann á hesliviðarpriki, sem bann þreifaði fyrir
sjer með við hvert skref, sem bann gjörði. Ef bann rak fótinn í smástein eða
eitthvað slíkt, blótaði bann og ragnaði berfilega; þó meiddi karlinn sig sjaldan,
því að bann var nauðakunnugur veginum, sem bann bafði farið mjög opt, áður
en hann varð blindur.
það leit út fyrir, að bann þekkti alla vegi og gangstigi, sem lágu út
frá almenningsveginum til bæjanna til hliðar. það var hræðileg sjón að sjá
þennan bbnda fórukarl staulast áfram, og þá er menn sáu bann í fyrsta skipti,
gátu menn eigi að sjer gjört, að brökkva eigi saman. Hann var í rifnum fata-
görmum, böfuðið bar hann ballt, augun bafði hann ávallt opin, og voru þau bál-
bvít. Hann var svo steinblindur, að bann gat starað beint á móti sólinni, án
þess að verða var við nokkra ljósglætu; bann var svo heyrnarlaus, að því, er hann
sagði sjálfur, að hann gat eigi vaknað af svefni, þó að skotið væri af fallbyssu rjett