Dýravinurinn - 01.01.1885, Blaðsíða 31

25
móður minni, hvað fyrir mig hafði borið, og spurði hana, liver það kynni að
hafa verið, sem hefði sagfc, að það væri synd að slá skjaldbökuna til bana?
Tárin komu fram í augun á móðir minni; liún faðmaði mig að sjer og
sagði: „Margir kalla þetta röddu samvizkunnar, en jeg vil heldur kalla það
röddu guðs í sál vorri. Ef þú lilýðir grandgæfilega á hana og hlýðir boðum
hennar, þá mun hún jafnan framvegis tala liærra og skýrar, og leiða þig á íjetta
leið. En ef þii daufheyrist þessari röddu og verður henni ólilýðinn, þá mun
liún smátt og smátt fara að tala lægra, og loks mun hún skiljast við þig alveg í
niðamyrkri án leiðbeiningar11. Með þessum orðum yfirgaf hún mig, en jeg hugs-
aði um þennan atburð meira, en við mætti búast af jafn ungum dreng. Og
aldrei hefur nokkurt atvik í lífi mínu haft meiri og langvinnari áhrif á mig
en þetta“.
2