Dýravinurinn - 01.01.1885, Blaðsíða 52

46
t
Kyrnar.
pt tala menn fyrirlitlega um kýrnar, en þær gjöra þó margt, sem
ber vott um bjálpsemi og þakklæti. Jeg fór einu sinni upp í
sveit, og þar sá jegtvær kýr, sem skiptust á um af) sleikja kvor
aðra í framan. Jeg varð hissa á þessu og talaði um þetta við
bóndann, sem átti kýrnar. „þetta er ekkert undarlegt11, sagði
bóndi; „það er mjög vanalegt, að kýrnar hjálpi hver annari.
þe.gar heitt er í veðrinu, og flugurnar eru nærgöngular við kýrn-
ar, þá kemur það mjög opt fyrir, að kýrnar sleikja hver aðra, til þess að þær
geti fengið frið fyrir flugunum11.
Einu sinni var maður, sem jeg er kunnugur á gangi úti í
liaga og sá þar kú, sem var mjög óróleg og lirædd. Maðurinn geldc að
kúnni, kýrin varð eins og fegin og gekk nú á undan lionum, þangað til
hún kom að djúpum skurði; niðri í skurðinum var kálfur hennar nær dauða
en lífi, og hafði hann dottið ofan í. Maðurinn dró kálfinn upp tir. Nokkrum
dögum eptir þetta varð manninum reikað út í hagann, þar sem kýrin var, og
kom hún þá á móti honum, eins og til þess að þakka honum.
Jeg þekki einnigsöguumnaut, sem enskur bóndi átti; nautið var manneigt,
og var það því vanalega bundið. Yið engan mann var nautinu ver en bróður bóndans;
ef það kom auga á hann, fór það þegar í stað að bölva og róta upp jörðinni. Einu
sinni kom ákaflega mikið þrumuveður, og reið hver þruman af á fætur annari;
nautið stóð úti í óveðrinu, rykkti í tjóðurbandið og öskraði i sífellu. Bóndinn
bað vinnumenn sína, að láta það inn í fjós, en þeir afsögðu það allir; og varð
nautið að vera svona bundið úti í þrumuveðrinu, þangað til bróðir bóndans foks
fór út í óveðrið, til þess að láta nautið inn.
þegar maðurinn kom, hætti boli ólátunum, ljet vinalega að manninum,
lofaði honum að leysa sig og láta inn í fjós, án þess að gjöra nokkuð illt af
sjer. þá er maðurinn gekk næsta dag fram hjá nautinu, öskraði það eigi neitt,
eins og það var vant áður, þegar það sá hann; hann gekk þá að því; nautið
horfði á hann þegjandi og vinsamlega og lofaði honum að klappa sjer. Aður
mátti nautið eigi sjá hann, og hefði vafalaust stangað hann til dauðs, ef það
heíði fengið íæri á, en eptir þetta var það eins meinlaust við hann og larnb, og
þótti vænt um, hvenær sem hann lcom og klappaði því.