Dýravinurinn - 01.01.1885, Blaðsíða 26

20
Sauðfje.
indurnar eru manna á meðal taldar vera íremur heimskar
skepnur. Allir vita, hversu þær eru meinlausar og nægju-
samar, en hitt vita vissulega miklu færri, hversu þær geta
opt verið velviljaðar og meðaumkvunarsamar, og hversu
æmar elska lömhin sín mikið og bera umhyggju fyrir þeim. Á
Skotlandi er sauðfjárrækt aðalatvinnuvegur fólks. Hið alkunna-
skáld, James Hogg, sem var fjármai'mr í mörg ár, hefur sagt frá
ýmsum atvikum um kindur, sem hjer skal skýrt frá.
„Mörgum sinnum“, segir hann, „hef jeg sjeð vott um vel-
vild og meðaumkvunarsemi hjá kindunum. [>á er einhver kind af
sauðahjörðinni missir sjónina, er hún næstum aldrei yíirgefin svo
aumlega á sig komin, heldur tekur ein af hinum sig vanalega til
og verður með blindu kindinni, til þess að hjálpa henni. Ef vötn,
fen eða háir bakkar koma fyrir, fer heilskygna kindin að jarma,
til að vara hina vi<\ og gætir hennar í heild sinni fyrir alls konar
hættum.
því hrjóstugri sem bithaginn er, þar sem kindurnar eru,
þess umhyggjusamari og betri eru ærnar við lömbin sín. Einu sinni gætti jeg
fjár í semfleytt tvö ár í eyðilegum óbyggðum á takmörkum Midlothians, og aldrei
hef jeg sjeð nokkrar ær sýua jafnmikla umhyggjusemi fyrir lömbum sínum eins
og einmitt í essu eyðilandi. Yms smáatvik komu þá fyrir, sem jeg komst
mjög við af.
Fyrri veturinn var mjög harður, og því voru kindurnar bæði kviðlitlar
og magrar um vorið. Margar af þeim urðu máttvana og dóu, og gjörði þessi
máttleysissýki mikinn skaða í hjörð minni. þegar aumingjá ærnar voru orðnar
veikar og lágu afvelta, án þess að eiga viðreisnar von, og gátu alls eigi lypt
höfðinii upp, þá sá jeg opt, að þær lyptu þó lærinu upp og buðu lömburn sínum,
sem voru sársvöng, að sjúga seinasta mjólkurdropann, sem var í júgrinu. Jeg
hef aldrei komizt meira viö af uokkru öðru, sem jeg hef sjeð.