Dýravinurinn - 01.01.1885, Blaðsíða 23

17
bæði þunnt og druslulegt, slóst fram og aptur, og svo var hann horaður, að
hægt var að telja í honum hvert rif. Helmeiddur var hann í baki og sást í
blóðugt kjötið; og var auðsjeð, að sárinu undan aktýjunum var aldrei gefinn timi
til að gróa; og allur’bar hesturinn með sjer, að með hann var farið miskunarlaust.
Mústafa í elli.
Og þó hafði þetta einhvern tíma verið falleg skepna. Hann hafði auð-
sjáanlega haft fallegan vöxt, og líklega einhvern tíma verið einn af þessum ljóm-
andi fallegu apalgráu hestum — en nú var hann orðinn snjóhvitur fyrir elli,
eins og opt á sjer stað með apalgráa liesta. Aumingja skepnan!