Dýravinurinn - 01.01.1885, Blaðsíða 50

44
Morgunkveðjan.
hernai'd verður riddarinn og hestur hans að þola margar þrautir
saman, og er því eðlilegt að þá sje opt fallegt samkomulag milli
þeirra og vinátta. Enda kemur það og opt fyrir á löngum hergöng-
um, að riddarinn kennir í brjóst um hest sinn, sem hefur borið hann
svo vel, og skiptir með honum seinasta vatnsdropanum, sem hann
á. Til þess eru og mörg dæmi, að hermaðurinn hafi vanið best
sinn við að gefa sjer koss sem morgunkveðju. Myndin, [sem [er
hjer, sýnir þess konar atvik.
I síðasta ófriði milli Frakka 'og þjóðverja fóru Frakkar halloka fyrir
þjóðverjum; meðal annars urðu Frakkar að gefa upp kastalann Metz. Um þessar
mundir var þar enskur frjettaritari; hefur hann sagt frá dálitlu atviki í enskum
blöðum, sem sýnir hvernig hermaður getur haldið af hesti sínum.
„Jeg gekk ofan eptir borgargötunni“, segir frjettaritarinn, „og kom þá
maður hlaupandi til mín af riddaraliðinu frakkneska og sagði: „Hesturinn minn
er að deyja úr hungri. Jeg hef haft hann í fjögur ár, jeg hef látið hann seðja
hungur sitt á seinasta matarbitanum mínum, og loks hef jeg látið hann vera hjá
mjer á næturnar. En nú hef jeg ekki haft neitt handa honum í þrjá daga.
Frelsið þjer líf hans! Látið hann fá eitthvað ofan í sig. Jeg grátbæni yður um
það. þjer megið þá hafa hestinn. Og þjer munið aldrei yðrast eptir að hafa
fengið hann, því að hanner gæða skepna og eptir því tryggur“.
Jeg fór samstundis með manninum; á leiðinni keypti jeg brauð og
skar það í sundur, til þess að gefa aumingja skepnunni. þá er .vjer komum að
kofanum, þar sem hesturinn var, sneri hann sjer við og hneggjaði að eiganda
sínnm, og þó var hann svo horaður og máttlaus, að hann gat varla hreyft sig.
Frakkneski liðsmaðurinn hljóp að hestinum, lagði höndurnar um hálsinn á hon-
um og kallaði með tárin í augunum: „þú ert frelsaður! þú ert frelsaður!“
Hesturinn heyrði til liði Frakka, og var merktur hermerki; hann var
því eign sigurvegaranna þjóðversku, og þvívarðjeg, þó aö mjer væri það þvert á
móti skapi, að láta þá fá hestinn; jeg bað þó fyrirliðsmanninn, að farið yrði vel
með hestinn, sem hafði verið jafn tryggur og hollur við húsbónda sinn“.