Dýravinurinn - 01.01.1885, Blaðsíða 44

38
Endurgj aldið.
álfvaxinn drengur sat á þröskuldi á kúsi; hann hjelt á
smurðri brauðsneið í annari hendinni og staf í hinni
hendinni. Skammt frá honum lá hundur.
„Komdu hingað, greyið! greyið!“ sagði dreng-
urinn.
!-' |>egar hundurinn heyrði að talað var vinsamlega
U til hans, stökk hann upp, lagði kollhúfurnar, dinglaði
I rófunni og kom glaður til drengsins.
(\ Drengurinn rjetti brauðsneiðina að hundinum, en
( rjett í því er hann glepsaði eptir henni, kippti
strákurinn hendinni að sjer og gaf hundinum duglegt
högg á trýnið. Aumingja hundnrinn hljóp ýlandi i
burtu, en strákur hló skellihlátur.
Andspænis í götunni stóð maður við glugga; þótti honum ljótt að sjá
til stráks. Hann benti honum að koma yfir til sín og sýndi honum silfurpening,
sem hann hjelt á í hendinni.
„Langar þig í þennan pening ?“ sagði maðurinn.
„Já, kæra þökk!u svaraði drengurinn glaður í anda og hljóp yfir til
hans, til þess að grípa silfurpeninginn. En rjett í því er hann rjetti. fram hönd-
ina, gaf maðurinn honum vænt högg á hana.
Drengurinn fór að gráta: „Hví eruð þjer að meiða mig? Jeg hef
ekkert móðgað yður eða beðið yður um að gefa mjer silfurpeninginn!u
„Hví lamdir þú hundinn áðan? Hann gerði þjer ekkert illt, og hann
bað þig eigi um brauðsneiðina. fúi hefur farið með hann alveg eins, og jeg fer
nú með þigu.
Drengurinn leit til jarðar; hann fann að honum komu makleg málagjöld.
t