Dýravinurinn - 01.01.1885, Blaðsíða 58

52
hans einu sinni á fiskiveiðar og hatði liann með sjer. Drengurinn átti að bera
köríu, þar sem fiskana átti að hafa, er kynnu að veiðast, og gjörði hann það með
glöðu geði. En svo sagði faðir hans honum, að taka lifancli orm og setja hann
á öngulinn, en þá svaraði liann, að sjer væri slíkt ómögulegt. Eaðir lians
margskipaði honum þetta og barði hann, en það kom fyrir ekki; tók faðir hans
hann þá og lamdi hann eins og harðanfisk, og ski|)aði honum síðan, að snauta í
burtu og koma eigi fyrir sín augu. Drengnum þótti þetta svo óbærilegt, að
hann þóttist eigi geta við þetta búið, og einsetti liann sjer að fara frá föður sín-
um. Ætlaði hann að fara yfir fjöllin til Noregs og líaupa sjer fylgdarmann fyrir
nokkra silfurskildinga, sem hann átti. En þjónn, sem lengi liafði verið hjáföður
hans, komst að fynrætlun hans og sagði föður hans frá. Faðir Adelsparres fór
nú vel að drengnum og fjekk hann með góðu, til þess að hætta við f yrirætlun
sína, og hjet honum, að hann skyldi fá að fara með honum til Stokkhólms; við
þetta sefaðist drengurinn. J>etta var árið 1772 og þá var Adelsparre 12
ára gamall.
Garibaldi, þjóðhetja Itala, var mjög góður við skepnur; og eru
margar sögur til um þetta. Yecchj ofursti hefur sagt frá einu atviki, sem kom
fyrir á eynni Caprera og sem sýnir, hversu Garibaldi var góður í sjer við skepnur.
„Einu sinni kom smalinn inn og sagði, að hundarnir liefðu þotið í
kindurnar og farið að elta þær. En kindurnar liefðu orðið svo lrræddar, að þær
hefðu tvístrast og stokkið í allar áttir, og ein af ánurn hefði orðið svo felmtruð,
að hún hefði hlaupið frá nýbornu lambi sínu einhvers staðar úti á millum klett-
anna. j>á kom einhver fram með það, að fara með smalanum og hjálpa lionum
til þess að finna lambið. Garibalda þótti þetta óskaráð og lagði þegar af stað.
Meðan vjer vorum að fara upp eptir liæðunum, heyrðum vjer jarmið í lambinu
og gengum á liljóðið. En svo hætti lambið að jarma, og hefur það líklega haldið
að það væri bezt fyrir sig að þegja, ef það ætti að sleppa við úlfana. Vjer vor-
um lengi að leita, en það var til ónýtis, og fórum vjer loks heim aptur, til þess
að snæða kveldverð. j>egar er Garibaldi hafði drukkið mjólk úr könnu sinni,
stóð hann upp frá borðinu, kveikti á ljóskeri, mælti eigi orð frá munni og fór
af stað aptur, til þess að leita lambsins. Vjer fórum á eptir lionum npp hæð-
irnar gegnum kjarrskóg. Við og við lieyrðist jarm í lambinu; en þá er vjer
hjeldum að vjer værum komnir í nánd við það, hætti það að jarma, og birtan af
ljóskerinu var allt of lítil til þess, að vjer gætum sjeð, hvar lambið lá. Klukkan
var yfir níu, og þá fór að rigna. Vjer vorum orðnir þreyttir, og fórum vjer því heim
aptur og tókum á oss náðir. Tæpum klukkutíma eptir heyrðum vjer fótatak í
herberginu við hliðina, þar sem Garibaldi svaf, og tókum vjer eptir að hurðinni var
lokið upp, og einhver fór út. Um miðnætti vöknuðum vjer við málróm Gari-
balda; var hann þá kominn með lambið heilt á hófi og bar það á örmum sjer.
Síðan fór hann að hátta, en vætti áður dálítinn svepp í mjólk og ljet hann upp
lambið; bjó hann svo um það í rúmi sínu við hliðiná á sjer. Lambið var óró-