Dýravinurinn - 01.01.1897, Blaðsíða 8

6
hvernig vesalings-rjúpnahópiurinn muni vera á sig kominn eptir þvílíkt skot,
mundi þessi veiðiaðferð verða sjaldgæfari. Tiltölulega f'Aar af rjúpunum biða
þegar bana og enn þá færri komast undan ósærðar; meginfjöldinn særist af
hagladrífunni, sumar fótbrotna, vængbrotna eða eitthvað því um líkt. Ef ein-
hver maður meiðist, þá er honurn, sem nauðsynlegt er, hjúkrað eins og frarn-
ast má verða, læknir sóttur, og þó berast rnargir lítt af. En rjúpunum, sem
skotið er á, hjálpar enginn; eugin læknishönd bindur sár þeirra, en þau flaka
f.vrir frosti og fjúki. Margir af' þessum sjúklingum dragast lika smám sam-
an upp og drepast úr sárum eða af sulti; sumar rjúpur lifa þetta af, þó þær
verði aldiei örkumlalausar, og geta má nærri, hvilika æfl þær muni eiga,
þegar þær svona lamaðar verða að berjnst fyrir lifi sínu í vetrarharðindunum.
Hi*eiðiir fugla.
Það er alsiða að ónáða fugla á hreiðrum og taka egg þeirra. Börn-
um og unglingum er varla láandi, þó að þau langi til að skoða hreiðrin, þessi
yndislegu meistaraverk fugianna, og leika sjer að eggjunum. Fuglarnir sækja
opt efnið í hreiðrin langar leiðir með ótrúlegum dugnaði og fyrirhöfn og byggja
þau opt af frába-rri list. Þetta vita flestir, sem konmir eru til vits og ára,
og væri þeim því ætlaridi að gjöra það ekki viljandi að spflla hreiðrunum;
ættu menn heldur að áminna börnin um að fara gætiléga við hreiðrin, þvi að
annars geta eggin gutlazt, svo að fuglarnir nái ekki að unga út. Það er ekki
mikill slægur í að taka smáfuglaeggin, því að sjaldan finnast þau öðru visi
en í einu og einu hreiðri á stangli, flest með fáum eggjum; þó er þetta mjög
opt gjört. En ef menn hugsuðu út í það, hvílíka sorg þeir baka fuglunum
með því að taka eggin þeirra, þá mundu menn optar láta það ógjört. En
hversu sárt fuglunum er um hreiðrin og tíggin sín, sjest best á þvi, hversu
fuglarnir verða hræddir um þau, þegar kornið er nálægt þeim. Þeir baða
vængjunum og berja sig utan, eirikum þegar eggin eru farin að unga. Þessi
Ijettu dýr eiga hægast ailra dýra með að komast undan rnönnum og lypta
sjer til skýja, ef þeir þykjast ekki óhuítir, en þó skríða þeir fyrir fótum vor-
um, ef þeir eru hræddir um hreiðrin sín.
Kunningi minn befur sagt mjer þessa sögu af álpt, sem hann f'ann á
eggjum: Þegar hann einu sinni var á f'erð uppi á heiði, f'ann hann 6 egg í
dyngjunni. Hann vildi ekki taka eggin og skrifaði á þau öll nafnið sitt tneð
ritblýi, til þess að þau skyldu síður verða tekin af öðrutn, sem kynni að finna
dyngjuna; því að bæði þóttist hann með þessu að nokkru leyti hafa helgað
sjer eggin, og svo gátu menn af þessu sjeð, að eggin voru þá ekki ný og
því minni fengur í þeim en ella. Þegar maðurinn kom litlu siðar að álptar-
dyngjunni, sat álptin í henni, en þó voru,öll eggin horfin; hafði einhver milli