Dýravinurinn - 01.01.1897, Blaðsíða 48

38
um; svo fór hann upp i landnorður á jólanóttina með frosti og snjóslitrungi.
Veðrið var þó bærilegt framan at' deginum, en meðan fólkið var í kirkjunni,
herti bæði frostið og veðrið, og þegar út var komið, varð hverjum það fyrst
fyrir að grípa i hattinn; svo æíir voru vindbyijirnir, og frostið reif í kinnarnar,
svo að sveið i og beit bæði í nef og eyru.
Nú var hver kominn á leið heim til sín, eða þá i heimboð til vinar eða ná-
granna. Að eins læknishjónin og efnabóndi einn úr sókn sjera Jóns voru
eptir á Mýri, því svo var til ætlazt, að þessir vinir hans enduðu þar jóladag-
inn hjá honum og yrðu þar um nóttina. Presturinn bað um að lagt væri í
ofninn í stofunni, og settist hann þar að skeggræðum með gestum sínum, en
konurnar hjeldu sig að madömunni.
Fyrst skenkti sjera Jón gestum sínum glas af vini til að taka úr
þeim hroilinn og litlu síðar kom sjóðandi kafti. Þegar tími þótti til kominn,
var sett fram fyrir þá borð, hlaðið öllum þeim gæðum, sem vel birgt sveita-
heimili hefir að bjóða á jólunum. Þegar gestirnir voru búnir að stanga hangi-
ketið úr tönnunum var borinn í stofuna rjúkandi vatnsketill, og glös og kon-
jaksflaska sett á borð. Stoíán var hlý, og þægileg; og vinirnir sátu þar að
glösunum glaðir og mettir, það sem eptir var kvöldsins, og hjöluðu um hvað
sem í hug kom, hörkur, heyja-ásetning og skepnuhöld. Þeir gátu verið i
bezta jóla skapi, þótt bylgusurnar lemdu á gluggunum og notið hátiðarinnar
kvíðalaust, þvi fyrir þeim mátti veturinn láta hvernig sem hann vildi; þeir
áttu nógan forða fyrir allan sinn búfjenað. Þetta vissi hver þeirra um ann-
an og því var ekki á það efni minnzt; en svo voru aðrir sem ekkivoru jafn-
birgir að mat eða heyjum og um þá var meira talað.
Svona leið kvöldið hjá þessum mönnum; það var rólegt og inndælt
jólakvöld, og þessu er ekki verið að lýsa hjer þeim til linjóðs eða áfellis; hjer
var ekkert óhóf á nokkurn hátt f mat eða drykk. Þessir menn hjeldu ekki
jólakvöld sitt öðruvísi en vjer myndum allir gera, ef vjer hefðum efni á. En
það er einmitt við þesskonar tækifæri að oss langar svo innilega til þess, að
náttúran hefði verið svo örlát við öll börn sín, að lofa þeim að njóta sömu
jóla-gleðinnar eða þó að minnsta kosti að unna þeim ofurlítils af henni. Það
er opt í lífinu svo skammt milli hamingju og hörmungar, að það er ómögulegt
annað en að taka eptir því, og svo var 1 þetta sinn. Þegar farið var að
skyggja um daginn og gestirnir sátu við kaffið, kom einn af vinnumönnunum
alsnjóugur að stofudyrunum og spurði prestinn, hvort hann ætti að sækja
hrossin suður í rimana og gefa þeim. Prestur kvað þess ekki mundi þurfa,
þar sem nær því alautt hefði verið þangað til og þau verið í haga fram ept-
ir deginum; hann gæti þó snarað dáiítilli tuggu í þau sem heim kæmi. Mað-
urinn fór og gerði eins og honum var sagt. Sjera Jón átti margt hrossa og
höf'ðu nokkur þeirra hörfað heim, þegar bylurinn skall á. Þau höfðu leitað