Dýravinurinn - 01.01.1897, Blaðsíða 23

að hann' horíir til mín, svo að jeg geng aptur til hans. Augnaráðið var svo
einkennilegt og áhyggjufullt, að mjer duldist ekki, hvað hann vildi að jeg
skyldi gera. Það var eins og nýtt lífsafl færðist um hann, og hann sýndi þess
ljós merki, að hann vildi komast upp úr. Jeg greip því í'tist í tauminn, og
sýndi að jeg var reiðubúinn að hjálpa honum og á svipstundu var hann kom-
inn uþp á ísinn, heill á húfi. Mjer þótti ógn vænt um að hesturinn var kom-
inn úr allri hættu, og engu síður sá jeg sömu merki á honum. Því næst hjelt
jeg áfram ferð minni. og gekk hún vel úr þvi. Atvik þetta sýnir glöggt, að
Blesi hafði vit á og sá, að jeg lagði á stað frá honum, að jeg ætlaði að skilja
við hann, en það gat hann eigi þolað. Þess vegna gerði hann mjer bendingu
um að jeg yrði að hjálpa sjer; nú vildi hann gera það sem hann gæti, nú sá
hann að hjer var að tefla um líf eða dauða. —
Einu sinni átti jeg fjárhund, sem jeg kallaði Smala. Það var allra lag-
legasti hundur, svartur að lit með hvitan díl í rófunni, frár á fæti og hinn
þrifalegasti. Hann var fyrirtaks fjárhundur og mátti senda hann langar leið-
ir að sækja kindur; hann fór jafnt á stað, þó að hann sæi þær ekki, og hætti
eigi fyr en hann fann þær. Hann fyigdi rnjer jafnan, og ef það bar við að
hann yrði eptir heima, þegar jeg fór eitthvað, kom hann langar leiðir á móti
mjer og ætlaði þá fagnaðarlátunum aldrei að linna. Ef jeg fór yfir ár á ferju,
lagði hann jaf'nan út i á eptir, og liætti eigi fyr, en hann náði bátnum eða
að honum var róið, og hann innbvrtur. En eitt sinn ætlaði honum að verða
hált á því. Jeg var sendur til Revkjavíkur með brjef, eptir veturnæturnar,
og hafði jeg Sraala með mjer. .Jeg fór yfir Ölfusá hjá Laugardæluiu. Isskar-
irnar voru beggja vegna við ána og flug í henni. Þegar jeg kom að ferju-
staðnum, kallaði jeg 1 Smala til þess að lofa honum að vera í bátnum, en þá
sá jeg að hann hafði orðið eptir í Laugardælahverfmu, svo að hann lieyrði
eigi köll min. En þegar við komum að ytra landinu, heyrðist til Smala á
eystri árbakkanum. Það var farið að rökkva, svo að ferjutnaðurinn var ó-
fáanlegur til að sækja hundinn austur yfir. Jeg varð því að sætta mig við
það sem komið var, en bað manninn að kalla á rakkann heirn með sjer og
lofaði hann því. En það gekk eigi vel; jeg heyrði geltið í hundinura lengi
vel á eptir. Jeg svaf illa fyrstu nóttina eptir og var einlægt að dreyma hund-
inn. En af honurn er það að segja, að hann lagði í ána um kveldið og lenti
eptir töluverðan hrakning í eyju neðan við ferjustaðinn. Þar var hann svo
um nóttina. En um morguninn fór maður sá, er flutti mig, að skygnast eptir
Smala og sjer þá, hvar hann er niður kominn. Ilann fer síðan heim og ætl-
ar að fá mannhjálp til að ná hundinum, en á leiðinni ofan að ánni mæta þeir
honum. Sraali hafði þá iagt til sama lands, er svo mikið tók að birta, að
hann sá til. Þetta sama kveld, sem jeg fór til Reykjavíkur, kom jeg að Þor-
leifskoti í Laugardælahverfinu, og stóð þar við. Þangað fór Smali um morg-
8*