Dýravinurinn - 01.01.1897, Blaðsíða 50

40
um hafði klárinn hneggjað upp á hann. Fólkinu sýndist sem Jarpur myndi
muna alit, og vildi gjarnan skifta við Skjóna. Um haustið sá ekkert á Jarp,
hann var í góðu standi eins og hann var vanur og presti þótti mikið fyrir
að slá hann af, þar sem hann gat, eins og prestur sagði satt, skjökt undir
heybandinu annað sumarið til eða kannske Jengur. Veturinn ltostaði svo sem
ekki neitt, þvi það var varla nema í aftakavetrum, að nokkuð þyrfti að geta
útigangshestum á Mýri.
Svona var aðdragandinn, að því að Jarpur stóð þarna i bylnum undir
tóptarbrotinu. Hann hafði að mestu farið einn sjer, allan veturinn, eins og
hann gæti ekki alminnilega samlagað sig hinum hrossunum nje þau honum,
og enn þá hafði hann dregið sig þarna einsamall í hlje. Hinir hestarnir
drógu sig saman smátt og smátt til að hafa skjól hver af öðrum. Til hans
kom enginn. Jarpur fann líka auðsjáanlega vel til þessarar einveru, allur
svipur hans var nú orðinn svo þreytulegur og vonleysislegur, eins og hann
hefði ásett sjer að láta þar fvrirberast hjeðan af‘, hversu sár seru sulturinn og
kuldinn yrði. Það var þó eins og einhver kvalafull barátta væri í huga hans,
eitthvert stríð við pínandi og ákafa þrá meðan myrkrið og bylurinn voru að
hylja bæinn, því þá reisti hann upp höfuðið noltkrum sinnum og renndi aug-
unum heim til bæjarins, þar sem hesthúsdyrnar blöstu á móti; þær gryllti hann
lengst, og það eftir að þær í raun og veru voru horfnar fyrir löngu. En
lengra komst heimferðarhugsunin ekki hjá aurningja gamla klárnum, þvíhvað
sem sagt er um vonina, að hún hverfi aldrei, þá er hitt eins víst, að eymd
og harmar eiga fjölda af björgum, sem engin von kemst yfir. Dyrnar voru
lokaðar; það var ekki hans hesthús nú. Frá þessum dyrum hafði hann verið
rekinn í byrjun vetrarins kvöld eftir kvöld og var nú fyrir löngu bættur að
koma heim eða vona þangað. Það bættist og of'an á, að honum fannst hann
vera svo þreyttur í kvöld og máttfarinn. Hann hafði haft þessa sömu hita-
og skjálftakippi allan daginn, og varla haft rænu eða lyst á að taka í jörð.
Hann hafði fyrst fundið til þessa nóttina, áður þegar frostið kom á harm al-
votan. Andardráttuiinn var orðinn svo erfiður og brjóstið svo þungt og
óhægð i öllum limum. En eftir því sem þjáningaruar uxu i líkamanum, var
eins og meðvitundin yrði ljósari og ljósari og allar minningar glöggari og
sárari. Hann mundi það svo vel, þegar hann stóð við stallinn og snjórinn
skrjáfaði i hesthúskömpunum fyrir utan, harm mundi allt, jafnvel töðulyktin
angaði fyrir vitunum frá endurminningunni. Hann opnaði augun við og við
og sá að skaflinn varð einlægt hærri og hærri við tóftargaflaðið fyrir norðan
hann, og hann tróð snjóinn undir fætur sjer jafuóðum og að hófunum fauk,
og hrökk saman við og við þegar verstu svipirnir fóru yfir hann; þá varð
honum líka alltaf svo þungt urn andardráttinn. Það var örstutt heim, ekki
nema fáeirr spor heim eftir rimanum að hliðinu og svo norður með traðar-