Dýravinurinn - 01.01.1897, Blaðsíða 17

ur að Réttartungu og sat Lappi þar lijá þeirri ánni, sem Jón hefti, og fagn-
aði húsbónda sinum með mestu gleði og alúð.
Fleira er af Lappa viturlegt að segja, en þetta þjTkir nóg til að sýna
gagn og greind lians.
Vel hæfir að segja frá því, hvernig Lappi er í sjón. Hann er lieldur
stærri en meðalhundur, svartur á lit, með hvíta bringu og framlappir, al-
sporaður, snögghærður, þétthærður og gljáandi, með standandi eyru, sivalur,
léttilegur, viturlegur og athugall; einsýnn fyrir elli sakir og heyrnardaufur,
sem íyr hefir sagt verið; enda orðinn 9 ára og marga svaðilför farið um ævina.
Saga þessi er rituð eftir frásögu Jóns bónda Marteinssonar á Geira-
stöðmn, sem átt hefir Lappa frá því hann var hvolpur. Þekki ég Jón vel
þar sem við erum jafnaldrar og höfum oft nágrannar verið; er Jón aðgætinn
maður, greindur og ólyginn, og hygg ég hans sögu í alla staði merkilega
og sanna.
Þorgils gjallandi.
Smásögur.
Eptir
Ólaf Ólafsson
frá Lundi.
Tík kennii* hvolpum.
orið, sem jeg byrjaði búskap, fór Hjörtur Hansson búfræð. á Börustöð-
um til mín sem vinnumaður; fylgdi honum þá tík, er kölluð var Hetta, af-
bragðs fjárhundur; en alveg var hún ónýt að reka hross; væri henni sigað á
þau, skreið hún jafnan að fótum þeirn, er ætlaði að senda hana, svo sem vildi
hún í allri auðmýkt skorast uudan því verki. Seintii hluta vetrar næstan
eptir átti hún hvolpa og voru tveir af þeiin látnir lifa. Þegar þeir stálpuðust,
fór hún að hugsa um að búa þá undir iífið; herini datt náttúrlega ekki i hug
að láta þá »studéra«, en hana langaði til að gjöra þá að nýtum fjárbundum
eins og hún sjálf var. í þessum tilgangi tók hún þá bersýnilega til kennslu.
Ljet hún þá fyrst elta sig út fyrir og kringum túnið; hljóp á undan þeim