Dýravinurinn - 01.01.1897, Blaðsíða 35

27
kúlunum sem höfðu þotið gegnum vængfjaðrirnar; það var ekki undarlegt þó
hún væri tortrygg og vör um sig.
Skuggarnir af húsunum, trjánum og girðingunum urðu lengri og lengri.
Allan daginn hafði búrið staðið eitt sér á túninu og ginnt og freistað;
en inni i húsinu skiftust bræðurnir á, að halda vörð með hlaðna byssu.
Arnaruuginn hjó og reif hvíldarlaust; reyndi að troða höfði eða vængj-
um milli rimanna.
En um kvöldið fóru börnin að hlaupa niður að búrinu og skömmu
seinna léku þau öll með mestu gleði á túninu.
Þeir fullorðnu fóru smám saman að tínast út til vinnunnar.
í kvöldblíðunni hafði hin unga kona annars bróðurins iagt brjóst-
barnið á grængresið á litla hólnum við brunnirtn, svo fór hún að þvo ijer-
eftin sín.
Á hlöðuþakinu snerust tveir starrar í mesta annríki; þeir áttu hreið-
ur í píltrénu ofan við bæinn og á hlaðinu hoppuðu nokkrir titlingar og tíndu
korn úr sorpinu.
Skyndilega varp dökkum skugga yfir, sem þaut eins og leiptur gegn-
um loptið.
í kyrrðinni heyrðist undarlegur súgandi þytur, geysilegt vængjatak.
Konan leit snögglega við; upp af hólnum hóf sig stórvaxin örn og
beindi fast flugið.
Hún reisti sig f frjósandi hrellingu og vott línið í hendinni.
Örnin hélt barninu í klónum og móðirin starði eitt langt andartak;
hún sá hvernig hún hóf sig hærra og hærra upp í blábloptið.
Logandi kvölin knúði hana til úrræðis.
Iiún þaut að búrinu, reif út arnarungann og rétti hann veinandi og
hljóðandi upp fyrir sig, án þess að hirða um þó hann rifi hana og hyggi til
blóðs á höfðinu.
Örnin staðnæmdist sem snöggvast, og konan horf'ði titrandi á hvernig
hún sló vængjunum til að halda sér uppi; barnið hékk eins og orraur í
klónum.
Henni sýndist örnin líða niður.
Konan stóð á öndinni og horfði á hvernig hún hægt og hægt leið nið-
ur að jörðunni.
Svo sleppti hún unganum og reikaði hugsunarlaus til barnsins síns.
Mæðurnar skildu hvor aðra mitt í eldi hörmunganna.
En um leið og örnin sleppti barninu og hófsigtil flugs — dundi skotið,
Hin afarsterka örn datt með þauda vængina steindauð niður á hól-
inn; en unginn hennar sló hart og títt vængjunum og flaug langt fyrir ofan
eikartoppana, upp eftir --- upp til fjallanna.
4*