Dýravinurinn - 01.01.1897, Blaðsíða 18

16
góðan spotta, og staldraði svo við eða hljóp til baka, ef hvolparnir gátu ekki
fylgt henni. Þessar ferðir urðu tlðari og lengri eptir því sera hvolpunum óx
þrek. Þegar kindur urðu á vegi hennar, rak hún þær sömu leið og smalinn
mundi hafa gjört; dróst hún þá stundum aptur úr sjálf, eða nam staðar á
hæð, þar sem hún mátti sjá yfir, en ljet hvolpana reka kindurnar: Seinast
þegar jeg sá hana gjöra þetta — það hefði gjarnan getað verið prófdagurinu
— lagði hún með báða hvolpana vanalega smalaleið ofan að á og svo upp á
brún á allháum hálsi fyrir norðan bæinn, út brúnir um hríð og svo heim.
Á þessu ferðalagi var hún alt af góðan spotta á undan sjálf, af og til gelt-
andi; stöku sinnum stóð hún við og beið eptir þeim hvolpinum, er stóð sig
betur, því annar var nokkuð fljótari; mjer er það í minnihvernig hvolparnir,
sem báðir voru mjög loðnir, litu út eptir þetta próf, því aur var og bleyta.
Aldrei fór Hetta annars öðruvísi út af bænum en með smalanum; en þessar
kennsluferðir tók hún alveg upp hjá sjálfri sjer til þess að æfa hvolpana
sýna þeim smalaleiðina og búa þá svo undir þeirra framtíðarstarf. Seinna
fluttist Hetta með eigandanum að Hesti og hafði hún þar sama sið, er hún
var með hvolpum.
Skoppa.
Þegar tengdafaðir minn, sjera Páll J. Matthiesen, flutti sig frá Hjarð-
arholti í Dölum, ljet hann verða eptir þar á næsta bæ, Hrappsstöðum, ágæt-
an fjárhund, tlk, er kölluð var Skoppa. — Hjarðarholt var þetta sumar i
eyði; túnið að eins slegið. — Ekki undi Skoppa á Hrappsstöðum; var liún
alt af við og við að stökkva heim að Hjarðarholti; samt gegndi hún jafnan
og kom aptur, er á hana var kallað. Eitt sinn datt stúlku frá Hrappsstöðum
í hug að grennslast eptir hvað Skoppa hefðist að, er hún dvaldi þannig tím-
um saman í Hjarðarholti, og fór heim að bænum í þvi skyni. Sat Skoppa
þá við bæjardyrnar, og sagði stúlkan seinna svo frá í brjefi til konu minnar,
að tár hefðu bersýnilega runnið niður trýnið; svo harmaði hún horfna vitfi,
og ekki fjekk stúlkan Skoppu með sjer frá bæjardyrunum fyr en eptir langa
stund og ítr'ekaðar tilraunir. Eptir þetta voru um tíma hafðar gætur á
Skoppu að ekki færi hún að Hjarðarholti; það var ekki til annars en að ýfa
upp harma hennar að hleypa henni heim þangað.
Skrílinn kunningsskapur.
Jeg hef tvö fyrirfarandi baust, eptir allar rjettir, iátið reka fje mitt
á fjali, og haft það þar um tíma, eptir þvi sem veður hefir leyft. Fyrra