Heimilisblaðið - 01.01.1957, Qupperneq 6

Sólfagur sumardagur.
Og brátt syngur heiðlóan „dýrðin-dýrðin“,
og hvaðanæva heyrast margraddaðir tónar
þessara glaðværu gesta. Yfirgnæfandi eru
hinir vellandi tónar spóans og hið hneggjandi
hljóð mýrisnípunnar, en þess á milli heyr-
ast aðrar hljómfagrar raddir, sem hinir ýmsu
fuglar láta til sín heyra. — Hér og þar dreyf-
ir fénaðurinn sér um græna hagana, og nú
eru kálfar og kýr leystar út. Það er gleði-
bragur á öllum, bæði mönnum og dýrum,
allir heilsa vorinu með takmarkalausum
fögnuði, hvort sem þeir eru ungir eða gaml-
ir, ríkir eða fátækir.
Þegar vorið er þannig búið að ná hámarki
sínu, fer náttúran fyrst að verða töfrandi.
Sólin hellir geislaflóði sínu yfir fjöll og fagr-
ar grundir, fagurniðandi f jallalækirnir hoppa
dansandi niður hlíðarnar, allsstaðar ómar
loftið af unaðslegum fuglasöng og öll jörðin
er skrýdd litfögrum blómum, sem fylla loft-
ið yndælum blómailm.
Hin dásamlega fegurð vorsins kemur
þannig fram í margvíslegum myndum, sem
falla saman í eina samræmda heild. Dauða-
mók vetrarnáttúrunnar og myrkur virðist
órafjarri, því að albjartar nætur taka við af
sólbjörtum dögum, svo að ætla mætti, að
vald myrkursins sé þrotið fyrir fullt og allt.
— Þessar björtu vornætur eru ævintýra-
heimur út af fyrir sig í ríki íslenzkrar nátt-
úru. Úr skauti þeirra eru runnar kynjasagn-
ir xnn kraptagrös og náttúrusteina margs-
konar. Þótti jónsmessunótt bezt fallin til
að leita slíkra dýrgripa. Þá nótt var og dögg-
in talin vera svo heilnæm, að hver sá, sem
velti sér í henni nakinn, varð alheill
sjúkleika síns, hvers eðlis sem hann
var. — Yfir slíkum töfrum hefur
íslenzka vornóttin búið í vitund
þjóðarinnar öldum saman. Og enda
þótt þessi trú tilheyri nú fortíðinni
einni, er þó vornóttin enn sem fyrr
dáð og vegsömuð flestu öðru frem-
ur, og mun svo verða jafn lengi og
miðnætursólin skín við yzta haf.
SUMARIÐ
1 raun og veru er sumarið kom-
ið löngu fyrr en allar þær bylt-
ingar, sem getið er um hér að
framan, eru um garð gengnar.
En almenningur lítur þó venjulegast þannig
á, að sumarið komi fyrst þegar sumarfeg-
urðin hefur náð hámarki sínu, en allur sá
tími, sem náttúran þarf til þess að umbreyta
vetrinum í sumar, er venjulegast kallaður
vor. Sumarið er því fyrst og fremst sá tími,
þegar sumarfegurðin er í fullum blóma. —
En kyrrstaða á sér naumast stað hér í heimi.
Allt er á eilífri rás ár og aldir í gegn. Straum-
ur tímans stöðvast ekki og hvaðeina á fyrir
sér að hverfa í dauðans og gleymskunnar
djúp. Þessu lögmáli verður einnig sérhvert
sumar að lúta. Fyrr en varir tekur hin blóm-
legasta fegurð þess að dvína og þögult rökk-
ur svífur yfir foldina um kyrrlátar nætur.
Þegar komið er fram yfir ágústmánaðarlok,
er náttúran sýnilega búin að tapa hinni
blómlegustu fegurð sinni. Gróður jarðar er
sýnilega búinn að lifa sitt fegursta og hefur
fengið á sig fölva og dauðamörk. Og sumar-
fuglarnir eru næstum alveg þagnaðir og
hættir að láta til sín heyra hina fögru og
aðlaðandi tóna. Og þess verður ekki langt
að bíða, að öH hin dásamlega fegurð sum-
arsins verður horfin með öllu, blómin föln-
uð, trjáblöðin bliknuð og sumarfuglarnir all-
ir horfnir á braut. En þegar náttúran er
búin að taka öllum þessum stakkaskiptum,
segjum við, að sumarið sé liðið og komið
haust.
★
Sumarnáttúran er litrík og töfrum bland-
in. Allir kannast við hina fögru liti regnbog-
ans, sem svo oft má sjá á mildum regndög-
4