Heimilisblaðið - 01.05.1957, Blaðsíða 12

til að koma fram með margar nýjungar,
sem síðan hafa verið kenndar við hann. Ritz
taldi öll smáatriði mikilvæg, ekkert, sem
farið var fram á, var ósanngjarnt, aðalatrið-
ið var, að gestirnir væru ánægðir.
,,Það á við fólk, að það sé stjanað við
það,“ sagði hann, ,,en ekki á áberandi hátt.“
Hann setti þær reglur, sem síðan hafa ver-
ið mikilvægasta boðorð góðra gistihúsarek-
enda: maður á að sjá, án þess að glápa,
heyra, án þess að hlusta, vera kurteis, án
þess að vera til ama, hjálpsamur, án þess
að það sé úr hófi.
„Viðskiptavinurinn hefur alltaf rétt fyrir
sér,“ sagði hann við einn af þjónum sínum,
og þar með varð sú fræga setning til. Ef ein-
hver gesturinn kvartaði yfir, að reikningur-
inn væri of hár, brosti hann elskulega og
gleymdi að koma með hann aftur. Ef ein-
hver gestur var óánægður með steikina eða
vínið, var það umsvifalaust f jarlægt og kom-
ið með annað í staðinn. Ritz hafði óviðjafn-
anlegt minni. Hann mundi, hver vildi sér-
staka tegund af tyrkneskum sígarettum eða
hver var veikur fyrir tómatsósu, og þetta
var ætíð til reiðu, þegar þessir gestir komu
næst á veitingahúsið.
Hann dekraði ekki síður við fastagesti
sína. Maður, sem var sérstaklega hár vexti,
fékk annað rúm, sem var tveir og hálfur
meter á lengd. Frú A., sem ekki gat þolað
blóm, fékk aldrei tækifæri til að ergja sig
yfir svo mikið sem skugga af rós, en frú B.,
aftur á móti, sem elskaði blóm, fékk alltaf
fulla skál af blómum á kaffibakkann á
morgnana.
Ritz hafði óvenju mikið hugmyndaflug,
auk annarra eiginleika. Þegar Karólína,
prinsessa af Bourbon, gaf honum frjálsar
hendur til að sjá um veizlu í Luzem í til-
efni af trúlofun hennar, útbjó hann svo dýrð-
lega veizlu, að enn þann dag í dag er talað
um hana. Tólf blómum skreyttir og skraut-
lýstir seglbátar vögguðu við ströndina, og
í hvert skipti, sem nýr gestur kom um borð,
var skotið marglitum eldflaugum úr stafni.
Stórir bátar sigldu innan um þá smærri með
veitingar, mat og drykk. Á fjórum fjalla-
tindum, sem gnæfa yfir vatninu, voru kveikt
dýrðleg bál.
Árið 1882 fór Ritz til London til að tak3
við hótel Savoy, sem þá barst i bökkui’1'
Undir stjórn Ritz og matsveins hans, $s
coffier, varð gistihúsið brátt eftirsótt á ný)
an leik, og á undra skömmum tíma víl*
gistihúsið komið á þá grænu grein.
Ritz gekk herbergi úr herbergi. HonU’’’
gat vel dottið í hug að búa aftur um rúm,
til
að vera öruggur um, að nú væri það fu^
komið. Þegar hann gekk einu sinni eftirlitf
ferð um borðsalinn, sá hann, að það var &
lítil sápa á einu glasinu, og hann sendi fle'r'
hundruð glös fram og lét þvo þau aftur-
Dag nokkurn, þegar hann var að líta
skreytingu fyrir brúðkaup, fór allt í ellU!
þunglamaleg, áberandi bronzljósakróna
taugarnar á honum. Hann leit í kring u'r
sig til að átta sig á, hvernig væri hægt a
fá skemmtilegri birtu í herbergið, og k0’1
um varð starsýnt á þykka gipsbrún, sel'
var hringinn í kringum loftið. Þá fékk haf
hugmyndina. hann kom Ijósunum fyu11 ■
bak við gipsbrúnina, og á svipstundu hat
hann fundið upp óbeina lýsingu.
Þegar hann átti eitt sinn að sjá um ve>z
fyrir Alfred Beit, demantkóng frá Suðul
Afríku, hleypti hann vatni yfir allt dansg0
ið á Savoy og breytti því í Litlu-Feneyí3'
Gestirnir sátu makindalega

1 gondólul1^
framreiddar voru dýrindis kræsingar, og
lokum söng Caruso. Meðal viðstaddra v°
ýmsir frægir menn eins og Cecil Rho^®5.’
&
frægur brezkur stjórnmálamaður, amef1 ^
blaðakóngurinn James Gordon Bennet (Þ9
var faðir hans, sem sendi Stanley inn í frUl1'
skóga Afriku til að reyna að finna hinn g;
lat'
aða Livingstone), Mikadoens, rithöfun<ful.
William Gilbert, tónskáld, faðir WinstU
Churchills og Randolph Churchill, lávarðu.
ff
Ritz hafði talsverða kímnigáfu og ha
gaman af að grínast við fastagesti sína- h •
af fórnardýrum hans og jafnframt einn
,s*>
aðdáandi hans, var prinsinn af Wales, se
seinna varð Edward VII. Einu sinni fraU!j
reiddi Ritz rétt fyrir hann, sem hann kal 3 ■
Cuisses de Nymphes á l’Aurore — dísad
■W'
tóf'
við dögun. Hans konunglega hátign var s
hrifinn. Seinna um kvöldið fékk hann að
að þetta var í raun og veru frosklæri, s° j,j
í rjóma og Móselvíni, en prinsinn gat e'
þolað frosklæri.
100 — HEIMILISBLAB!»