Heimilisblaðið - 01.05.1957, Blaðsíða 18

„Hvað heitir hún eiginlega?" spurði veit-
ingamaðurinn.
Nicoli hugsaði um unnustu sína á Italíu.
„Hún heitir Sabina!“ Mennirnir glöddust.
I heila viku gerði hann ekkert. Reyndar
kom hann að uppáhaldsborðinu, en ekki eins
oft og áður. Þá hélt hann oft á blómstur-
vendi. Loks hætti hann alveg að koma í veit-
ingahúsið. 1 fjórar vikur samfleytt dvaldi
hann aleinn í herberginu sínu. Þegar hann
birtist svo loksins aftur, þá þurfti hann alls
ekki að segja vinum sínum, að nú væri hann
kvæntur.
„Þú flytur þá auðvitað?“ spurði Bellino,
og átti bágt með að leyna forvitni sinni.
Nicoli hristi höfuðið hægt. „Ekki ennþá!
Ef til vill tek ég eitt herbergi til viðbótar.
Það er eitt laust við hliðina á okkur.“
„Vill ekki Sabina þín fá stóra íbúð? Ekk-
ert er nógu stórt handa minni konu.“
„Auðvitað vill Sabina það,“ svaraði Nicoli
hátíðlegur, „en ég held að við bíðum eitt-
hvað með það.“ Það var helzt á honum að
heyra að hann myndi verða húsbóndi á sínu
heimili.
Þetta hafði sterk áhrif, og Bellino sagði
seinna: „Maður veit aldrei, hver ofan á verð-
ur í hjónabandinu."
Nicoli tók tóma herbergið á leigu. Hann
kom búslóðinni fyrir. Hann lifði eins og sá
maður, sem ekki er lengur einn. Þegar haim
settist við spilaborðið, talaði hann mikið um
konuna sína. Hann talaði um matreiðslu
hennar, hugmyndir hennar og smá-deilur,
sem stundum urðu á milli þeirra. Sabina var
alls staðar!
Eftir dálítinn tíma kvaðst hann meira að
segja vera orðinn þess áskynja að hún hefði
of mikla tilhneigingu til að nöldra, og hann
talaði um drottnunargirni hennar, en minnt-
ist þó aðeins lauslega á þetta. Oft lofaði hann
henni að nöldra heima, enda þótt enginn gæti
heyrt það. Þegar hann fann, að hún hafði
farið um of í taugarnar á honum, öskraði
hann allt í einu: „Fjandinn hafi það! Ég er
húsbóndi á mínu heimili!" Þá skellti hann
hattinum á höfuðið, skellti eftir sér hurðinni,
og rauk niður stigann. Samt beygði konan
hans sig aldrei út um gluggann til þess að
kalla skammaryrði á eftir honum eins og
konan hans Angelo gerði alltaf.
Nicoli taldi fráleitt að kæmist upp ’f'
hann, af því að hann bjó í útjaðri ítals^
hverfisins og það var því ekki áberandi þ°
konan hans sæist aldrei í ítölsku verzl^
Þegar sumarútsalan hófst, keJ'P
að segja kjóla handa Sabipu
Eíp11
unum.
hann meira
Hann fyllti heilan klæðaskáp með þeim
sinni í mánuði fór hann með heilmikla f®*8
hrúgu í gegnum íbúðarhverfið í efnalauí1
við hliðina á uppáhaldsveitingahúsi sínt'
Smátt og smátt fóru menn að fá það
á honum, að hann væri húsbóndi á slP.
heimili. Hann gat nefnilega varið miklu j
tíma í hópi félaga sinna og við spilabof .
en nokkur annar giftur maður. Nú k^H
hann meira að segja betur við sig í Chic ^
en áður. Hann var í góðu skapi og hu05íl
minna um átthaga sina. ^
Það var því eðlilegt, að aðrir menn, s
sáu árangur Nicolis í hjónabandinu, le^U..
ráða hjá honum. Hann gaf þeim ráðlegí? j
ar. Það var hans skoðvm, að maður yr^. j
hafa vakandi auga með ítölsku kvenf0'
Chicago. Þær ítölsku hefðu tilhneiginge ?
þess að læra alls konar ósiði af amer j
kvenfólkinu. Verstu ósiðimir voru þeir’ ^
þær vildu drekka ávaxtasafa á morgnan0
te á kvöldin, heimtuðu daglegan rakstu^.
sváfu í náttfötum. „Þegar stúlka tók ■
þann skolla, varð maður að taka hana r
lega til bæna,“ sagði hann. j,(
Spilafélagarnir hlustuðu á með
og seinna kynntust þeir þessari vizku af e,^
rairn. Það var sú tíð, að menn leituðu ^
hjá Bellino. Nú var það Nicoli, sem ^
litu upp til. s5
Dag nokkum kom hann heim til sín
þá unga stúlku, sem sat í stiganum. Hun^,
umkringd af mörgum ferðatöskum v,
kom honum mjög kunnuglega fyrir sÍ°.pi
Uiin wní n n (nni'iiM Uiinniíi ^
Hún reis á fætur og brosti: „Nicoli! P
þú mig ekki aftur? Ég er Sabina!“
Nicoli stóð þarna með galopinn mum^Vfi
Andartak var hann alveg ruglaður. *
hugsun skaut fyrst upp hjá honum, að
an, sem hann hafði fundið upp, hefði va yi*
til lífs fyrir eitthvað kraftaverk. En 1°
áttaði hann sig á Sabinu frá Sikiley. , e(<
„Sabina, hvernig stendur á því að þu Jr
komin hingað ? Hvers vegna skrifaðir
ekkert áður?“
106 — HEIMILISBLAÐIÐ