Heimilisblaðið - 01.05.1957, Blaðsíða 26

eftir rjóðrinu i skógarþykkninu fyrir handan,
þar sem hann hafði litið höllina augum i
fyrsta skipti. Þaðan hélt vegurinn áfram, svo
að lítið bar á, niður dalinn. Hann kom aftur
auga á hann neðar, þar sem hann liðaðist
milli engjanna. Hann gat greinilega fylgt hon-
um eftir yfir brú, gegnum þorpið og upp
bratta fjallshlíðina, þangað til hann náði
heimkeyrslunni til hallarinnar.
Það var bara þessi eini vegur, sem þurfti
að hafa gát á. Það var nú bót í máli, en það
var líka hætta á ferðum. Ef þau vildu yfir-
gefa höllina, voru þau neydd til þess að fara
eftir þessum vegi, og það myndu þorpararnir
vita.
Hann snéri sér við og kom auga á Katrínu,
sem stóð í dyragætt, og að baki hennar var
brattur stigi. Hún var í bláum og hvítum
kjól. Hún var berhöfðuð og sokkalaus. Hann
fór ósjálfrátt að hugsa um, að þær hefðar-
konur, sem hefðu staðið þama áður fyrr,
hefðu vafalaust verið dýrðlega búnar, en
engin þeirra myndi, þrátt fyrir allan skraut-
búnaðinn, hafa verið yndislegri eða hæft
umhverfinu betur en þessi litla, hrífandi,
unga hallarfrú.
En hann veitti því líka eftirtekt, hve
þreytt hún var orðin. Það var engin furða.
Hún hafði verið á fótum alla nóttina, og
það áfall, sem hún fékk, þegar hún tók eftir
steingráa bílnum svona nálægt heimili sínu,
hafði fengið mjög á hana.
Tómas gekk til hennar.
,,Þér höfðuð rétt fyrir yður,“ sagði hún,
,,þeir voru hérna og óku í burtu aftur. Það
var einhver niðri í þorpinu seinni partinn
í gær, sem spurðist fyrir um okkur. Sá mað-
ur var gangandi, svo að þeir hafa hlotið að
fela bílinn einhvers staðar.“
„Það er jú ágætt,“ svaraði Tómas. „Haf-
ið þér skipað þjónustuliðinu svo fyrir að
gæta þess vandlega, að hleypa ekki neinum
ókunnugum inn?“
„Já, ég hef að nokkru leyti sett Konráð
inn í málið. Verst er, hvað ég á að segja
pabba? Enn þá hef ég ekki sagt honum neitt,
og ég veit ekki, hvað ég á að segja honum."
„Koma dagar, koma ráð,“ sagði Tómas.
„Bíðið heldur með að segja föður yðar nokk-
uð um þetta, þangað til eitthvað fer að ger-
ast í málinu.“
„Ég hef það á tilfinningunni, að þetta sá
allt fyrirfram ákveðið,“ svaraði Katrín-
„Bara að við göngum nú ekki i vatnið."
„Hvað hafið þér sagt honum um mig?“
„Ég laug að honum eins og venjulega,
svaraði hún. „Ég hef neyðzt til að ljúga
núna árum saman, en það verður smám sam-
an erfiðara og erfiðara. Pabbi heldur, að ég
sé einkaritari hjá voldugum kaupsýslumanni,
sem hafi skrifstofur í Amsterdam og París,
og þess vegna þurfi ég stöðugt að ferðast
milli þessara borga. Ég kalla yfirmann minn
hr. Shamer. Nú hef ég sagt honum, að ég
hafi hitt yður í gærkvöldi á þjóðveginum,
það hefði kviknað í bílnum mínum, þér
hafið komið að og boðizt til að aka mér
heim.“
Tómas kinkaði kolli.
„Það er gott og blessað,“ svaraði hann-
„Ég vildi bara gjarnan vita, hvað þér hefð-
uð sagt. Annars vildi ég gjarnan segja við
yður nokkur orð, áður en ég heilsaði föður
yðar.“ Hann gekk í áttina til sófans.
„Það er einmitt þess vegna, sem ég er
komin," svaraði hún. „Pabbi er sem stendur
niðri í l orpinu.“ Hún tyllti sér á sófaarm-
inn. „Það lítur út fyrir, að við höfum feng'
ið f’-est. Hve langur haldið þér hann verði?
„Það er undir sjálfum okkur komið,
svaraði Tómas. „Ég vissi ekki, að höllin
væri eins erfið aðkomu og ég sé hún er.“
Katrín horfði upp í himininn.
„Hér vil ég ekki vera. Það væri heimsku-
„Já, þá er ekki um annað að ræða en að
leggia af stað,“ svaraði Tómas. „Hvenser
álítið þér?“
„Ég álít, að þér verðið að fara héðan
strax í kvöld. Ég segi það ekki, af því að
ég sé ógestrisin, en það er langsamlega ör'
uggast."
„Já,“ sagði Tómas dræmt. „En hvað m»ð
yður sjálfa?“
Hún yppti öxlum.
„Ég fer mína leið, það er nefnilega Hka
það öruggasta. Þér getið verið alveg róleg'
ur, ég skal sannarlega sjá um mig. Við höf'
um nóga peninga til að lifa góðu lífi í tvo
ár, svo mikið hef ég lagt fyrir. Og tvö at
er langur tími. Að þeim tíma liðnum hugsar
114 — HEIMILISBLAÐIÐ