Heimilisblaðið - 01.05.1957, Blaðsíða 19

^ abina hló. Hún hafði nautn af undrun
^ans- i.Manstu nokkuð eftir Alberni frœnda?
].ajjn er dáinn og hann arfleiddi mig að dá-
a 1 | fiárupphœð. Þess vegna fór ég að heim-
að koma þér að óvörum."
Un leit út eins og kvikmyndastjarna úr
^alskri kvikmynd.
»Við giftum okkur auðvitað, er það ekki?“
sPurði hún.
ve^ann kinka* kolli hálf-ringlaður. En þá
ngifta" eins og hnefahögg í
e V bans. Hann sá tungl og stjörnur. Ég
jn einrnitt giftur, var hann næstum því bú-
qJ1 ®pa. En hann áttaði sig í tæka tíð
^ °k ierðatöskur hennar upp af tröppun-
”plýttu þér inn með mér!“
hail^®ar inn í herbergið var komið fleygði
Sj arangrinum frá sér og horfði í kringum
-e* örvæntingarsvip. „Bíddu hérna,"
! ann> nég ætla að fara og ná í eitthvað
h?Ta okknr að borða.“
’iiNlColi
IJa
útbr • f sneri ser að henni. Hún stóð með
aUgu 1 °an arminn, brosandi varir og tár í
^ig?"1 ”Hugsar Þú þá ekkert út í að kyssa
Har,
•■ak r°ðnaði. Hann hikaði. „Verð ég að
a mig fyrst?"
HaVerS Vegna eiginlega, Nicoli?"
ar 0gn? ^r° andann djúpt, reikaði til henn-
úr f * Vssti bana. Þá sleit hann sig lausan
iianj á ^nnum' hljóp út og lokaði hurð-
'lirfði + lr Ser' -Hann bljóp niður stigann og
ber&i^ ekki að bta upp í gluggann á her-
tj mu sínu.
•Cjgr _
ekki , asni, hugsaði hann. Að mér skyldi
Hvern-e^f ' bug, að þetta gæti komið fyrir.
allir ; lg> a eg að giftast henni hérna þegar
Se naurenninu vita, að ég er þegar giftur?
aattj f'11 / bana einfaldlega heim aftur. Eða
l’tið l5 . att fyrir allt að giftast henni? Svo
á . v
«1*8 Sarhann bom aftur inn í herbergið,
^kaina fyrir framan klæðaskápinn, þar
á skr£r,° ,aranir frá útsölunni héngu. Hún hélt
biða ^ Uottum kjól í hendinni, og hún virtist
tlr honum.
N'^ f- hetta^><< spurði hún í ásökunar-
^antrý C° 1 Varð svarafátt. ,,Ég,“ sagði hann.
arsvipUr færðist yfir andlit Sabinu,
„Ég keypti hann handa þér,“ stamaði
hann.
„Hann er ekki nýr,“ sagði hún kuldalega.
„Segðu mér, Nicoli, býrðu hér með konu?“
Hann varð allt í einu illa fyrirkallaður. öll
þekking hans á kvenfólki var rokin út í veður
og vind. Hann sá, að hún fleygði kjólnum
til hliðar og tók pakka frá þvottahúsinu úr
skápnum. Hjartað hætti að slá í brjósti hans.
„Og þetta hérna, Nicoli?"
„Þetta eru náttföt!" sagði hann.
„Náttföt? Hvað eru náttföt?"
„Til að fara í, þegar maður leggst til
svefns."
Sabina rak upp stór augu: því næst benti
hún á bryddan kragann: „Fyrir konur?"
Nicoli settist niður og fól andlitið í hönd-
um sér í dauðans angist. Hvílíkur asni hafði
hann ekki verið!
„Hvar er þessi kona?“ spurði Sabina.
„Hefurðu gifzt og ekki skrifað mér neitt um
það? Hvar hefur þú falið hana?"
Nicoli hristi höfuðið: „Ég er ekki giftur,
Sabina, sjáðu nú til, svona liggur í þessu. . . .“
Enda þótt hann byrjaði frásögn sína stam-
andi og ráðþrota og tárin kæmu fram í augu
hans, tókst honum samt að lokum að gefa
henni samhangandi skýringu. Hann hefði
orðið að grípa til lygasögunnar um hjóna-
band sitt, til þess að verja sig gegn ágengni
ameríska kvenfólksins, sem hefði elt hann
á röndum vegna launanna hans.
Sabina hlustaði þegjandi á hann, án þess
að trúa honum. Hún var viss um að hann
stæði í tygjum við einhverja ameríska konu.
Enda bótt hún væri móðguð yfir því, gleymdi
hún ekki, hvað hún ætlaði sér. Hún yppti
öxlum, á meðan hún skotraði augunum til
náttfatanna. Ef til vill gátu þau komið að
notum seinna. Hún ákvað að halda þeim, til
þess að geta minnt Nicoli á þau.
Þremur dögum síðar giftust þau, án þess
að vinir Nicolis yrðu nokkurs varir. Smátt
og smátt féll Sabina fullkomlega inn í hlut-
verk uppfundnu konunnar. Það gerði henni
ekkert til að láta sem þau hefðu þegar verið
gift árum saman. Hann bar því sektartilfinn-
ingu í brjósti gagnvart henni.
Nicoli fannst hann hafa ráðið vel fram úr
alvarlegum vanda og að hann hefði sýnt
mikla kænsku við það. Það sannaði, að hann
1 HEIMILISBLAÐIÐ — 107