Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 10

Áður en
hamingjudísin
veitti okhur
blessun
sína
ÞAÐ var í Cannes, síðari hluta dags. Ég
fylgdi Martinu til hótelsins. Ég spurði hana,
hvort við mundum ekki geta sézt síðar. Hún
var lítt kunnug í borginni og ég sagði henni,
að ég mundi fúslega fara með henni um
borgina og sýna henni það markverðasta, ef
hún vildi. Hún horfði rannsakandi á mig,
við horfðumst í augu — og þögðum dálitla
stund. Svo þáði hún boðið.
Upp frá því sáumst við daglega. Þrjár vik-
ur voru liðnar áður en við vissum af — og
þetta, sem aðeins hafði verið smáskot, var
nú orðin brennandi ást. Ég fylgdi henni á
jámbrautarstöðina, hún var að fara aftur til
Dússeldorf.
Ég starfaði í Frankfurt, en gaf mér oft
tíma til þess að skreppa til Dússeldorf til
þess að heimsækja hana. Eitt sinn tók ég
hana með til Frankfurt, mig langaði til þess
að fá hana í heimsókn. Og þá fannst mér
óvissan orðin óbærileg. Ég spurði hana hvort
hún vildi verða konan mín.
Hún svaraði ekki strax. Þagði eins og
steinn. Skyndilega hné hún í faðm minn.
Hún grét. ,,Ég get það ekki,“ snökti hún.
Ég sefaði hana, sýndi henni mikla nærgætni.
Ég fann að hún var mjög áhyggjufull, það
var eitthvað, sem stöðugt hvíldi á henni.
Mér fannst hún eins viðkvæm og postu-
línsbrúða. Hún var angurvær og tilfinninga-
næm. Eitt sinn tók hún um hnakka minn
— og hvíslaði: ,,Ég fer aldrei frá þér. Þú
verður að skilja það, að ég elska þig af öllu
hjarta.“ Svo þagði hún, en sagði síðan:
„Bara að ég yrði konan þín.“
Ég varð frá mér numinn af gleði og skeyth
engu hvernig hún sagði þetta, hvað hún var
óákveðin — og mikil óvissa var í orðuö>
hennar og öllu fasi.
Nokkrum dögum síðar fór Martina aftur
heim til Dússeldorf, en hún ætlaði að koiua
bráðlega aftur. Ég fylgdi henni á stöðinU
kallaði til hennar inn í bílinn: „Lifðu heil-
En áður en hún gæti svarað mér brunað*
bíllinn af stað.
Ég fór að undirbúa allt undir giftinguu8
— og, að hún flytti til mín. Ég var alltaf
annars hugar við vinnuna. Ég hugsaði að'
eins um Martinu.
Og dagurinn rann upp. Martina var veetf'
anleg. Ég gat ekki komið mér að neinu verk1,
Tilhlökkunin hafði gagntekið mig. Ég bla^'
aði í stórum dagblaðabunka, sem einkarit'
arinn minn hafði sett á borðið mitt. Ég hafð1
ekki eirð í mér til þess að lesa neitt, leit að'
eins yfir fyrirsagnirnar — og svo á úri^
með stuttu millibili. Ég bjóst við henP1
snemma um kvöldið.
Skyndilega fannst mér hjarta mitt stöðV'
ast. Mér varð svo mikið um. Ég lamaðist’
gat hvorki hreyft legg né lið. — Svo na°
ég mér. Það var ekki um að villast. Þett®
var blað frá Dússeldorf. Hendur mínar
skulfu svo að ég gat varla haldið á blaðiö11,
.Þama var stór mynd — mynd af Martintí'
Og yfir myndinni stóð feitu letri: Réttar'
höldin yfir „Drottningu f jársvikaranna
hefjast í dag.
Var það þess vegna, að ég hafði sagt'
„Lifðu heil!“ ?
Blaðið féll úr höndum mér. Mér fannst 6f?
vera einmana rekald á eyðiströnd. SteikJ
andi sólargeislar féllu á teppalagt gólfið-
Síminn var á sínum stað. Framan úr n®sta
herbergi barst stöðugt ritvélaglamur. Ég ^
aðist um. Þetta var víst kaldur veruleikinri_
Hvemig stóð á því? Hvernig gat allt geng1
sinn vana gang eftir að öll þessi ósköp höfð11
dunið yfir? Ég grúfði andlitið í höndn111
mér. Martina . . . ! ,
Ég stökk á fætur. „Nei!“ Ég varð 3
hrópa . . .
„Nei!“ . . .
Einkaritari minxi birtist í dyrunum, fur5^
lostinn og lafhræddur. Ég leit ekki við stn
unni. Fætur mínir voru þungir, engu lika
-If>
142
HEIMILISBLAP