Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 31

mu- Hjarta hennar fylltist meðaumkun —
°g augu hennar fylltust tárum.
>>Elín, hvað er að, Elín?“ Hann rétti hend-
Urnar í áttina til hennar. „Þér grátið, hvers
vegna grátið þér?“
Hun hristi aðeins höfuðið án þess að
svara.
nÞér megið ekki gráta,“ sagði hann og
erfði ráðþrota á hana. „Hvers vegna ættuð
er að gráta? Hef ég sagt eitthvað, sem
sært yður?“
Það
, voru margs konar tilfinningar, sem
^ærðust í Elínu núna, og sem hún skildi
hr 1 ahnennilega í. Hún fann bæði til
Vggðar og hamingju, sem hún vissi ekki
at hverju stafaði.
ón rétti höndina til hennar. Hún tók
aa 0g beygði sig snöggt yfir hana og
^ysti henni laust að kinninni, svo sneri hún
er fljótt við og gekk inn í stofuna. Jón sat
í* ,uta’ °g þegar Elín var búin að bíða
v a frfma, fór hún út aftur. Loftið var að
^er a skýjað og það var svalara. Hún lagði
PPÍ yfir hné hans. Hann lét hana gera það
þess að tala við hana ,og sat áfram hljóð-
• meþ fjarrænan svip á sólbrenndu andlit-
a °g horfði út yfir þökin.
_ukkan sló fimm. Elín gekk hægt inn og
r 1 kápu og setti upp hattinn, svo fór hún
Ur út á svalirnar.
nVerið þér sælir,“ sagði hún lágt, eins og
væri hrædd við að trufla. Hann kinkaði
a^a kolli án þess að líta á hana.
___ egar Elín var komin í rúmið þetta kvöld
ag. arra var úti að dansa við Jakob — hugs-
un um Jón Hayward og ungu stúlkuna,
ekt' ^r°^Ur bafði sagt henni frá. Hún vissi
h fA' mriU sinni hvað hún hét, en Hrólfur
^ 1 Sagt að hún væri rauðhærð, svo það
yndu ekki vera vandræði með að þekkja
nana tt .
£a . ‘ vivernig gat kona, sem elskaði Jón,
jj 1 frá honum? Það var eitthvað við Jón
ayward, sem gerði hana órólegri en nokk-
UUUa® hafði gert áður — að Pétri Wood
— það viðurkenndi Elín hik-
a"* fyrir sjálfri sér.
£ ” Verð að gæta þess að verða ekki ást-
hraecy1 k°num,“ hvíslaði hún. „Það væri
e£ l egt| því ég myndi aldrei jafna mig,
þe ' '—“ Elín lokaði augunum og bað
Ss> að hún yrði aldrei ástfangin í Jóni. En
----
samtímis var eins og rödd hvíslaði að henni:
„Það er of seint, Elín. Það er þegar skeð.“
IX.
BAEÁTTA
Þegar bókasafnsdyrnar voru opnaðar og
ung stúlka gekk inn í stofuna, grönn og ákaf-
lega vel klædd stúlka — vissi Elín strax að
stúlka Jóns Hayward var komin frá Evr-
ópu og aftur til hans.
Hún spurði eftir honum með hárri og
stoltri rödd, og af einskærri undrun gleymdi
Elín aðvörunum Hrólfs og vísaði henni út á
svalirnar. Þó að hún hefði reynt að vera
þarna úti, þá hefði hún ekki getað það, því
að svipurinn á Jóni, þegar hann kom auga
á ungu stúlkuna, hefði nægt til að reka hana
langar leiðir burtu. Hann hreyfði sig ekki,
en það leit samt út fyrir að hann ætlaði að
stökkva upp úr stólnum af einskærri undrun,
eða kannske af öðrum geðshræringum. Elín
var farin að þekkja skap hans, en þau áhrif
sem koma stúlkunnar höfðu á hann, gerðu
hana orðlausa. Hann greip um stólarmana
með titrandi höndum, og það hljóp roði í
kinnar hans. Hann sagði aðeins eitt orð:
„Klara!“ Elín yfirgaf svalirnar hljóðlaust,
lokaði dyrunum og útilokaði sig þannig frá
Jóni og ungu stúlkunni, sem ekki hafði elsk-
að hann nógu heitt, til að vilja vera hjá hon-
um, þegar hann þarfnaðist hennar mest.
Elín settist í stól Jóns. „Hvað kemur það
mér við“, sagði hún við sjálfa sig. „Hvað um
mér við?“ sagði hún við sjálfa sig. „Hvað
kemur mér Klara við? Alls ekkert. Hvað
um það. Þó Jón elski hana — látum hann
um það. Hvaða áhuga hefi ég á því?“ I hálf-
tíma var þessum spurningum ekki svarað.
Það var ekki rúm fyrir rök í heila hennar.
Hún sat þarna bara í stóra stólnum og starði
upp í loftið.
Hún neyddi sjálfa sig til að hugsa um
kvöldið í Amerstown, þegar hún kynntist
Pétri, en hugsanirnar voru þrálátar og sneru
alltaf aftur að Jóni Hayward og hinnar
einkennilegu vináttu, sem hafði vaxið á
milli þeirra. Síðastliðna viku hafði Jóni lið-
ið miklu betur, og framför hans var henni
mikil gleði. Hún hafði lengi útskýrt þessa
ilisblaðið
163