Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 13

vildi ekki lifa lengur
j? SKRIFA ykkur þetta frá Kanada. Þang-
f icr ég eftir stríðið — eftir að hafa verið
jughernum og síðar setið í fangabúðum.
er geðjaðist vel að Kanadamönnum og
Undi mér vel þar vestra.
S sneri þó aftur heim til Þýzkalands,
Vur þar í eitt ár, en hélt síðan aftur til Kan-
f a’ Og hvað gerði ég í Toronto? Jú, þeir
fjUr. U a reyndum mönnum að halda — í
guiu. Flugmálin þróast með hverju árinu
Seiu líður. Nýjar og hraðfleygari flugvélar
aru smíðaðar. Svo þarf að fljúga þeim til
reynslu og gera alls konar tilraunir og at-
^uganir í sambandi við það. Ég hafði nóg
starfa, enda vann ég myrkranna á milli.
Þá
vorum við með flugvélar, sem flugu
£ ^00 og 800 km. á klst., en okkur var
dreyma um þennan dularfulla hljóð-
r> við vissum hvað í vændum var.
n_ tá kom Hedwig til sögunnar. Ég var
í - ®1Umana eftir að ég kom í seinna sinnið
aðh ýzkalandi- ^vi ad mer Þafði ekki tekizt
aia upp á neinum kunningja né ættingja.
s,ei' ^sfði verið bent á staðinn, sem nánasta
Uðl ^°lk mitt var jarðsett. Ég fylltist sökn-
var lengi að jafna mig.
stöð°lkÍnU 1 ^ýzltu nýlendunni í Toronto fór
a* ,Ugt fjölgandi og mér var oft boðið þang-
re ^ ^ýzlc skemmtikvöld. Við slík tækifæri
jj. Uu uflir að láta sem þeir væru heima í
ak[Z alandi- Kg fór þó sjaldan, naut eiginlega
rei lífsins — og fann vart til ánægju
fl^3, tegar ég var hátt í skýjum í hrað-
boðygUUl flugvélum. En eitt sinn þáði ég þó
de • anda miuna, það var síðdegis á sunnu-
1 rigningarsúldi.
nSi og unnt væri. En að lokum þrutu kraft-
ar he:
nnar — og hún játaði.
Sköi
°namu ári síðar giftist ég Martinu.
legyUl1 na® sér að fullu eftir þær and-
0pð fikamlegu þjáningar, sem hún hafði
Yjg1 lyrir- Og í dag höfum við eignazt börn.
•p ?rurn kamingjusöm f jölskylda.
6 icitas dó á leiðinni heim.
Og þá hitti ég Hedwig.
Hún hafði komið með foreldrum sínum
frá Þýzkalandi, þau voru innflytjendur. Fað-
ir hennar var vélfræðingur, hugvitssamur
og duglegur maður, sem komst vel áfram.
Og Hedwig? Hún var dásamleg. Fram til
þeirrar stundar hafði ástin verið mér dulin
kennd. Hedwig var 20 eða 22 ára. Hún var
ásýndum sem grísk gyðja. Hún hafði dásam-
legt brúnt hár, sem geislaði rauðu, þegar
birta féll á það. Augun voru stór, augnahár-
in dökk og löng — og augnabrúnimar voru
miklar og fagrar. Og þegar hún talaði fannst
mér ég heyra klyngjandi rödd álfkonu úr
einhverju ævintýrinu.
Og nú, þegar ég minnist þessara fyrstu
samfunda okkar, finnst mér allt hafa verið
draumur. Allt er í þoku fyrir mér, ég var
svo gagntekin. Það voru nokkur borð á milli
okkar, við horfðumst í augu. Ég brosti, hún
brosti — og síðar dönsuðum við saman. Við
töluðumst lengi vel ekki við, mæltum ekki
orð frá vörum. Það var eins og við værum
góðir kunningjar, öll orðaskipti væru óþörf.
Og ég, þessi eitilharði tilraunaflugmaður,
maður án tauga, maðurinn, sem átti að
reyna að fljúga tvisvar sinnum hraðar en
hljóðið í nýjustu hraðflugunni. Ég varð ást-
fanginn.
Síðar, þegar ég flaug um loftin blá, fannst
mér ég sjá bros þessarar dásamlegu stúlku
í hverjum skýhnoðra. Ég hugsaði um lokk-
ana hennar, um litblæinn á silkimjúku húð-
inni hennar, um augun hennar, þegar ég sá
heiðblátt himinhvolfið hvelfast yfir mig skýj-
um ofar.
Þessi fyrsta ást var dásamleg. Ég hitti
Hedwig á hverju kvöldi eftir að ég hafði
lokið störfum mínum á flugvellinum. Við
fórum saman í kvikmyndahús og leikhús —
og gerðum yfirleitt allt okkur til skemmt-
unar, sem ungt ástfangið fólk hefur sér til
afþreyingar. Við vorum alltaf ein, sniðgeng-
um alltaf kunningja og ættingja hennar. Ég
hafði lengi velt því fyrir mér hvemig ég ætti
að tjá henni ást mína. En þetta kom allt af
!LI SBLAÐIÐ
145