Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 11

en eg vaeri í blýskóm. Ég gekk nokkur skref
Ule'"* erfiðismunum, beygði mig og tók blaðið
Upp af gólfinu. Ég þurfti að taka á öllu, sem
eS átti, til þess að líta aftur á blaðið, en ég
arð að fullvissa mig betur.
nLævisleg svikamylla . . . ósvífni og hug-
ska . . . yfir fjörutíu nafntogaðir menn
Ur u fyrir barðinu á henni . . .“ hljóðaði í
Sreininni.
jr'ð.llt i einu hrökk ég við. Gat það verið?
mer skjátlazt? Annað hvort var það
f.. 1 Martina, eða þá að hún var nefnd
Uagu fornafni í blaðinu. Það var talað um
6 1G'^as, ekki Martinu Coeren. Það gat líka
, Prentvilla, myndin var alla vega af
^uartinu.
j ^n Srunsemdirnar höfðu vaknað. Ég hljóp
inn -Vetfangi ai stað, ósjálfrátt, hentist
-i11.1 minn — og ók sem vitstola væri
ei is til Dússeldorf.
íbA°^U1" másandi Lnúði ég á dyrnar að
ar Martinu. Enginn svaraði, þær voru læst-
ibúð n Skyndilega var dyrxmnm- að næstu
f U. inkið upp — og eldri kona virti mig
rir sér í gegnum nefklömbrur.
>,Hvað er yður á höndum?“ spurði hún
11160 bjósti.
á þ^SakÍ^’ kæra frú,“ svaraði ég og snerist
,,Hvers leitið þér?“ spurði hún og var nú
mSjarnlegri.
HJngfrúar Coeren,“ svaraði ég.
b ,°nan Veic samstundis úr dyragættinni og
Sekk mUr koma inn fyrir. Um leið og ég
, ,mn sá ég á nafnspjaldinu við dymar,
Pr ' gU knil irn Hiben. Ég hlammaði mér nið-
. 1 ægindastól og var svo skjálfhentur, að
Varla kveikt mér í sígarettu. Frúin
r 1 miS fyrir sér rannsakandi.
u " ár ætlið að hitta ungfrú Coeren, hvaða
|frn coeren?“ spurði hún.
g horfði á hana og botnaði ekki í þessari
Spnrningu hennar.
fj "^tluðuð þér að hitta Felicitas eða Mar-
ar °erenV“ spurði hún. ,,Þær eru tvíbur-
em stendur býr Felicitas hjá Martinu.“
HefrV ^6^1'^1 ekki Lvað hún sagði meira. Ég
Var ' Setað faðmað hana af gleði. Myndin
Jj r Pa ads ekki af Martinu, heldur systur
nar! Ég tókst næstum á loft af gleði.
^SJMilisblaðið
„Hvar er Martina? Hvar finn ég hana?“
hrópaði ég.
„Hún er — farin,“ sagði frú von Eiben.
,,Farin?“ hváði ég — ,,hvert?“
Frúin svaraði mér ekki, en yppti öxlum.
Mér fannst ég aftur hafa fallið í hyldýpið.
Konan lét orð að því liggja, að Martina hefði
ekki þolað þann blett, sem Felicitas hafði
sett á nafn þeirra — og þess vegna horfið.
Ég varð margs vísari um líf þeirra. Þær voru
furðulega líkar ásýndum. Það eina, sem
skildi í milli þeirra, sagði frú von Eiben,
var fæðingarblettur, sem Martina hafði á
milli herðablaðanna. — Og hún sagði mér,
að nú væri Felicitas sjúk í fangelsinu, með
krabbamein.
Þegar ég ætlaði að fara að kveðja fór
frúin að róta í skattholi sínu. Loks fann
hún það, sem hún hafði leitað. Það var lyk-
illinn að íbúð Martinu. Hún rétti mér hann
og sagði, að Martina hefði beðið sig fyrir
lykilinn.
Ég fór yfir í íbúðina hennar. Þar var tóm-
legt, mér fannst allt miklu ömurlegra, þegar
ég gekk um þessi herbergi — allt var tómt.
Á stofuborðinu rak ég augun í bréf. Það var
áritað til mín. Ég reif það upp. Tvær stuttar
línur: Ég elska þig. Gerðu það fyrir mig,
leitaðu mín ekki. Martina.“
Ég beit saman tönnunum. Ég varð að
finna hana. Líf mitt yrði einskis virði án
Martinu. Ég blaðaði í hirzlum hennar, reyndi
að finna einhver merki þess hvert hún hefði
farið. Loks kom ég auga á rauða vasabók,
sem ég kannaðist við. Það var bókin henn-
ar — og í hana voru hripuð nokkur heim-
ilisföng. Vísbending?
Ég tók ákvörðun þegar í stað, hélt til
Frankfurt til þess að ganga frá öllu meðan
ég yrði í burtu. Ég fól undirmönnum mín-
um öll störf, jafn hin lítilfjörlegustu sem hin
ábyrgðarmestu. Ég var með öllu áhugalaus
um starf mitt.
Fyrsta heimilisfangið var í Núrnberg. En
þar var leitin árangurslaus. Ég hafði að vjsu
upp á kunningjum hennar, en þeir höfðu
ekki hugmynd um verustað Martinu. Nokkr-
um vikum síðar hafði ég gengið úr skugga
um að engir af kunningjum hennar, sem
hægt var að ná til í Þýzkalandi, vissu hvar
143