Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 30

fyrir flugslysinu. Þegar honum varð ljóst,
að hann gæti ekki gengið, leysti hann stúlk-
una frá öllum loforðum. Hún mótmælti, en
ekki sérstaklega sannfærandi. — Jón, sem
gjarnan vildi trúa, að hún elskaði hann,
skildi samt að þær tilfinningar, sem hún
hafði kannske borið í brjósti til hans, hefðu
eyðilagzt ásamt flugvélinni hans.“
„Þvílík vesalmennska," sagði Elín ósjálf-
rátt.
,,Það bætti ekki úr skák fyrir Jóni, að
skömmu seinna fór hún í langa sjóferð með
gömlum ríkum manni og vinum hans. Eftir
það varð Jón ennþá niðurdregnari. En nú
hef ég heyrt að hún sé á heimleið. Ég hef
ekki sagt honum það, því ég vona að hún
sýni ekki sitt rauðhærða höfuð hér nokkurn
tíma framar.“
,,Rauðhærð,“ sagði Elín ósjálfrátt.
Hrólfur brosti. „Það er satt, þér hafið áð-
ur komizt í kast við rauðhærða stúlku —
uppi hjá Pétri yðar. En ég vildi bara aðvara
yður, Elín. Ef hún kemur hingað, reynið þá
að vísa henni á dyr, því hún er hættuleg.
Ef hana vantar vin með þykkt peningaveski,
þá gæti hugsazt að hún reyndi að klófesta
Jón aftur.“
Elín leit alvarlega á hann. „Já, en ég get
ekki rekið hana á dyr.“
„Nei,“ sagði hann og hló, „ekki bókstaf-
lega. En reynið að vera alltaf einhvers stað-
ar nálægt, svo hún fái ekki tækifæri til að
vera ein með honum.“
„Ég skal gera mitt bezta,“ sagði Elín, en
var heldur vantrúuð á svipinn.
„Já, gerið það.“ Hann kvaddi hana með
handabandi. „En nú verð ég að fara. Við
sjáumst eftir nokkra mánuði, og ef þér viljið
mér eitthvað, þá skuluð þér skrifa. Hér er
heimilisfangið. Ég leigði mér hús við flóann.“
★
Þegar Hrólfur var farinn, gekk Elín hugs-
andi út á svalirnar. Það var kominn nýr
þáttur í tilfinningar' hennar gagnvart Jóni.
Það var til stúlka, sem hann elskaði, og sem
hafði svikið hann, þegar hann þarfnaðist
hennar mest. Hana tók það sárt hans vegna,
en um leið sveið henni að það skyldi vera til
slík stúlka — að það skyldi raunveruleg3
vera til stúlka, sem var honum svo mikils
virði — og væri kannske ennþá.
Hann sat í yzta horninu á svölunum,
virtist vera í þungum þönkum. En þega1'
hann heyrði hana koma, sneri hann sér a^
henni og kinkaði kolli til hennar með upP'
gerðar kæti.
„Jæja, eruð það þér, ungfrú Hallowell-
Er Hrólfur farinn? Sagði hann yður að harU1
væri að fara í ferðalag? Það er leiðinlegb
finnst yður það ekki? En skemmtilegt fyr11
hann. Flórída er dásamlegur staður. Sá setf1
hefði vængi og gæti flogið með, segið þer
það ekki líka?“
Hann var svo kátur. Og öll þessi mælsk3
líktist honum alls ekki. En kannske var þalj
beiskja, sem var orsök þess, beiskja yfir þvl
að geta ekki gert eins og Hrólfur.
„Mig langar alls ekkert í vængi til
fljúga með til Flórída,“ sagði Elín. Og við
sjálfa sig bætti hún við: Ekki nema ég gasb
tekið þig með — burt frá þessari stúlkukind’
sem hefur sært þig, og sem kannske á eftú
að valda þér ennþá meiri sársauka.
„Ekki?“ sagði Jón og hló. „Æ, jú, Flór'
ída — Flórída! Þér hafið kannske aldrel
komið þangað, en það er nú einmitt staður'
inn fyrir imga elskendur."
Hún ætlaði að fara að segja, að hún vser1
ekki ung og ástfangin, en þorði ekki almen111'
lega að tala um það efni. Hún sagði því a^'
eins: „Já, ég get ímyndað mér það. Ég be
aldrei verið þar.“
„Þér, ungfrú Hallowell,“ sagði hann
Elín fékk sting í hjartað, þegar hún hey1’^1
llt
.ð
þetta „rmgfrú Hallowell," sem hann var a
í einu byrjaður að nota, og lagði meira
segja áherzlu á það, hann sem var vanur a'
segja „Elín“ — „þér ættuð að vera á svona
stað, þar sem ungt og kátt fólk er, og Þar
sem er líf og fjör, í staðinn fyrir að vera
hér og hugsa um lifandi lík eins og rni$-,
Hann sagði þetta þrjózkulega. Hún skild
hann svo vel. Elín var aðeins tuttugu og elllS
árs, en hin örugga kvenlega tilfinning henn
ar sagði henni, hvað amaði að Jóni: HaIlJ1
hafði séð Hrólf kyssa hana, og þó að honu111
í sjálfu sér væri sama, það hafði honuU1
sárnað, vegna þess að það minnti hann a’
að hann sjálfur var alveg útilokaður frá n
HEIMILISBLA
Ðl$
162