Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 26

væri dauður. Ef maður bara gæti fundið upp
á einhverju, sem gæti vakið hann.“
Maria huggaði hana eftir beztu getu, en
hafði lítil áhrif. ,,Þú færð að minnsta kosti
borgun fyrir að vera þarna. Ég myndi halda
áfram.“
A leiðinni til Jóns þennan morgun gekk
Elín fram hjá hundaverzlun. Fremst í glugg-
anum sat lítill svartur hvolpur, með trýnið
fast upp að rúðunni. Elín starði á hann.
Hvað var það nú, sem Pétur hafði sagt?
„Þakíbúð, lítill hvolpur og svo munum við
lifa hamingjusöm til æviloka.“ Og þarna var
lítill hvolpur, sem var mjög ánægður með
tilveruna. Hún barði í rúðuna og hann leit
á hana og lyfti öðru eyranu.
Andartaki síðar stóð Elín inni í verzlun-
inni. „Hvað kostar litli svarti hvolpurinn
þarna í glugganum?" spurði hún manninn.
Maðurinn lyfti hvolpinum upp. „Tuttugu
og fimm dollara. Hann á ættartölu, en þér
getið ekki fengið hann á útstillingu, til þess
er hann of mjúkhærður."
Elín tók hvolpinn.
„Hann er yndislegur. Ég tek hann.“
Hún keypti hálsband og ól handa honum
og yfirgaf stolt búðina, með litla svarta
hvolpinn í fanginu.
„Hvað átt þú að heita?“ sagði hún við
hann. „Viltu heita Surtur? Það finnst mér
eiga vel við þig.“
Þegar Jói opnaði fyrir henni leit hann
undrandi á hundinn, en sagði ekkert annað
en: „Ég held að hann sé þyrstur. Nú skal
ég koma með vatn handa honum.“
Herbergið var hálfdimmt eins og venju-
lega. Elín andvarpaði, svo lyfti hún höfðinu
og sagði fjörlega við Jón, sem hún aðeins
gat greint í stólnum:
„Ég vona að þér hafið ekkert á móti ..
Hann greip fram í fyrir henni. „Þér komið
of seint.“
Elín varð undrandi. Síðastliðna viku hafði
hann ekki virt hana viðlits. Hún var ekki
einu sinni viss um að hann byggist við henni
klukkan níu. Heimsóknin í hundaverzlun-
inni hafði tafið hana.
„Já, það geri ég,“ sagði hún rólega. „Ég
kom gangandi, af því að Surtur þurfti að
viðra sig.“
„Surtur?“
„Já, það er hundurinn minn. Viljið þéJ'
ekki heilsa honum? Surtur var svo forvit*
inn, hann langaði til að vita hvert ég vaer1
að fara — hann er ekki annað en karlmað'
ur, svo ég varð að láta eftir honum.“
Jón leit á hana, og Elín fann fremur en
sá ofurlítið bros, sem leið yfir andlit hans-
„Dragið gluggatjöldin frá,“ sagði hann. „Ég
vil sjá gestinn minn.“
Jói kom inn með vatnsskál, og Surtur
drakk ákaft. Þegar hann hafði drukkið nægju
sína fór hann til Jóns og þefaði af honun1
og klóraði í hann með annarri framlöppinn1-
„Hvað vill hann?“ spurði Jón.
„Hann vill komast upp.“
Og í fyrsta skipti síðan hún fór að vinnu
hjá Jóni Hayward, sá hún hann brosa, °S
hún fylltist undrun um leið og hún hugsaðu
Hamingjan góða, hann er mjög hrífandi. Það
hefur mér aldrei dottið í hug!
Þegar Jói kom inn til að tilkynna að ha'
degisverður Elínar væri tilbúinn, sá hann
Jón sitjandi með hvolpinn sofandi í fanginu
og las Elínu fyrir. Þetta var í fyrsta skipt1’
síðan Elín byrjaði að vinna hjá honum að
hann ynni að bókinni, sem hann var byD'
aður á.
„Hádegisverður," tilkynnti Jói, „fyr*r
ungfrúna í borðstofunni, fyrir hr. Surt í eld'
húsinu.
Jón leit snöggt upp. „Þú gætir vel komið
með hádegisverð ungfrúarinnar ásamt min'
um hingað inn, Jói. Hvað áttu handa hund'
inum?“
Jói lyfti hundinum upp. „Það er góðu1"
hundamatur," fullyrti hann.
Elín snæddi hádegisverð með Jóni, og u
eftir unnu þau allan eftirmiðdaginn. Ehn
hafði aldrei séð hann svona fjörlegan. f>a
var kominn roði í kinnarnar, og gráu augnn
voru skær og hann las fyrir með skýrri
ákafri rödd, eins og hann væri staðráðinu
að vinna upp aftur það, sem tapað var. Þeg
ar Elín var að fara, þá kom hann henni aftul
á óvart með því að segja: „Heyrið þér, lat*
Surt heldur vera hér. Það er of langt fyllf
hann að ganga hingað á hverjum morgnl'
Við Jói skulum hugsa vel um hann. Það eí
líka erfitt fyrir yður að gæta hans á kvöld111’
þegar þér farið út.“
Elín ætlaði að fara að segja, að hún
HEIMILISBLA
ÐlP
158