Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 14

sjálfu sér, allt í einu streymdi játningin fram
yfir varir mér, alveg ósjálfrátt.
Hedwig horfði á mig, strauk hár mitt og
hallaði höfði sínu að öxl minni. Það voru
tár í augum hennar. Mér fannst þetta hið
hjartanlegasta og fegursta svar og staðfest-
ing á ást hennar til mín, mér fannst hún
endurgjalda alla mína ást.
En hún sagði það samt aldrei, hún sagðist
aldrei elska mig. En kossar hennar, faðmlög
og öll umgengni fannst mér tala sínu máli.
Furðuleg tilviljun olli því, að við Hedwig
hittumst á skemmtistað einum, enda þótt
við vissum ekki um nærveru hvors annars.
í fatageymslunni var mikil þröng, en þegar
ég hafði loksins náð fötunum okkar gengum
við saman út. Hedwig veitti því þá skyndi-
lega athygli að hún hafði gleymt handtösk-
unni í fatageymslunni. Ég hraðaði mér aftur
inn og spurðist fyrir um töskuna.
Jú, taskan var þarna. En ég fékk hana
ekki afhenta fyrr en ég gæti nefnt eitthvað,
sem í henni væri. Ég nefndi nafn Hedwig,
í töskunni hlaut eitthvað að vera, sem merkt
væri henni, eða gæfi til kynna nafn hennar.
Konan í fatageymslunni opnaði töskuna
með varúð. Upp úr henni dró hún sendibréf,
á því var nafn hennar og heimilisfang. Hún
hafði opnað það og lesið, því út úr umslag-
inu féll mynd. Þessi mynd reyndist vera af
ungum viðfelldnum manni, en neðst var
skrifað: Þinn elskandi Herbert.
Og konan þreif myndina strax, stakk
henni í umslagið, setti það aftur í töskuna
og lokaði henni: Það er alltaf gaman að sjá
kærastana þeirra, sagði hún um leið og hún
rétti mér töskuna brosandi.
Ég gaf henni drykkjupeninga, sneri síðan
niður stigann og mætti Hedwig utan við
dyrnar. Hún horfði á mig, það gat varla
farið hjá að hún sæi, að ég var náfölur.
— Hvað gengur að þér? spurði hún.
Ég hristi höfuðið og reyndi að brosa, en
brosið afmyndaði aðeins andlit mitt.
Hún skynjaði strax, að ég hafði orðið
einhvers áskynja, hafði komizt að einhverju,
sem ollið hafði mér vonbrigðum. — Var það
eitthvað í sambandi við veskið hennar?
Hafði ég séð eitthvað af því, sem í því var?
Ég gat ekki setið á mér, mér var það
óbærilegt: — Hver er Herbert . . . ? spurði
?
ég. — Þú þekkir einhvern Herbert, sem . • •
Augu Hedwig fylltust tárum. Hún va^
álút — og allt í einu byrjaði hún að snökta>
hún skalf.
— Það hlaut að koma að því. Það var ekk*
rétt af mér að leyna þér sannleikanum.
hefur fundið bréfið í töskunni minni ...
— Ég hreyfði ekki við bréfinu. Ég sá ba1'3
mynd, sem datt útúr umslaginu — og þa&
sem einhver maður hafði skrifað aftan 3
hana til þín.
— Herbert er unnusti minn. Ég trúlofað'
ist honum tveimur mánuðum áður en v1^
fórum frá Heidelberg hingað til Kanada. ^
hélt þá, að ég elskaði hann umfram alk
annað. En þá þekkti ég þig ekkert. En þann'
ig var það nú samt, ég hef lofað Herbert
giftast honum, ég hef skuldbundið mig.
höfum svarið hvort öðru, að ekkert skuli a®'
skilja okkur um aldur og ævi. Hann ætla1’’
einhvern tíma í náinni framtíð, að koma ^
Kanada. Allt er nú tilbúið, faðir minn hefar
gert allar nauðsynlegar ráðstafanir. Haau
kemur. Hann kemur áreiðanlega. Og
verður öllu okkar í milli lokið, ég verð kop'
an hans. Ég get ekki gengið á bak orð3
minna.
Allt varð nú ljóst fyrir mér. Nú sá
hvers vegna hún hafði aldrei viljað.láta 111 ^
koma heim til sín, hvers vegna hún haf^1
jafnan forðazt alla kunningja, þegar hún val
með mér. Og jafnframt hafði hún harðbaa11
að mér að senda svo mikið sem blóm hei*11
til hennar.
I huga hennar höfðu orðið mikil átök • •'
annars vegar skuldbindingar hennar, ulin
ustinn og svo foreldrarnir. Hún vildi eng^
bregðast, hvorki vonum né heitum. S-1IlS
vegar var ástin til mín, ég vissi það . • • ,
Og þó? hvað vissi ég annars hvað b11*1
hugsaði? Var það samt ekki venja kvefl113
að snökta, þegar þær gerðu játningu seííl
þessa? Ég var í óvissu — og þó . . .
Ég skalf, mér var ís- jökulkalt, það v|n
eins og íshafsstormar blésu um hjarta U11 .
Ég var orðinn algerlega sljór, heyrði hvor ^
né sá — og skynjaði varla funheita b011
Hedwig, þegar hún lagði hana í mína.
— Nú er öllu lokið, öllu lokið. Drauu111
um er lokið. ,,
Mér fannst þetta svo óbærilegt að 111
146
HEIMILISB
LAí’11’
A