Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 15

svirnaði. Ég leitaði til einverunnar. Ég hélt
Illlg í hljóðlátu herbergi mínu, reyndi að
0 nai en fann ekki svefninn. Ég reyndi að
ekka — en árangurslaust. Ég varð ekki
drukkinn.
Næstu daga á eftir sá ég Hedwig ekki. Ég
k að störfum mínum á flugvellinum af
lri ahuga en nokkru sinni fyrr — og
eyndi að sökkva mér niður í verkefnin eins
°g % gat. Menn undruðust háttalag mitt,
enginn vissi ástæðuna. Þeir hristu aðeins
— °g gengu í burtu.
j.. þá var komið að deginum, þessum
ngu fyrirfram ákveðna leyndardómsfulla
e£!- Það var kallað á mig.
~~~ morgun koma fulltrúar kanadíska
^Ugmálaráðrmeytisins. Nýja flugvélin er til-
^111' ■^>er þekkið eiginleika hennar til hlítar
,, a morgun eigið þér að reyna hana. Er
i 1 ^eiNan góð? Leggst þetta ekki sæmi-
®aí yður?
það^ a^ °£ sa sem 1 Þ°ku, eða —
var eins og ég væri umlukinn einhverj-
Ui vegg^ aiij. var
mér svo fjarlægt. Og ég
eyrði_sjálfan mig segja:
^gætt, mjög gott. Þetta legst vel í mig.
1 G°tt, þú skalt undirbúa þig vel.
dim^ enn einu smni ia heila langa og
E andvaka og hugsaði um Hedwig.
s-. , a ®i á tilfinningunni, að ég mundi aldrei
j a, fna framar. Og það yrði líka bezt þann-
> ún mundi aldrei verða mér neitt, hugs-
aði eg_
r'ð"3^ vseri broslegt að hugsa til þess að
a a ser bana. En lífið var mér samt orðið
sj^na^’ aHt annað — það hafði tapað gildi
a nU+ bað ætlaði ég að sýna fram á, þeg-
a tilraunafluginu kæmi á morgun.
Ver. eigUninn var bjartur og fagur. Ég hafði
í andvaka alla nóttina — og ég gekk út
Q a Serðri leiðslu. Ég var sinnulaus og sljór
usleiddi alls ekki verkefnið, sem nú beið
• tirmaðurinn kom nokkrum sinnum til
n °g spurði hvernig mér liði.
mj" Agætlega, heyrði ég sjálfan mig segja,
°B ákveðið — algerlega andstætt vilja
mum.
arna var flugvélin tilbúin. Ég átti eftir
hijj^11113 stund að þjóta eins og raketta til
flj^lns’ _uPP í 5—6 kílómetra hæð — og
®a síðan í láréttu flugi sex slaufur. Ég
- -
settist upp í flugvélina. Fyrir framan mig
var aragrúi alls kyns mælitækja, sem ég
kunni vel skil á. Þar á meðal var lítill rauð-
ur lampi. Rétt áður en ég hélt af stað kom
einn verkfræðinganna til mín.
— Þú manst eftir lampanum, sagði hann.
Ef rauða ljósið kviknar merkir það, að eldur
sé í hreyflinum — og flugvélin geti sprungið
í tætlur á hverju andartaki. Þú mátt ekki
bíða frekar, þú verður að styðja á þennan
hnapp — og hann benti mér á hnappinn —
þá skýztu í sætinu út úr flugvélinni, fall-
hlífin opnast — og þú svífur til jarðar. Ann-
ars reynirðu sem þú getur til þess að komast
heilu og höldnu aftur til jarðar.
Ég gat ekkert sagt, engu svarað. Ég beit
saman tönnunum. Ég sat eins og steingerf-
ingur, þeir voru búnir að festa hjálminn yfir
mig. Og sjálfkrafa hóf ég verk mitt.
Eftir skamma stund þaut ég með ógnar
hraða til himins. Ég lokaði augunum sem
snöggvast, hnykkurinn var svo mikill, þeg-
ar flugvélin æddi af stað. Þegar ég kom aftur
til sjálfs mín hvíldi einhver drungi, annar-
legur dnmgi yfir mér. Ég sá svart.
Ég var kominn mjög hátt — og fór að
reyna að átta mig. Ég flaug nú lárétt, gaf
hreyflinum fullt inn — og flugvélin jók stöð-
ugt hraðann. En — skyndilega kviknaði
rauða ljósið í mælaborðinu . . . Ef ég flygi
áfram, enn hraðar — og næði hljóðmúrn-
um, enda þótt flugvélin þyldi það ekki —
þá spryngi hún sennilega, spryngi í þúsund
hluta — í miklu eldhafi. Þar mundi skelfda,
kalda hjartað mitt brenna.
Ég hugsaði um Hedwig, já, ég ætlaði að-
eins að hugsa um hana — og ég þráði þessi
örlög.
Rauða ljósið logaði enn. Ég fann skyndi-
lega, að hitinn í klefa mínum jókst, brenn-
andi hitastraumur umvafði mig . . . Og þá
heyrði ég rödd, rödd, sem hrópaði: Ýttu á
hnappinn! Ýttu á hnappinn!
Þetta var rödd Hedwig, sem ég heyrði —
og ég hlýddi henni, ýtti á hnappinn.
Samstundis fann ég geysilegt högg, sem
kom á líkama minn.
Nokkrum mínútum síðar kom ég til sjálfs
mín. Ég var á leið til jarðar, sveif í fallhlíf-
inni mót jörðu. — En svo varð ég var við
það, áð fallhlífin hafði rifnað. Fallhraði minn
íLisblaðið
147