Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 32

tilfinningu þannig, að svona hlyti hverri
hjúkrunarkonu að líða þegar sjúklingurinn
væri á batavegi, en nú — nú vissi hún, hve
hamingja hennar sjálfrar var nátengd Jóni
Hayward.
Það, sem framvegis kæmi fyrir hann,
myndi alltaf koma henni mikið við. Já, hún
elskaði Jón. Ekki eins og hún hafði elskað
Pétur, yfirborðslega og eins og unglingur
elskar, heldur með ákafa, sem var meiri með
hverjum deginum, sem leið.
Skyndilega stökk hún á fætur. Hún hafði
fullkomna stjórn á svipbrigðum sínum, nú
þegar hún vissi, hvað hún vildi, og hvað
hún varð að gera. Hún gekk hröðum, ákveðn-
um skrefum fram í eldhúsið og bað Jóa að
framreiða te og kökur á teborðið — handa
Jóni, gesti hans og henni sjálfri. Handa
þremur en ekki tveimur.
Jón kinkaði samþykkjandi kolli, og Elín
hafði það einkennilega á tilfinningunni að
hann læsi hugsanir hennar.
Áður en hún fór út á svalirnar, þá skauzt
hún inn í gestaherbergið og leit í spegilinn.
Henni var vel ljóst, að hún var fremur barns-
leg í útliti. En einfalda fallega hárgreiðslan
fór henni vel, og blái bómullarkjóllinn, sem
hafði alls ekki verið ódýr, og sem hún og
María höfðu báðar orðið hrifnar af, var mjög
fallegur. Hann var nokkuð stuttur, en Marxa
hafði sagt, að hún mætti alls ekki síkka hann
um svo mikið sem einn millimeter. „Því þú
hefir svo fallega fætur“, sagði hún. Elín beit
á vörina. Gagnvart konu eins og Klöru varð
að beita allra bragða. Ef maður ætlaði að
berjast við hana varð maður að nota henn-
ar eigin vopn.
Elín gekk hægt í gegn um bókaherberg-
ið og út á svalirnar.
„Jæja, þarna eruð þér“, sagði Jón og rödd-
in var of f jörleg þegar hann kynnti þær hvor
fyrir annarri. Elín leit á Klöru Leighton.
„Góðan daginn“, sagði hún rólega og rétti
keppinaut sínum hendina, sem var að
minnsta kosti sjö til átta árum eldri og
minnsta kosti fimmtíu árum eldri í reynslu.
Klara rétti henni kuldalega og kæruleys-
islega höndina og Elín fann til minnimáttar-
kenndar, sem hún vissi að hún mátti ekki
sýna.
Hún varð að herða upp hugann, og hún
sagði við sjálfa sig: „Þú ert fyllilega jafnoki
hermar. Þú ert ekki eins heillandi og hun
en þú ert yngri. Og þú elskar Jón“.
Elín hafði ekki hugmynd um hvað þaU
töluðu. Það eina, sem hún mundi, var, a^
Jón sagði: „Já, þú hefur ef til vill rétt fyr*r
þér með ítölsku Rivieraströndina. Það g^1
verið gaman að koma þangað. New York
óþolandi, sérstaklega þegar sumri tekur ^
halla“.
Elín hélt niðri í sér andanum. „New Yoi'k
er óþolandi", endurtók hún með sjálfri ser-
Harm var þegar búinn að gleyma síðast lid'
inni viku, þegar þeim hafði liðið vel sanaaU
og setið úti á svölunum og snætt hádeg'
isverð. Hann var búinn að gleyma Surti og
henni sjálfri, svo það var eins og þau hefðu
aldrei verið til.
Elínu langaði mest til að fara, að te'
drykkjunni lokinni, en hún neyddi sjáHa
sig til að vera. Hún náði sér í garðkönnu
og fór að vökva blómin í svalakössunUiUi
sem voru eftir endilöngum svölunum,
hún faim vel augnaráð Klöru hvíla á ser
og sá hina augljósu óþolinmæði hennar yfir
því að Elín skyldi ekki fara.
Vegar Klara stóð loksins upp og kvaddii
fylgdi Elín henni kurteislega fram.
„Mig langar annars til að tala ofurlítið
við yður“, sagði hún við Elínu.
Elínu langaði mikið til að svara: „Ég vel*
vel hvað yður langar til að segja. Þér eru
reið yfir því að ég skuli vera hér. En ég er
hér — og það kemur sér vel fyrir Jón, eI1
illa fyrir yður“. En í staðiim sagði hún: ,,JU’
það er sjálfsagt. Viljið þér ekki fá yður saetx
Alveg eins og hún væri húsmóðirin og Klar0
Leighton ókunn og óviðkomandi gestur.
„Nei, þökk fyrir“. Klara hristi höfuðið-
Hún stóð fyrir framan Elínu og horfði 0
hana með reiðilegum og hörðum augum. „Þ*
hef miklar áhyggjur af herra Haywardi
sagði hún. „Hann lítur alls ekki vel út“-
Það kom reiðiglampi í augu Elínar og huU
varð að beita sig hörðu til að segja ekki þa
sem henni lá á hjarta: „Það væri ekki und
arlegt þó að hann liti illa út eftir þá meðfei'^
sem hann fékk hjá yður“. En hún kaus
að
þegja, og beið eftir að óvinur hennar héld1
áfram.
„Þér eruð einkaritari hans, eða hvað han11
HEIMILISBLA
plí1
164