Heimilisblaðið - 01.07.1959, Blaðsíða 29

^egna, þá þótti henni miður, að Jón skyldi
ala seð, þegar Hrólfur kyssti hana. Hvað
yidi hann halda um kunningsskap þeirra?
^elt hann, að---------Æ, þetta var hlægi-
að hún sæti hér og gerði sér grillur
JÚ af þvþ hvað Jón héldi, af því að hann
01 séð hana kyssa annan — eða vera
fsst af öðrum. Eins og honum væri ekki
a Veg sama! Eins og hann yrði afbrýðisamur
ess_VeSna! Nei, það væri of hlægilegt.
j^. un var rifin út úr hugsunum sínum, af
afærum hlátri utan af svölunum. Hún varð
randi. Þetta var ekki hlátur Hrólfs, það
far Jón, sem hló. I fyrsta skipti heyrði hún
Wseja. Það var undarlegur hlátur, eða
Urtil fannst henni hann bara undarleg-
' nf því að þetta var í fyrsta skipti, sem
i Un keyrði hann, og af því að hann kom
enni svo á óvart. Hún hugsaði um óróa
i „ , aðan, þegar hún var hrædd um að hann
^ 1 séð Hrólf kyssa sig og hún var ekki
ekk’ Um hvernig Irnnn tæki því. Hún hefði
i 1 hurft að vera með áhyggjur, sagði hún
^83 nislega við sjálfa sig. Jón hafði ekki
ser að verða afbrýðisamur.
v úr reis á fætur og gekk um gólf. Hún
sér e‘nhennilega óróleg. Hún taldi sjálfri
i f .^ú um að það væri vegna þess að hún
VU heyrt Jón hlæja, og vegna þess að það
1 mJög merkilegur atburður, sem hún
Sa 1gleðjast yfir. Hún væri líka glöð,
^ 1 hún við sjálfa sig. Það var bara svo —
SVo undarlegt.
^ Stuttu síðar kom Hrólfur inn, og þegar
ieit út sá hún að Jón ýtti stólnum sín-
ej^.Umar n svalirnar, þannig að hún sá hann
HrólfUr gekk til hennar og tók í hönd
nenuar.
’,h>er hafið gert kraftaverk, Elín,“ sagði
aUn-_>Æg hef aldrei séð Jón svona kátan.“
” °r heyrðist hann hlæja,“ sagði Elín.
jj !’ a’ tnð gerði hann,“ sagði Hrólfur, „hann
men-a að segja mjög hjartanlega.“
, ” jartanlega?“ sagði Elín hikandi. „Af
hló hann?“
bað h V<3^ haÚ eiginlega ekki. Ég held að
fse ’ • 1 Verið, Þegar ég sagði honum, að ég
hvrifttil Élórída á morgim. Hann sagði eitt-
j i ^ Pessu líkt, að „já, maður ætti að vera
mum sporum,“ og svo hló hann. Það var
fallegt af honum að samgleðjast mér svona,
finnst þér það ekki?“
„Jú — jú,“ sagði Elín.
„Heyrið þér, þér eruð ekki reglulega glöð,
Elín,“ sagði Hrólfur og tók um báða hand-
leggi hennar og leit á hana. „Er það Pétur,
sem þér hugsið um?“
Elín hristi höfuðið. „Nei, nei — alls ekki.“
Pétur — hugsaði hún um Pétur? Hún
vissi það ekki. Hún vissi bara, að það var
eitthvað, sem henni leið illa út af.
Var það hugsunin um Pétur, sem særði
hana? Það væri svo sem ekkert undarlegt
að henni liði illa, þegar stolt hennar hafði
verið fótum troðið. Annars fannst henni ekki
hún hugsa svo mikið um Pétur. Hún gleymdi
honum oft tímunum saman, þegar hún var
hjá Jóni.
„Þegar ég kem frá Flórída," sagði Hrólf-
ur, sem hélt að hún væri að gefa honum
tækifæri með svari sínu, „þá verðum við að
hittast oft.“
„Já, það verður gaman.“
„Meinið þér það?“
Hún brosti til hans. „Auðvitað meina ég
það. Þér eruð svo góður við mig, og ég er
yður svo þakklát. Ef þér hefðuð ekki hjálp-
að mér, væri ég ennþá atvinnulaus.“
„Það var nú eiginlega ekki þakklæti, sem
ég var að sækjast eftir,“ sagði Hrólfur
óánægður. „Og þegar ég kem aftur, þá — þá
sjáum við til.“ Hann leit spyrjandi á hana.
„Eigum við að segja það?“
Elín kinkaði kolli. „Ágætt.“
„Á meðan ég man það, Elín, ég hef víst
aldrei sagt yður frá konunni, sem Jón elsk-
aði?“
„Konunni, sem Jón elskaði?" endurtók
Elín.
„Já, hún kemur bráðlega frá Evrópu, og
ég held að það sé réttast að þér fáið að vita
ofurlítið um hana.“
Elín stóð og horfði á hann eins og hún
skildi ekki, hvað hann var að fara. Henni
hafði aldrei dottið í hug að Jón gæti verið
trúlofaður.
Hrólfur hélt áfram án þess að hafa hug-
mynd um að hann væri að segja Elínu það,
sem hún kærði sig ekki um að vita og vildi
helzt ekkert heyra um:
„Jón var trúlofaður, þegar hann varð
ilisblaðið
161