Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 27

»1 morgun var miklu blóði úthellt við
*andamærin,“ sagði bóndinn.
>.Hvernig þá?“
..Hermenn frá Foskana hafa hremmt
araPpinn hann Rinaldini.“
»Er það? Náðu þeir honum?“
>.Já, hann hefur raunar barizt sem djöf-
jJóður með mönnum sínum, en þó voru
Peir allir brytjaðir niður.“
»Og Rinaldini líka?“
»Já, líka hann.“
»Það er þó gott.“
..Vissulega er það gott. Þrjóturinn hafði
^ir löngu verðskuldað að fara í gálgann.
Það er bara hörmulegt, að þeir skyldu ekki
lla honum lifandi og að hann skyldi hljóta
®vona heiðvirðan dauðdaga. En þrjótur-
lr>n er nú samt farinn til fjandans.“
..Hvað ertu að segja?“
»Jú, hann dó í sínum miklu syndum án
Pess að hafa tekið aflausn.“
»Já, svo að skilja.“
»Þá geta menn af okkar tagi dáið ró-
leSri og á virðulegri hátt.“
»Nú, auðvitað. Hvorugur okkar er neinn
Prjótur.“
»Guð veri með þér.“
Bóndinn hélt leiðar sinnar, og þegar
nann var úr augsýn, læddist Rinaldo inn í
skóginn og efndi til matarveizlu.
Þegar hann hafði endurnærzt af stutt-
Ultl blundi, hélt hann af stað og gekk í
Poklcrar stundir lengra inn í skóginn.
^kyndilega var hann mjög á óvænt stadd-
Ur í skóglausu hæðardragi, þar sem gaf að
nta hallarrústir. Hann leit í kringum sig
°& sá hvergi lifandi veru. Dauðaþögn ríkti
ajN staðar umhverfis. Það var ekki einu
ainni fuglasöng að heyra í grenndinni.
^J&i að síður þóttist hann verða var við
ótspor í grasinu. Hann gekk að hallar-
^óstunum og kom í rúmgóðan húsagarð
allan vaxinn háu grasi. Hann settist á
anna súlu fyrir framan hrörleg súlna-
Söng 0g gaf sig 4 Vald kynlegum hugrenn-
'aSum. Hann hrökk upp við þrusk. Dádýr
skauzt framhjá. Hann stóð á fætur og
jjekk að þrepum, sem lágu upp að efri
: hallarinnar. Þar fór hann upp og kom
1 stóran sal. Það glumdi í gólfinu undan
skósólum hans. Hann staðnæmdist og
hlustaði við hvert skref, en allt var autt
og lífvana umhverfis hann. Úr salnum
kom hann í rúmgott herbergi, þar sem
gaf að líta á veggnum andspænis tvær
gamlar hurðir úr tré, sem lokað var með
slagbröndum úr járni. Hann stóð kyrr,
hlustaði, en heyrði ekkert nema sinn eiginn
andardrátt. Hann barði á hurðirnar báðar,
en allt var kyrrt og hljótt.
Loks tók hann slagbrandinn frá annarri
hurðinni. Það brakaði í henni. Hann kom
inn í tómt herbergi, sem hann yfirgaf
þegar í stað. Hann lauk upp hinni hurð-
inni og sá þar líka inn í tómt herbergi.
Hann setti slagbrandann aftur fyrir og
hélt aftur til baka sömu leið og hann hafði
komið.
Þá varð hann var við örlítið op í einu
horni salarins. Þar var gengið inn í tómt
herbergi, þaðan inn í annað og úr því í
þriðja. Þar gekk hann á tré, leit niður og
sá, að hann stóð á fellihurð, sem lokuð var
með slagbrandi. Hann tók slagbrandinn
frá, lyfti fellihurðinni og sá niður í
dimmt djúp, og lágu mjóar steintröppur
þar niður. Hann lét hurðina gætilega nið-
ur aftur, setti slagbrandinn fyrir, gekk
sömu leið til baka, fór niður þrepin út í
húsagarðinn.
Brátt féll nóttin á. Hann litaðist um
eftir tré og kom auga á tignarlega, æva-
gamla eik. Hann kleif upp í hana og leit-
aði sér náttstaðar í hinum þéttu greinum
hennar.
Þegar dagur rann, yfirgaf Rinaldo sinn
harða beð eftir nær svefnlausa nótt. Hann
hélt út á veginn til þess að leita að vatni.
Þegar hann hafði stillt þorsta sinn og fyllt
flöskuna sína, hélt hann áfram göngu
sinni, en braut á leið sinni smágreinar af
trjánum, svo að hann gæti aftur ratað til
rústanna. Um hádegisbilið nálgaðist hann
þjóðveginn, sem lá um skóginn. Hann stað-
næmdist í nokkurra skrefa fjarlægð frá
honum bak við runna.
Hann hafði ekki lengi legið þarna, er
hann heyrði mannamál og bjölluhljóm múl-
dýra í fjarlægð. Þetta hvort tveggja færð-
ist æ nær og loks kom flokkur tatara í
ljós. Þar voru þrír karlmenn, tvær gamlar
konur, tvær fullvaxta meyjar, fjögur börn,
Þeimilisblaðið
27