Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 5

^önnum sínum að fylgja henni. Jeanne
u Ai’c yfirgaf fæðingarbæ sinn þegar í
stað og reið út á þjóðbrautina í átt til
t-hinon — og inn í mannkynssöguna.
Það er kannski ekki svo undarlegt, þótt
Aarl yrði hugsi, er óþekkt bóndadóttir kom
“ Chinon og lýsti yfir því, að tíminn væri
n°minn, að hann réðist gegn Englending-
og léti krýna sig til konungs. Hins
^egar varð honum ljóst, engu að síður, að
hann hafði fengið tækifærið til að komast
ut úr því völundarhúsi, sem hann var fang-
11111 í> -— og til að brjóta á bak aftur mót-
*Pyrnu þeirra manna, sem fram til þessa
öfðu ráðið öllu við hirðina. Tilhugsunin
^eip Karl svo föstum tökum, að hann
ehst algerlega á mál stúlkunnar, öllum við-
°ddum til stórrar undrunar. Væri hann
®Purður, hvað það hefði verið, sem fékk
,ann til að trúa á hana, svaraði hann því
^Uu> að það væri „leyndarmál" þeirra á
1 h. Þjóðsagan segir, að Jeanne hafi
nnið traust kóngs með því að nefna
^ennt, sem hann hefði beðið Guð um í
num sínum og enginn vitað um nema
hani1 sjálfur.
r ^ai’i lét nú í hendur stúlkunni frá Dom-
, ^y stjórn minniháttar hersveitar. Með
ana fór hún fyrst til frönsku herbúðanna
an y°Ur’ en síðan til Orléans. Þann 29.
ln 1429 var Jeanne d’Arc komin til hins
Un\setna bæj;
]ar.
v lnsii' reyndustu herforingjar Frakka
u barna samtíða henni, þeirra á meðal
. Un gamli og hrjúfi La Hire, sem bölváði
aglllla og ótíma og baðst til Guðs með allt
átf ^Vl eSnandi orðalagi og tón. Hann
^ 1 h d. til að biðja Guð um liðveizlu
bið nvenJuieSa hátt: „Herra, ég
Se h18, um að gera fyrir La Hire það,
Yjg . ^a Hire myndi gera fyrir þig, ef þú
sí6 lr hermaður, en hann Guð!“ Engu að
a^Ur er sagt, að Jeanne hafi fengið þenn-
ar ^aiíl'a hrotta til að leggja bannfæring-
an ánar ^ hilluna, að minnsta kosti á með-
rpUn var nærstödd.
hUs.ruareryggi ungu stúlkunnar blés nýju
epd 6 , 1 þvaufpínda verjendur bæjarins,
Wtt þeir hefðu áður verið að því
strj*ni.r a® Sefast upp með öllu. Framvinda
sins hafði smám saman komið því
ElMlLlSBLAÐIÐ
orði á bogaskytturnar brezku, að þær væru
ósigrandi. Nú kom aftur á móti í ljós, að
hinir frönsku riddarar — með sautján ára
sveitastúlku í broddi fylkingar — voru
þrátt fyrir allt færir um að sigrast á
fjendum sínum. f vígmóði, eftir fortölur
Jeanne, gerðu þeir nú árás. „Geysizt á
móti þeim, menn mínir! Þeir geta ekki
staðið á móti ykkur!“ hrópaði stúlkan frá
Domremy, og allir smituðust af sigurvissu
hennar. Þann 8. maí 1429 yfirgáfu Bretar
virkisgrafirnar og hypjuðu sig á brott.
Orléans var bjargað, og ógnunin við Suð-
ur-Frakkland fjarlægð.
Ósigur Bretanna hafði geysimikil áhrif.
1 gervöllu hinu konungholla Frakklandi
var haldinn mikill fagnaður. Bylgja þjóð-
hollustu fór um allt landið. Menntamenn
skrifuðu ritgerðir um helga köllun Jeanne,
og meðal almennings mynduðust furðuleg-
ustu helgisagnir um æsku hennar, sýnir og
vitranir.
Hins vegar var Jeanne d’Arc sjálf ekki
ánægð með það, sem hún hafði komið í
verk. Enn var hún langt frá takmarki
sínu. Hún fór aftur á fund konungsins og
hvatti hann til að koma með sér til Reims,
til að hljóta krýningu. Og aftur hlýddi
hann henni, og í júlímánuði hélt Karl 7.
innreið sína í hina fornu krýningarborg.
Fram til þessa höfðu borgarbúar staðið
með hertoganum af Búrgúnd, en nú hafði
þeim snúizt hugur, og veittu þeir foringja
sínum hinar glæsilegustu móttökur. Fátæk-
ir sem ríkir höfðu skreytt hús sín með
grænu laufi og tröfum með fánalitunum.
Og við göturnar, þar sem konungur og lið
hans skyldi fara um, voru reistir sigur-
bogar.
Við hlið Karls reið Jeanne, mærin frá
Orléans, í gljáandi riddaraklæðum og með
opna hjálmgrímu. Endalaus fagnaðarlæti
streymdu frá áhorfendaskaranum, einkum
móti hinni frægu kvenhetju. Daginn eftir
innreiðina átti krýningarathöfnin sér stað
í hinni fornu dómkirkju. Þar setti erki-
biskupinn af Reims kórónu Frakklands á
höfuð Karls 7. — „Æruverðugi konung-
ur!“ mælti Jeanne d’Arc. „Vilji Guðs er
fullkomnaður. Það var Hann, sem mælti
svo fyrir, að þér skylduð fara til Reims og
225