Heimilisblaðið - 01.12.1962, Síða 27

^ARTIN TANNER:
STÚLKA Á FLÓTTA
Unísólin gljáði á svarta bílinn, sem þaut
lr Evreuxveginum með vélarhljóði,
g6ni minnti á malið í ketti. Henry Bering
tn *maklndalega við stýrið og hafði auga
við landslaginu 1 Normandí, sem blasti
baSum megin við þráðbeinan veginn.
^ við fyrstu beygju varð hann að draga
bíli ferSlnnl> því að stór, blár Chrysler-
u ’ Sern kom á móti, hafði stanzað þvers-
bar ^ akbrautinni, og þrír menn stóðu
Var bja> Tveir voru karlmenn, en sá þriðji
féll ^°-na 1 i°bkuPu meb bi'únan hatt, sem
ók ab höfðinu. Þegar bíll Berings
a a° a hægri ferð, gekk annar karlmann-
þe a fram og gaf merki. Bering bjóst við
betlSnm venjulegu tilmælum um að fá
Uj *ln að láni. Maðurinn var roskinn, í
ft'akL a vbxf’ kl^údur ágætis ryk-
ka gráum og með barðastóran hatt.
^kelt^ yöur atsbkunar a ónæðinu,“
vai. 'þessi ókunni maður, og rödd hans
^Pýð og hæversk.
kat ^ Vfr ekkert V1ú röddina, sem vakið
hailsan<fub Berings á manninum, en útlit
höfg °g einkum þó stingandi augu hans
he]2tU S.Vo esPandi áhrif, að Bering hefði
Pess VÍljaS aka áfram þegar í stað. En
eða Var enginn kostur án þess að meiða
ihn ,la 11Vei deyða konuna og hinn mann-
Vi], «enry Bering varð því nauðugur
ins sUr aS hlusta á útskýringar manns-
;seni keniinn var að bílnum.
tnég V° er mal meS vexti,“ hélt maðurinn
>>að s^Ulgrænu> stingandi augun áfram,
heiujQ '1C)istæSingur minn hefur strokið að
^hdi? Það er falleg stúlka, sem þjáist
krjt] f lm af minnisleysi, og undir slíkum
Umstæðum getur hún drýgt hinar
i 1LI S B L A Ð IÐ
sérvizkulegustu dáðir. I gærkvöldi læddist
hún til dæmis út í náttklæðum einum sam-
an, og ég er mjög áhyggjufullur vegna
hennar. Ég hef tilkynnt lögreglunni um
atburð þenna, en hún virðist nú ekki taka
það svo hátíðlega. Ég varð því sjálfur að
taka að mér að leita hennar og því dirfist
ég að spyrja yður. ..“ Hann hætti og
horfði rannsakandi á Bering með sínum
stingandi augum . . . „já, ég dirfist að
spyrja yður, hvort þér hafið orðið hennar
var. Stúlkan er ung, og rauðhærð, var
sennilega klædd í ljósblá silkináttföt og
lakkskó með háum rauðum hælum.“
„Nei, því miður,“ anzaði Bering þurr-
lega.
„Jæja, er það svo?“
Hann kinkaði kolli hugsi og horfði
rannsakandi á Bering.
„Má ég samt ekki leyfa mér að fara svo-
lítið aftan að siðunum?“ spurði ókunni
maðurinn. „Viljið þér leyfa mér að gera
leit í bíl yðar? Ég vona, að þér skiljið,
hvílík alvara er hér á ferðum og hversu
nauðsynlegt það er fyrir mig að finna
skjólstæðing minn?“
Andúð Bernigs snerist nú upp í reiði
gegn þessum ofdirfskufulla ókunna manni,
sem leyfði sér að halda, að hann héldi
hálfvitlausum og hálfnöktum skjólstæðing
hans á laun í bílnum.
Ókunni maðurinn beið ekki eftir svari,
en gekk umhverfis bílinn.
Allt í einu heyrði Bering suð við vinstra
eyrað, og örvæntingarfull kvenrödd hvísl-
aði gegnum talrör bílsins: „Æ, látið hann
í guðanna bænum ekki komast inn í bíl-
inn. Ég bið yður .. .“
Henry Bering varð meira en lítið undr-
247