Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 9

^lin af Orléans upp á hinn hlaðna köst,
Ugrökk og djörf til hinztu stundar. Her-
^nn stóðu reiðubúnir með reipi í hönd-
Ullum. Þeir bundu hana fasta við stólpann,
reis upp úr miðjum kestinum. Að því
únu klöngruðust þeir niður. Nú ríkti
. auðakyrrð yfir mannmergðinni á torg-
lllu; áhorfendur biðu þess sem myndi ske,
nieð öndina í hálsinum. Allir mændu á
^unnveruna, sem beið dauðans, unga konu
aieð náfölt andlit og stuttskorið, svart hár.
. uur var borinn að kestinum og læsti sig
sPrekin og tjöruborna klútana. Rauðar
Ullgur hans sleiktu og teygðu sig í áttina
^uiðstólpanum. Dökkur, þykkur reykur
yklaðist upp á við, og andartaki síðar
ar0ðu mannhæðarháar eldtungur alls stað-
Umhverfis grannvaxna stúlkuna, sem
^bndin var við stólpann. „Ég fyrirgef ykk-
, öllum!“ hrópaði Jeanne gegnum
akið í bálinu. Kliður fór um manngrú-
j/111' ^msir tóku að gráta, sumir upphátt.
skur liðsforingi greip í skelfingu sinni
1 a*1 .SVerðshjöltun og hrópaði upp: „Eng-
nd er glatað! við höfum brennt dýrling!“
hv'+rna^ur ^rópaði upp, að hann hefði séð
Va|-^ ^u^u ^’úga upp af logunum. Máski
j ,r úiskupinn af Beauvais sá eini, sem
a ®Ul®t með brennunni ósnortinn; þunn-
varir hans voru herptar saman í hæðnis-
srettu
Jeanne d’Arc var dreift yfir
se^annig bændastúlkan frá Domremy,
j,e . ”að ruðl Éuðs reið á vígvöllinn til að
Um^^ gegn Þeirri sorg °S þeim þjáning-
> sem gistu Frakkland.“
lnn mikli, brezki rithöfundur, Bernard
Ú’A^’ ^e^ur 1 leikriti sínu um Jeanne
skv C (”®aint J°an“) reynt að koma með
úúp Sain^eSa skýringu á því fyrirbæri, sem
Var- Hann viðurkennir þar mikla hæfi-
leika þessarar ungu hetju og hleður að
vissu leyti á hana hrósi, en á slíkt var
hinn hæðnisfulli íri frekar spar. Hann
kemst m. a. svo að orði:
— Hún er merkilegust allra dýrlinga
hinnar kristnu kirkju, sérkennilegust af
öllum hinum mörgu sérlyndu einstakling-
um miðaldanna. Hún var ekki aðeins einn
af frumkvöðlum þjóðrækniskenndarinnar,
heldur hinn allra fyrsti í sögu Frakklands
til að framfylgja napóleönsku raunsæi í
hernaði fremur en væminni riddararóman-
tík einni saman, eins og þó var siður á
hennar tíma. Sautján ára að aldri gerði
hún stærri kröfur en stoltasti páfi eða
voldugasti keisari. Hún hélt því fram, að
hún væri sendiboði Guðs sjálfs. Hún tók
sjálfan konung sinn undir sinn verndar-
væng og gaf Bretakonungi vel í skyn, að
hann yrði að hlýða fyrirmælum hennar.
Hún las prelátum og stjórnmálamönnum
lexíuna og sigraði þá í orðræðum. Hún
gretti sig yfir áætlunum herforingja, gerði
sjálf nýjar, og leiddi hersveitir sínar fram
til sigurs!

^ÍLISBLAÐIÐ
229