Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 33

Henry kinkaði kolli: „Ég held, að íbúð
ttiin í parís sé öruggasti staðurinn fyrir
Jöur ejng og ^ stendur.“
III
»í>að verð ég að segja, að þessi íbúð er
P^gileg 0g smekkleg af piparsveinsíbúð
a6 vora,“ sagði Alice, þegar þau Henry
'01’u komin inn í íbúðina.
»Já, foreldrar mínir dóu bæði, þegar ég
ar í bernsku, en þau voru svo nærgætin
Játa mér eftir mikið af jarðneskum
auði. svo að ég get yfirleitt farið mínu
-lanþ .— p;n fáið yður nú sæti, svo skal
£ finna eitthvað ætilegt handa yður. Þér
Jotið að vera að deyja úr hungri...“
í öllum æsingnum hugsaði ég ekki
. svo hversdagslega hluti sem mat, en ég
u a það fúslega, að ég finn nú á mér
^kika innra.“
v ”,g lokaði raunar íbúðinni, meðan ég
jj 1 Normandí, og gaf Jules frí, svo að
1111 gæti verið með konunni sinni í As-
hvere.s’ en ég hlýt að geta haft upp á ein-
t erJum niðursoðnum mat, kexi, kakó eða
, • Seinna getum við svo farið út til að
uorða.“
rum mínútum síðar kom Henry
. Nokk
<un
fók °tilreiddan mat á bakka, og Alice
fegins hendi við honum. Henry reyndi
Sera allt fyrir hana, en sjálfur hafði
vjUn enga matarlyst. Hann brann af for-
þes 1 eft|r nánari vitneskju um orsakir
útSsa ævintýris, sem hann var nú kominn
Skyndilega lagði hann frá sér hníf og
leit ^ °g böbraði í lágum hljóðum. Alice
að Uf)P af aPPelsínumaukinu, sem hún var
^tja ofan á ristað brauð.
"Hvað er nú að, hr. Bering?“
Hó'ri unnað en það, að ég er mesta
Laz ^e6an a þessum ólátum stóð á St.
ka are örautarstöðinni, gleymdi ég bæði
og toskunni minni og ferðaábreiðunni,
Vegabréfið mitt er í handtöskunni."
” ruð þér viss um það?“
”j,að er ég. Nú vita þeir, hvað ég heiti.“
áeín U Vlta þeir um heimilisfang yðar
s°&Ub'^^ ftandi í símaskránni eða leið-

Henry hristi höfuðið.
„Sem betur fer leigði ég þessa íbúð með
húsgögnum, svo að síminn er skráður und-
ir nafni fyrri eiganda, Bandaríkjamanns-
ins Kendricks. Þér skuluð muna eftir
þessu nafni, ef þér þyrftuð einhvern tíma
að hringja til mín.“
„Ég þakka, — en þýðir það, að þér rek-
ið mig á dyr?“
„Ó, nei, nei, en eigi að síður getur vel
komið fyrir að þér þurfið að hringja til
mín. Ég held nú annars, þegar ég hugsa
mig betur, að við ættum að vera sæmilega
örugg um okkur hér um nokkurt skeið.
Við ættum að minnsta koti að hafa næg-
an tíma, til þess að þér getið útskýrt fyrir
mér, hvað er hér eiginlega á seyði.“
Alice kinkaði kolli. Hún var alvarleg í
bragði.
„Já, ég á ekki aðeins eftir að útskýra
málavöxtu, heldur einnig flytja yður inni-
legustu þakkir fyrir allt,“ sagði hún. „Frá
því fyrsta hafið þér reynzt mér sem bezti
bróðir, en ég er hrædd um, að þér rekið
mig á dyr, þegar þér hafið heyrt allan
sannleikann.“
„Ég lofa að gera það ekki,“ sagði Henry
með þeirri hlýju, sem hann sjálfur var
undrandi yfir.
Verið ekki of fljótur að gefa loforð, því
að það er í alla staði óviðeigandi. Eruð
þér annars alveg viss um, að lögreglu-
þjónninn, sem þér slóguð niður, hafi ver-
ið gervimaður í starfinu, því að ella getur
það orðið alvarlegt mál fyrir okkur?“
„Það er nú áreiðanlegt. Á einkennishúf-
unni var númerið 898, en á einkennis-
frakkanum 437. Vel getur lögreglan í París
verið frekar hirðulaus í klæðaburði, en
lögregluþjónarnir ganga samt ekki um og
skipta á einkennishúfum sínum. Það var
eingöngu þeim að kenna, sem klæddi
manninn í dulargervið. Getur það hafa
verið dr. Paul?“
„Varla! Ég held hann hafi verið einn af
mönnum Nicks. En nú verð ég víst að
byrja á sögu minni! Ég skal nú annars
fara, ef þér krefjizt þess, því að ég er nú
einu sinni eins og það er kallað stroku-
maður af geðveikrahæli."
Henry rétti úr sér í sætinu.
H ILISBLAÐIÐ
253