Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 31

eða það vona ég að minnsta kosti.“ Rauð-
^i'ða dísin hafði brætt ísinn af hjarta
Wparsveinsins.
;>Ég skal aldrei gleyma yður,“ sagði
a1Ce Kerlon, „en þér megið helzt til með
. Sleyma mér. Það er engin ástæða til að
a yður verða fyrir fleiri óþægindum
111 vegna. Það er langtum hættuminna að
í gotnesku dómkirkjunum en að vera
með mér .. «
>.Það verð ég að dæma um, þegar ég er
Ullln að heyra sögu yðar.“
>>Það skal ég segja yður, en nú verðum
1 að leggja saman ráð okkar. Hraðlest-
p1 er ekki lengi á leiðinni frá Evreux til
.^aUsar. Hafi dr. Paul og Nick elt okkur
v 1 Evreux, þá geta þeir varla verið í
jU a Uln, hvert við höfum farið. Ef þeir
Ve-A 1 *ei£ugeymslum fyrir bíla í Evreux,
o .Þeir varla lengi að finna bílinn yðar,
jjj, einhver hefur sjálfsagt séð okkur
auPa í átt til járnbrautarstöðvarinnar.
armitt er því miður auðþekkt.“
ag’. e^ið þér ekki falið það?“ Alice hugs-
þylfis um. Svo kinkaði hún kolli til sam-
láV* S' ”Kafið þér eitthvað, sem ég get
10 um höfuðið?“
aíi eilry tók handtöskuna niður af far-
ugursgrindinni.
' p ^ hvítan hálsklút, ef hann nægir.“
e’’./rirtak. Hann er nógu stór. Ef ég
1 eSg hann, þá kal ég gefa yður annan.“
”'S hélt þér ættuð enga peninga.“
ei’ satt. En ég fæ heilmikið fé, ef
bes UepPnast að sleppa, og það er nóg, til
eiijS Seti S'efið yður hálsklút hvern
a óag, sem þér eigið eftir ólifað.“
hö^11!1 ^Jðí skyndi til mjög fallegan vef jar-
faii Ur hálsklútnum, og huldi gersamlega
eSa, rauða hárið.
Sa8ð^^1 gei-a m®r mðsuleika,"
úr -.1, 'n’ »e;f Nick nær þá ekki í einhverja
Lýsa ðaflokknum, sem hafa séð mig áður.
SVartngin a mér, rautt hár, blá náttföt og
ekki U' iaitkskór með. rauðum hælum, á nú
f6ll Við mig lengur. Þeir geta ekki hafa
kojjjjg neina góða lýsingu á yður. Ef þér
ef a e;ftir mér, getið þér hjálpað mér,
i>ev enn Kicks skyldu þekkja mig og
bea klófesta mig.“
gar iestin rann inn á brautarstöðina,
leit í raun og veru svo út, að heppnin væri
með þeim. Þau gátu ekki séð neinar grun-
samlegar persónur á stöðvarstéttinni. Alice
fór samt sem áður út ein síns liðs, en Henry
Bering fylgdi á eftir henni, og lét sem
hann hvorki þekkti né hefði hinn minnsta
áhuga á stúlkunni með hvíta vefjarhött-
inn. En Alice Kerlon var rétt komin fram-
hjá farmiðaeftirlitinu, þegar eitthvað
gerðist. Tveir karlmenn gengu til hennar
og virtu hana gaumgæfilega fyrir sér. Þeir
leyfðu henni að koma svolítið nær, en þá
tók sá hærri ofan og sagði eitthvað við
hana.
Alice reyndi að komast framhjá mann-
inum, sem hafði ávarpað hana, en hinn
flýtti sér á eftir henni og tók í hana. Hún
hristi hann af sér, og tveir eða þrír veg-
farendur stönzuðu til að sjá, hvað væri
um að vera. Nú þurfti ekki mikið til, svo
að allt færi í uppnám, og þá voru litlar
líkur til, að undankoma heppnaðist. Eitt-
hvað varð að taka til bragðs þegar í stað,
en Henry Bering vissi ekki sitt rjúkandi
ráð. Þá kom tækifærið. Lögregluþjónn
kom í ljós út úr einhverju skúmaskoti og
hafði auðsjáanlega áhuga á því, sem var
að gerast. Einhverjar líkur gætu verið á
því, að hægt væri að nota þjón laganna til
að hræða handlangara Nicks. Henry
steypti sér inn í hópinn, ýtti við minni
manninum og hrinti þeim stærri, svo að
hann missti jafnvægið um stund. Því næst
greip hann um hönd Alice og horfði á
hana með eins miklum reiðisvip og hann
gat sett upp.
„Nei, skal ég segja þér,“ hrópaði hann.
„Ég þekki alls ekki þessa vini þína, og þú
verður að kveðja þá undir eins og koma
með mér.“
„Hæ, bíðið svolítið," tók sá hærri fram
í fyrir honum. „Hvað gengur eiginlega að
yður?“
„Ekki neitt. Þessi stúlka er konan mín.“
Henry sagði þetta af svo miklum sann-
færingarkrafti, að ekki aðeins mennirnir,
heldur einnig Alice ráku upp stór augu.
„Hvað gengur hér á?“ þrumaði lög-
regluþjónninn, um leið og hann kom nær,
virðulegur í fasi eins og þjóni laganna
sæmdi.
^ÍLISBLAÐIÐ
251