Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 13

Versu margar áhyggjur, sorgir — já, og
auðvitað margs konar gleði — geta átt sér
?að á einu ári — og jafnvel orðið letrað
1 Pennan bunka ?
Og þarna stóð ég og hélt á öllu þessu
°kunna í hendi mér; Að vísu hulið mér,
enu sem komið var; — en hugsazt gat, að
er einasta lína dagatalsins væri samt
yiirfram ákveðin af örlögunum! Það fór
^ollur um mig við tilhugsunina. Skyndi-
elX& hvarflaði Því að mér — og nú skaltu
. Mæja að mér, heldur reyna að skilja
. ® að ef ég keypti einmitt þetta daga-
’ myndi það vernda mig gegn dauða og
naarrl ógæfu á komandi ári.“
v reyndi að stilla brosið, en Gilbert
ai ð þess var og endurtók:
>>Bíddu við, áður en þú gerir gys að
^ ?r’. því að sjálfur gerði ég gys að mér
heirri stundu sem hjátrúin var að fæð-
innra með mér.
l n> ar því ég var á annað borð gripinn
g hefSari hugsun, var auðvitað það fyrsta
þag e£ gerði að kaupa dagatalið og gefa
j,- stúlkunni, sem ég elskaði. Þegar ég
Ve 1 Ejiane þessa litlu bók, sagði ég hálf-
stuH * £amm og alvöru: Elskan mín
ar. a' Með þessu dagatali gef ég þér heilt
vak °g er verndarSriPur> sem mun
yfir asf okkar og varðveita hana, og
len . illf mun geta komið fyrir okkur svo
p.1. Sem nokkurt blað er eftir í bókinni.
f£ek' hrosi;i við mer og svaraði, að hún
ég. v^ð bókinni sem verndargrip, og að
aði-. í að heita henni því að gefa henni
agra s.lilía bók um næstu áramót, og enn
ijj ai.Vlh hin þarnæstu — þannig um ókom-
skin ’i ^a framtís> sem annars var bezt að
jhnieggja ekki um of.
ár ^nig hef ég á hverjum áramótum í sjö
hverey?f nýft dagatal handa Eliane, og í
v Saipti var é& vanur að segja sem svo:
hieð er^urðu að sætta þig við að dragast
Og gmig eitt árið til viðbótar, Eliane mín!
SV0 vV° hl°Sum Við bæði tvö — og vorum
arningjuSöm.
ritfm Var vanur að kaupa dagatölin hjá
°g reve^>Sa!a vi® hliðina á okkur 1 götunni,
heirr:llai Jatnan að kaupa bók sem líkasta
v°ru ’ S6m verið haíði árið á undan. Þetta
leyndar fjórar, litlar bækur fyrir
IriiLisblaðið
hvert ár, hver um sig fyrir einn ársfjóð-
ung, fallega innbundnar bækur.
Á jólunum 1929 keypti ég sem sagt bók
fyrir árið 1930. Hún var bundin í blátt
skinn og gyllt í sniðum. Árið 1930 rann
upp og tók að líða.
Einn dagurinn tók við af öðrum, án þess
nokkuð markvert gerðist. Ég tók sumar-
fríið mitt í ágúst, eins og ég var vanur.
Við eyddum fríinu í Savoy, og á einni
kvöldgöngu okkar þar vildi svo til, að
Eliane mín ofkældist. Oghúnyfirvann ekki
þá ofkælingu, heldur versnaði henni eftir
heimkomuna, unz hún að lokum fékk
lungnabólgu, sem varð henni að bana í
miðjum október."
Ég vissi ekkert um tildrögin að láti
hinnar ungu konu, en nú sagði Gilbert
mér þetta í smáatriðum, með tárin í aug-
unum. Eliane varð aðeins 33 ára gömul.
Hún varð dauðanum að bráð, enda þótt allt
væri reynt, sem hægt var, til að bjarga
henni. Það hafði ónotaleg áhrif á mig, að
Gilbert skyldi mín vegna vera að rifja allt
þetta upp, en hann sagði, að það yrði sér að
vissu leyti léttir að geta talað við einhvern
um Eliane, sem þekkti hana í lifanda lífi.
Ég svaraði engu um stund, en lét hann
jafna sig. Og þegar hann hafði jafnað sig,
mælti ég:
„Ég skil ekki vel, hvað þú sagðir þarna
áðan. Sagðirðu ekki einmitt, að dagatölin
hefðu verndað ykkur . ..“
Gilbert greip fram í fyrir mér:
„Jú, jú, svo vissulega! Þau gerðu það
líka. Ég hefði bara átt að gefa því meiri
gaum. Ég treysti því líka, að með því að
kaupa nýtt dagatal áður en hið fyrra væri
útrunnið, myndi tryggja okkur gegn að-
skilnaði og óhöppum.“
„En hvernig gaztu nú byrlað þér annað
eins inn?“ spurði ég.
Gilbert greip í handlegginn á mér, og
rödd hans skalf, er hann sagði: „Ég hafði
á réttu að standa, hvað það snerti. Örlög
Eliane voru fyrirfram ákveðin. Ég hafði
nefnilega keypt dagatal hennar fyrir árið
1930 án þess að opna það! Og hún hafði
ekki opnað það heldur! Vesalingurinn! Til-
vera hennar og líf liðu eins og lygn straum-
233