Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 21

Á hinum mörgu ferðum/mínum til frum-
skógahéraða Suður-Ameríku hef ég kynnst
aUs konar fuglum og öðrum dýrum. í frum-
skógum Venezuela náðu vinir mínir, indí-
ana-burðarmennirnir mínir, þremur ung-
Uni handa mér: svíni, öskurapa og páfa-
£auk. Ég skírði þá Pip, Squeak og Wilfred
eftir nokkrum enskum teiknimyndafígúr-
um.
Ég
var í tjaldi með þessum óvenjulegu
premenningum í heilt ár. Þeir borðuðu all-
lr Þrír úr sömu skál og sváfu í kössum,
s®m ég raðaði hverjum ofan á annan —
Pafagaukurinn svaf á efstu hæð, apinn á
miðhæðinni og svínið á neðstu hæð. Þessi
,ýr ærsluðust og hlupu hvert á eftir öðru
au þess að meiða nokkurn tíma hvert ann-
að. Wilfred krafsaði í Pip. Pip stökk á
effir Squeak. Squeak klifraði upp á tjald-
stöngina og skammaðist. En þetta fór allt
íram í góðu.
Þegar ég sneri aftur til tjalds míns á
ffirmiðdögum, heyrðu fjörkálfarnir þrír
1 mín langar leiðir og þustu á móti mér.
^ip, svínið, var ofurlítið fljótara í ferð-
um en hin dýrin og náði mér venjulega
yrst. Utan við sig af gleði nuddaði hann
num skrokknum upp að fótum mínum
kettlingur. Á meðan ég klóraði
á bakinu, settist páfagaukurinn
á höfuðið á mér og skrækti og ýfði
mér hárið. Loks kom apinn Squeak
Ui° ,nvandi grein af grein og hoppaði nið-
a öxlina á mér og vafði ástúðlega örm-
°g löngu skotti um hálsinn á mér.
e,, essir þrír tryggu félagar sýndu mér
1 aðeins, hve auðveldlega villt dýr sýna
hvanninum ástúð og vináttu, heldur einnig
i ,einig dýr gerólíkra tegunda geta bund-
vináttuböndum. Ef til vill gætum við
ennirnir lært eitthvað af þeim.
— K.B.—
•
V110 °g
h°num
Wilffed
jlau átján ár, sem ég hef verið kristni-
^ 1 1 Éelgísku Kongó, hef ég eignazt vin-
Áfr-,ll0kkurra af hættulegustu villidýrum
an v U’ annars stóra, svarta, afrík-
óve a vfHinautsins, sem er sagt að sé
l'eiðjJU un(lirförult og auðvelt að reyta til

Eitt sinn, þegar við að morgni dags kom-
um út úr þéttu kjarri, heyrðum við mjó-
róma baul rétt hjá. Þetta hlaut að vera
villinautskálfur, og líklega var hann bú-
inn að týna mömmu sinni. Innfæddu burð-
armennirnir mínir þrír klifruðu eins og
apar upp í tré, en ég stóð eftir, og mér
til undrunar kom litli kálfurinn labbandi
til mín. Fyrr um morguninn hafði ég stigið
í nýjan nautaskít, kannski hefur lyktin
gert litla kálfinn öruggari. Að minnsta
kosti kom hann og þefaði af fótum mínum,
og ég klóraði honum á enninu. Þegar við
héldum áfram heim að tjaldbúðunum, elti
hann mig eins hratt og litlu fæturnir hans
gátu borið hann. Svo lyftum við honum
upp og bárum hann það sem eftir var leið-
arinnar. Við gáfum honum þurrmjólk og
brátt varð hann eins tengdur fjölskyldunni
og hundurinn okkar.
Ennþá einkennilegri var vinátta okkar
við hlébarðann Spottie. Hinir innfæddu
báðu mig eitt sinn um að gera stóran hlé-
barða óskaðlegan, sem var búinn að drepa
margar af kindunum og geitunum þeirra.
Mér tókst að leggja hann að velli, og það
kom í ljós að þetta var kvendýr. Ég gat
séð það á henni að hún ætti litla unga, en
ég beið í sólarhring, svo að þeir yrðu veru-
lega svangir, áður en ég fór að leita að
þeim. Loks heyrðum við þá pípa vesældar-
lega inni í klettagjótu. Það voru tveir
ungar.
Annar þeirra lifði aðeins í tíu daga.
Hinn, Spottie, var eins og einn meðlimur
fjölskyldunnar, alveg þar til hún var um
það bil að verða fullvaxin — og tryggara
dýr höfum við aldrei þekkt. Það skemmti-
legasta sem hún vissi var feluleikur. Hún
stökk inn i runnana og faldi sig, og ég
lét sem ég sæi hana ekki og gekk fram
hjá staðnum, þar sem hún lá í hnipri, með
alla vöðva spennta. Skyndilega stökk hún
með grimmdarlegu urri upp á axlirnar á
mér og kom sér þar vel fyrir, lokaði aug-
unum og malaði og var alsæl. En aldrei
notaði þessi stóri köttur tennurnar eða
klærnar, jafnvel ekki í sínum villtustu
leikjum.
Þegar það að lokum var orðið vandamál
að útvega nógu mikið kjöt handa henni —
ílisblaðið
241