Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 6

taka við heilögum herradómi yðar og sýna
þar með öllum, að þér eruð hinn sanni
drottnari Frakklands.“
1 Reims stóð stúlkan frá Domremy á há-
tindi lífsskeiðs síns fram til þessa. Hún
hafði framkvæmt vilja Guðs. Og hún ætl-
aði að halda áfram, í þjónustu Hans. Áður
en hún steig á bak hesti sínum, til að halda
til Orléans með hersveit sína, skrifaði hún
bréf til Bretakonungs, fullt af velvild og
trúnaðartrausti. „Afhendið lyklana að öll-
um þeim bæjum og borgum, sem herir yðar
hafa sigrað í Frakklandi — jómfrúnni,
sem send er af Guði, konungi himinsins.
Ég er herforingi, og hvar sem ég fyrir-
hitti hersveitir yðar mun ég hrekja þær á
brott!“
Að lokinni krýningunni í Reims, flykkt-
ist mikill hluti Norður-Frakklands utan
um hinn nýkrýnda konung. Nú beindist
augu Jeanne d’Arc að París.
Hún var full brennandi áhuga á að halda
frelsunarverkinu áfram, og höfuðborgin
var næsti áfangi hennar og takmark. —
„Ég vil sjá París úr meiri nálægð en ég
hef séð hana hingað til,“ sagði hún.
En Parísarbúar áttu aldrei eftir að sjá
stúlkuna frá Domremy. Tími vonbrigð-
anna var skammt undan. Hinir furðulegu
sigrar Jeanne höfðu komið öfundinni af
stað. Við hirð Karls 7. voru ýmsir menn,
sem sáu sitt óvænna við hinn skyndilega
uppgang hennar, og þeir ætluðu sér ekki
að láta þannig viðgangast. Undir forustu
La Trémouilles spunnu þeir upp mikinn
blekkingavef, í því skyni að hindra Jeanne
á sigurbraut hennar. Konungurinn var aft-
ur fallinn í sitt fyrra værðarmók, og sam-
úð hans með mærinni af Orléans tók að
kólna. Hún hafði lagt fyrir hann starfs-
grundvöllinn, og nú fannst honum hann
geta allt sjálfur, án hennar aðstoðar.
Hann ætlaði sér ekki að hlíta forustu
Jeanne lengur. Sá maður, sem án hennar
atfylgis hefði ef til vill orðið að farand-
beiningamanni, fann nú til auðmýkingar
af því að vera háður henni á nokkurn hátt.
Konungur tók því að leggja eyrun við til-
lögum hirðarinnar um friðarsamning og
slagtog við hertogann af Búrgúnd. Þetta
fannst honum ekki lengur svo afleit hug-
220
mynd. Þegar staða hans sjálfs í ríkinu vat
orðin örugg, hlaut hann að geta beitt set
meira gegn kænsku Filips. Þess vegna vai'
hann reiðubúinn að athuga þennan mögu-
leika gaumgæfilega. —
Óneitanlega voru hersveitir sendar geg11
París, en borgin varðist og umsátrið hafð1
enga þýðingu. Auk þess særðist mærin af
Orléans af örvarskoti, og eftir það vent}
kóngur kvæði sínu í kross. Hann skipað1
svo fyrir, að hersveitirnar væru dregnal
til baka. Jeanne skoraði á hann að hald11
áfram umsátrinu. Hún beitti öllum sínun1
viljastyrk, allri ræðusnilld sinni og sann-
færingarkrafti; öllu því harðfylgi, seU1
trúin um hina guðlegu köllun hennar veitt1
henni. En allt var árangurslaust.
Hún neyddist til að fylgja konunginun1
á undanhaldinu. Þessum „æruverðuga koU'
ungi“, sem hún hafði fengið krýndan 1
Reims, — og var í rauninni einn sá aun1'
asti og fyrirlitlegasti þeirra manna, sen1
borið hafa konungskórónu. í stað þess a
styðja hana, hafði hann á allan hátt rej'11,
að auka á erfiðleika hennar. Hann haf&1
farið á bak við hana og samið við óvinina >
og brú, sem Jeanne hafði látið smíða yf11
Signu, hafði hann fyrirskipað á laun 3
láta rífa niður.
Samt sem áður var borin mikil virðin#
fyrir mærinni frá Orleans. Henni voru
gefin verðmæt klæði og hertygi af ful'
komnustu tegund, og Jeanne tók þakkia
við öllum gjöfunum. Hún var nægile^
mikill kvenmaður til að hafa gaman 3
öllu skrauti. Aftur á móti var það hen1
til sárrar raunar að þurfa að bíða el .
fyrirmælum konungsins um að taka aftu
upp baráttuna fyrir Guð og ættjörðina.
Á meðan þessu fór fram, spann
in vef sinn, og á slíkt makk bar sve1
stúlkan frá Domremy ekkert skyn.
Rún
var vingjarnleg við alla, sem létu 1 ^
skilning á guðlegu hlutverki og vilja, so1^.
Frakklands og hennar eigin verki. Þar n1
komst hún einnig í samband við mel1^’
sem Karl 7. taldi til verstu óvina sin1
Jeanne laut þeim örlögum, sem svo ma. . g
hafa orðið að lúta fyrr og síðar, er vi^f.
hafa hið bezta: hún villtist í völundarh1113
stjórnmálarefjanna.
HEIMILISBLApIÍ)