Heimilisblaðið - 01.12.1962, Blaðsíða 12

DAGATALIÐ
Smásaga eftir Pierre Valdagne.
Það óþægilegasta við að vera langt að
heiman er að mínum dómi það, að maður
saknar nærveru ágætra vina sinna. Yfir-
leitt eru þeir heldur ekki svo margir.
Þegar ég á dögunum, skömmu eftir
heimkomuna, hitti fornvin minn Gilbert
le Nanty, hafði ég ekki séð hann í tvö löng
ár. Mér var kunnugt um, að á þessum tíma
hafði hann orðið fyrir þeirri stóru sorg
að missa hina ungu og fögru eiginkonu
sína, Eliane, sem hann hafði tilbeðið og
unnað heitt.
Hann starfaði sem verkfræðingur við
stóra vélaverksmiðju, og reyndi með því að
sökkva sér niður í vinnu sína að dreifa
sorgum sínum og takmarkalausum sökn-
uði. Á ytra borði hafði hann harla lítið
breytzt; aðeins glampinn í augum hans bar
vitni um örvílnun hans og einmanaleika.
Við ræddum um Eliane, sem ég hafði
þekkt mætavel og metið mikils, en síðan
leiddi tal okkar inn á hina miklu spurn
um ráðgátu tilverunnar.
„Ég er ekki forlagatrúar," sagði Gilbert,
„og þó. Síðan hún Eliane dó, hef ég orðið
auðmanni. Það var eitthvað svo kalt og
óvistlegt í þessu stóra húsi. Nei, þá vildi
hún þúsund sinnum heldur svelta heima
hjá sér, já, jafnvel búa við reiðirödd
frænkunnar; hún hljómaði nú sem tónlist
fyrir eyrum hennar. Hún svipaðist laumu-
lega kringum sig. Úr hillum og skápum
störðu glottandi búddahausar og ófreskju-
myndir, og á veggjum héngu myndir af
mönnum með dulræð bros.
En einmitt þegar Francoise var að því
komin að gefa upp alla von, kom gamla
konan henni til hjálpar. Hún sagði við
að beita mig hörðu til að verða það ekk1-
Það hafa komið fyrir hlutir, sem ég
ekki útskýrt; hlutir, sem hafa gert m1#
hjátrúarfullan og glætt þá skoðun hjá rne1’)
að það hafi verið fyrirfram ákveðið, að af
okkur tveim skyldi það verða hún, sem 3
undan færi.“
„Þú — — hjátrúarfullur!“ sagði e%’
áður en ég fengi við það ráðið.
„Já, ég! Ég skil vel, að þú verður hissa'
Ég hef annars alltaf brosað að fólki, sem
álítur töluna 13 óhappatölu, — að það viú
á vont að hella salti á borðdúkinn, mmta
svörtum ketti á leið sinni og setja frá se1
skó á borðið.“
„Æjá, — þetta með saltið kemur nefn1'
lega fyrir mig á hverjum degi,“ sagði e^
hálfhlæjandi.
En Gilbert lyfti hendi, eins og til a
hafa mig hljóðan, um leið og hann kel
áfram:
„Maður veit eginlega ekkert með fulk1
vissu. En hlustaðu nú á! Dag nokkuru>
skömmu eftir að ég kvæntist, og rétt fyrJl
jólin, gekk ég inn í búð til að fá mér dagaj
tal. Ég ætlaði mér að skrifa hjá mér fullly
og annað, sem ég þurfti að muna frá degJ
til dags. Þar sem ég nú stóð þarna u^e
knippi í höndunum af samanheftu111'
óskrifuðum blöðum, varð mér hugsað senl
svo, að allir þessir ókomnu dagar kyllllU
að búa yfir mörgu óþekktu og dularfullu'
Hefur þér aldrei verið hugsað þannig, ÞeL
ar þú hefur staðið með 365 smámiða a
þessu tagi í höndunum; hugsað til ÞeSb'
son sinn, að hann væri tillitslaus dóni 0
tók síðan stúlkuna með sér fram í eldb
Þar gaf hún henni mat. Síðan fyll’ti h
körfu Francoise með mat, og ofan á u
saman lét hún stóra sælgætisöskju. ^
Augu Francoise urðu stór af gkð1
undrun; og nú bar aðeins einn skugS31
þetta allt saman: að komast heirm
þegar bílstjóranum voru gefin fyrirh1 ^
um að skila henni heim að lokum, faJl^3
Francoise hún vera hamingjusama
stúlka á jarðríki.
I-D
232
HEIMILISBLA®