Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 26

Sonur hóteleigandans, sem var vinur hans
tók það jafnan frá fyrir hann, er svo
stóð á.
Michael til undrunar kom ísabella Am-
stetten út úr hótelinu fáum mínútum á
eftir honum sjálfum. Hún var í fjallabún-
ingi, ljósri blússu, ullarpilsi og á hand-
leggnum bar hún stormblússu.
Það var enn skuggsýnt. Sólin náði ekki
að skína yfir há fjöllin fyrr en seinna og
það var svali í loftinu. Hvorugu þeirra var
þó kalt. Þau skiptust aðeins á nokkrum
þýðingarlausum orðum. Ferðin þurfti helzt
að ganga rösklega frá byrjun. Þau beygðu
inn í Fondadalinn og komu brátt í gil eitt,
en úr því lá Alpavegur upp í hlíðina.
Til hliðar við þau seytlaði lækur og nið-
ur hans var eina hljóðið, sem rauf morg-
unkyrrðina fyrir utan létt skóhljóðið á
mjúkum skógarsverðinum. Dalbotninn var
langur og þröngur og til beggja hliða risu
brattir klettaveggir með skörðum og
sprungum. Enn lágu skuggar yfir hamra-
beltum fjallsins, en tilkomumikill tindur
þess var hulinn þokuslæðingi.
„Það birtir upp, haldið þér það ekki?“
spurði hún svolítið vonsvikin yfir að fjall-
ið skyldi ekki sýna sig í allri sinni dýrð.
„Örugglega,“ svaraði Michael. „Loft-
vogin stendur vel. Þér getið verið alveg
áhyggjulausar“.
„Það er ég líka, þegar ég er með yður,“
ísabella leit á Michael augnaráði, sem kom
blóðinu til að þjóta fram í vangana á
honum. Hann svaraði ekki en hélt rólega
áfram og sýndi henni fjallablómin, sem
voru í fullum skrúða hér uppi í skriðun-
um. Hann var þó engan veginn eins róleg-
ur og hann lét. Augnaráð hans hvíldi stöð-
ugt á glampandi mynd fjallsins, þar sem
það lokaði dalnum, voldugur hamravegg-
ur með mörgum hvössum tindum.
„Sjáið þér, ungfrú Amstetten. Þarna er
hæsti tindur Christallo-fjalls, og þangað
þurfum við að komast.“
ísabella fylgdi bendingu hans með aug-
unum. Hún var ekki lengur alveg jafn ör-
ugg með sig og daginn áður. Það var óneit-
anlega djarft uppátæki að klífa þessa
hamra til þess að bjóða kunningja byrg-
inn og vegna þess að henni hafði litizt vel
á ungan mann. Þó lét hún ekki bera á ótt-
anum sem læddist að henni, er þau nálg-
uðust fjallið. Leiðin varð brátt brattari og
lá nú um gisið skógarkjarr. Fuglarnir
voru byrjaðir að syngja morgunljóð sín,
fyrstu bjöllurnar skreiddust yfir troðn-
inginn og brúnleitar sandeðlur kreikuðu á
mosaþembunni.
Annars var ekkert að sjá eða heyra.
Jafnvel samræðurnar milli unga fólksins
gengu stirt. Michael var ekki um orðaflóð
gefið, enda fremur fámáll að jafnaði. I
þetta skipti vissi hann heldur ekki al-
mennilega hvað hann ætti að tala um við
ungfrúna fínu. Ef hún vildi tala, yrði hún
sjálf að byrja.
En ísabella vildi heldur virða unga
manninn fyrir sér. Hið mikilfenglega
landslag vakti hjá henni lotningarkennd,
hinn ungi leiðsögumaður, sem gekk við
hlið hennar var svo ólíkur öllum hinum
mörgu aðdáendum hennar. Það æsti upp
hjá henni löngun til að reyna töfra sína
á þessum unga manni, sem var svo ósnort-
inn af hinni svokölluðu menningu. Hún
hafði þegar lesið úr augnaráði hans, að
honum væri ekki sama um hana. Hún
gruflaði alls ekkert yfir því, hvaða afleið-
ingar daður hennar kynni að hafa.
Hitinn óx. Stígurinn varð æ brattari og
mjórri. Þau urðu nú að gefa meiri gaum
að hvar þau stigu niður og ísabella varð
að einbeita sér við gönguna. Skógurinn
hvarf og varð að dimmum skugga að baki
þeirra, er þau komu upp í urðina fyrir
ofan. Nú sást ekkert nema grár jökulruðn-
ingurinn, þar sem eitt og eitt blóm óx á
strjálingi. Nú komu þau að sjálfum rót-
um tindsins.
Michael stikaði áfram jöfnum og ró-
legum skrefum. Hann hafði fest vaðinn
við ísabellu og sýndi henni hvert fótmál,
sem hún átti að taka þar sem tæpt var.
Henni varð stöðugt ljósari hættan við upp-
gönguna og hefði gjarnan stungið upp á að
snúa við. En gagnvart Michael var slíkt
óhugsandi. Hann hefði hlegið að henni
og aðdáun hans hefði rokið út í veður og
vind.
Það hafði tekið þau fjórar stundir að
ná upp að rótum skriðjökulsins. Sem bet-
26
HEIMILISBLAÐIÐ