Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 19

augu við lækninn. „Spilið er kannski ekki
tapað!“ sagði hann.
Læknirinn skipti ekki litum, en auga-
brúnirnar drógust saman í hrukku, sem
vissi síður en svo á gott. Allt í einu var
eins og hann ætlaði að taka undir sig
stökk, eins og villt dýr. Andrúmsloftið var
lævi blandið.
..Öryggi yðar er bezt tryggt með því, að
þér lyftið höndum upp yfir höfuð og hald-
ið þeim þar,“ sagði Henry. „Ekkert verð-
ur af brúðkaupi af þeirri einföldu ástæðu,
að Alice er hér ekki lengur.“
Læknirinn hlýddi, en fór sér hægt. And-
lit hans var sem lífvana. Augnalokin bærð-
ust ekki einu sinni. Gul augun þrástörðu
í augu Henrys og hann lét ekki bera á til-
finningum sínum næstu tíu sekúndurnar.
Þá brosti hann yfirlætislega og spurði:
„Hvers vegna eigum við að vera í þessum
ræningjaleik á elleftu stundu? Ég hafði
annað og betra álit á yður.“
En Henry brosti líka, því að hann vissi
meira en læknirinn.
„Ellefta stundin er sú rétta,“ sagði
hann. „Einkum þegar árangurinn á að
verða mikill og því lofa ég yður. Á ég að
útskýra aðstöðuna eins og hún nú er? Þér
hafið kannski ekki skilið, hvernig í öllu
liggur.“
„Já, þökk fyrir.“
„Þá verð ég að segja yður, að við vor-
um fjögur, þegar við komum í kvöld, en
ekki þrjú. Við létum Gaby fara út í nokk-
ur hundruð metra fjarlægð frá heimreið-
inni en að sjálfsögðu vissi hún, hvernig
hún átti að komast inn án þess að vekja
eftirtekt.“
Lækninum virtist bregða dálítið við
þessa frétt. Augun kipruðust saman, og
bros hans varð ekki eins yfirlætislegt.
„Já, hún svikarinn."
„Ég mundi nú nota annað heiti,“ sagði
Henry. „Hún er að minnsta kosti snúin
frá fyrra lífi sínu og orðin ný og betri
manneskja. Bílflautið, sem þér heyrðuð
rétt í þessu, var merki um það, að hún
hefið ráðið niðurlögum ráðskonunnar og
komið Alice heilli á húfi inn i bílinn. Eins
og nú er komið málum, þá er aðeins eitt
eftir, en það er vottorð um heilsufar
hennar og annað um að hún sé útskrifuð
af hælinu, en þessi vottorð hafið þér í vas-
anum.“
„Einmitt það!“ sagði læknirinn og í
fyrsta sinni fannst vottur af hiki í rödd
hans.
„Ó, já,“ svaraði Henry. „Þetta liti allt
öðru vísi út núna, ef ég hefði ekki komið
auga á hljóðnemann í arinhillunni í dag-
stofunni, en ég sá hann, sem betur fór.
Því gat ég blekkt yður með bónorðinu til
Alicear með því að blekkja hana einnig —
ekki með því að segja, að ég vildi fúslega
ganga að eiga hana, heldur með því að
segja, að við ætluðum að giftast í kvöld.
Það hafði samt sem áður enga þýðingu.
Mér heppnaðist síðar að hvísla að henni,
að hún yrði að treysta á Gaby, hvað sem
fyrir kynni að koma.“
„Og nú sitjið þér þarna og bíðið eftir
að einhver bjargi yður,“ mælti Monier
hæðnislega. „Þér haldið, að Brest og hinir
bófarnir hljóti að hafa heyrt eitthvað. En
yður skjátlast. Þeir sofa allir svefni hinna
réttlátu, svo er Gaby fyrir að þakka. Það
gaf annað merkið frá bílflautunni til
kynna.“
„Jæja þá,“ hreytti læknirinn út úr sér,
starði fram fyrir sig og hleypti í brýnn-
ar. Hann hélt höndum uppi og aldrei hafði
Henry séð hann svona áhyggjufullan fyrr.
Það var aðeins andartak, en svo náði hann
aftur valdi yfir sér, gat litið upp og jafn-
vel brosað.
„Og svo viljið þér að lokum fá mig til
að skrifa undir þessi vottorð?" sagði hann.
„Og afhenda þau svo með öllu því, sem
þeim fylgir af gæðum? En spurningin er,
hvernig ætlið þér að fá mig til þess?“
„Þér ætlið þá að streitast við fram í
rauðan dauðann?“ mælti Monier. „Ég
bjóst nú líka við þessu, en við gerðum
okkur aldrei vonir um að koma málum
okkar fram með orðum einum.“
Hann laut áfram og stakk hendi niður
í jakkavasa læknisins. Hann dró upp af-
langt hvítt umslag, sem Monier kastaði
til varðmannsins við dyrnar.
„Farðu yfir þetta og gættu að því, hvort
allt er í lagi,“ sagði hann .
„Ekkert vantar nema undirskriftina,“
HEIMILISBLAÐIÐ
19