Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 12

tíma sínum. Stundum ræðst hann á múr-
meldýrs-greni, endasendist gegnum það og
smýgur svo út um hliðarrangala án þess
að gera mikinn usla. En hann getur líka
dokað þar við og skilið eftir mikið blóð-
bað, svo hann þurfi að hvíla sig í eitt eða
tvö dægur á eftir, þangað til sulturinn
sendir hann til veiða á ný. Stundum má
sjá, að minkurinri hefur búið sér til eins-
konar stökkbrekkur í snjóinn, líkt og otur-
inn, og tekið sér þar magaskriður sér til
skemmtunar. Rekist hann á spor eftir ann-
an mink, fer hann í þá slóð, og þegar tvö
karldýr hittast, ráðast þau hvort á annað
í hörkuslagsmálum, sem stundum enda
með drápi.
Leggi minkur leið sína framhjá hænsna-
húsi, er ekki óhugsandi, að hann líti þar
inn til að fá sér magafylli. Ein hæna væri
í sjálfu sér nóg fyrir hann. En morðhvöt
hans fær hann til að rjúka á hænurnar
eina af annarri, unz hann hefur drepið
þær allar, þótt hann hafi ekki lyst nema á
einni. Hann drepur á þann hátt, að grípa
fórnardýr sitt kverkataki og skera háls-
æðina þvert yfir með sterku biti. Síðan
étur hann sig mettan.
Segja má, að minkurinn sé þorpari í
meira lagi; en konur hafa á honum mikið
dálæti. Á markaðinn koma einkum skinn
þeirra dýra, sem alin eru á minkabúum í
Kanada, Bandaríkjum Norður-Ameríku,
Noregi, Danmörku, Svíþjóð og Englandi.
Á fyrirmyndar-minkabúum fá dýrin ríku-
lega fæðu, og þar getur hann orðið all-
miklu stærri en úti í villtri náttúrunni. Á
búunum er hann drepinn einmitt þegar
feldur hans er í sem beztu ásigkomulagi.
Villiminkar eru aftur á móti lagðir að
velli á ýmsum og ólíkum þroskastigum,
svo að feldur hans er einatt veðurbitinn,
illa farinn eftir slagsmál, eða miður á sig
kominn af öðrum ástæðum.
Smám saman hefur tekizt að „fram-
leiða“ furðumargskonar litarafbrigði
minnkaskinns með tæknilegum ættar-
blöndunum. Byrjað var með hinum al-
genga dökka mink, sem lifir villtur í nátt-
úrunni, en nú eru til minkar með svo ólíka
liti sem safírbláir, krítgráir, hvítir, gul-
leitir og dökkbláir. Gulbrúni minkurinn
12
fannst fyrst villtur, en síðar hefur hann
verið hreinræktaður á minkabúunum.
Minkabændur mega í rauninni aldrei
sofna á verðinum — þeir verða stöðugt að
hafa hin dýrmætu dýr sín í huga, til þess
að vera öruggir um, að þau falli ekki í
verði vegna einhverrar slysni. Slæmt við-
urværi getur auðveldlega eyðilagt feld
dýranna — og þar með minkabúið. Stund-
um getur auðveldlega komið skyndileg
ódöngun í minkahvolpana eða fullorðna
minka, án þess að hægt sé að ráða við það.
Og þar sem minkurinn er æðisgrimmt dýr,
sem getur ráðizt á hvað sem fyrir er,
verður að hafa hvert dýr í búri fyrir sig.
Það sem er þó einna kostnaðarmest fyrir
minkabændur er það, að minkamæður í
slíkum búum éta sína eigin unga, ef þær
fá því við komið.
Jafnvel þótt tekizt hafi þannig að gera
minkinn að ,,húsdýri“, hefur eðli hans
ekkert breytzt eða afstaða gagnvart mönn-
unum. Jafnvel þótt hann hafi verið taminn
í margar kynslóðir, er hann jafn grimm-
ur og úti í náttúrunni. Hann hugsar ekki
fyrst og fremst um fæðuna, sem að honum
er rétt, heldur bítur hann fyrst í höndina,
sem réttir hana fram.
<<>000e00e<>00<>i<<<<<>^^
Litla stúlkan heitir Mischa
Kaiser og er aðeins 6 ára, en
þó byrjuð í reiðskóla. Hún sit-
Tir hestinn betur en margur
fullorðinn myndi gera.

HEIMILISBLAÐIÐ