Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 31

veg, sem lá í mjúkum bugðum upp eftir.
Hann þráði að komast heim og segja sín-
um nánustu frá þeirri miklu hamingju, er
honum hafði hlotnazt. Að vísu mundi faðir
hans koma með einhverjar athugasemdir.
Til þess hafði hann fullan rétt. En hann
vissi að honum gekk ekki annað til en
ást á syninum. Hann fékk þó ekki tækifæri
til að létta á hjarta sínu. Þegar Michael
kom að bænum, sat félagi hans Andrea
Haberer þar fyrir. Hann gat ekki leyst
frá skjóðunni að honum áheyrandi. Eftir
að Michael og Andrea höfðu skipzt á
kveðjum, kom Pankraz gamli út um bæj-
ardyrnar.
„Þar ertu loksins kominn, Michael. —
Guði sé lof, að þú ert heill á húfi. Það er
ekki svo einfalt að klífa svo hættulegt
fjall með konu. En veðrið hefur haldizt."
„Já, það er dásamlegt, pabbi. Þú veizt
sjálfur hversu Ijómandi útsýni er af tind-
inum. Og ungfrú Amstetten stóð sig sann-
arlega vel. Ég hefði ekki trúað því að
óreyndu." Um atvikið við jökulsprunguna
þagði hann. Enginn skyldi fá að vita
hversu nærri lá að illa færi. Hamingjan
sem á eftir fylgdi, máði alveg út minn-
inguna um þetta hræðilega atvik. „Ef þér
er sama, pabbi, vildi ég gjarna fara yfir
um til hótelsins í dag. Það var fólk að
spyrja eftir mér þar, og ég vildi helzt vera
á staðnum í býtið í fyrramálið. Pyngjan
okkar mætti víst gjarna þyngjast. Húsþak-
ið þarf bráðlega á lagfæringu að halda.“
„Já, þú hefur á réttu að standa,“ sagði
faðirinn, dálítið hissa.
„Jæja þá, góða nótt,“ sagði Michael, og
hljóp af stað niður fjallið.
„Michael liggur á í dag,“ sagði Pan-
kraz með undrun. Hann átti því ekki að
venjast, að drengurinn sæktist eftir að
komast til þorpsins.
Andrea var þögull.
Michael hljóp niður hagann, eins og
hann væri á eftir hinni dýrmætustu bráð.
Hefði hann vitað hvað á meðan fór fram
í Hótel Poner, hefði hann sennilega farið
sér hægara; meira að segja líklega snúið
við. En það var enginn til að segja hon-
um það. Með ferðahópnum hafði komið
mjög glæsilegur ungur maður, með stál-
blá augu, sem gátu orðið hvöss, sinastælt-
ur og fjaðurmagnaður og sleppti ógjarna
því, sem hann hafði fest hönd á.
Lutz Mergentheim var loftsiglingafræð-
ingur, og hafði rekizt þangað með ferða-
hópnum af tilviljun. Hann hafði fengið
orlof óvænt, og ekki almennilega vitað,
hvað hann ætti af sér að gera. Sjálfsagt
væru öll hótelrúm upptekin, og hann hafði
enga löngun til að hafast við í tjaldi.
Er hann gekk inn í borðsalinn, vísaði
þjónninn honum til sætis við borðið, sem
ísabella og faðir hennar sátu við. Þar voru
enn tvö sæti laus.
„Afsakið", sagði Mergentheim kurteis-
lega. Um leið varð honum litið í hið ein-
þykka andlit ísabellu. Augnaráð hennar
og hans mættust í eina sekúndu, en síðan
lét hann eins og hann hefði varla tekið
eftir henni.
Hann kynnti sig: „Lutz Mergentheim.
Leyfist mér að sitja við þetta borð?“
„Sjálfsagt, ef þér getið gert yður það
að góðu,“ svaraði Amstetten og nefndi
nafn sitt.
„Ég hef heyrt yðar getið,“ hélt Mergent-
heim áfram, meðan þjónninn þjónaði þeim
til borðs, án þess að gera minnsta hávaða.
„Ég er orðinn gamall í hettunni sem vís-
indamaður. Ef til vill fáizt þér einnig við
jarðf ræðirannsóknir ?“
„Nei, alls ekki. Ég er flugmaður og fjalla
um tækninýjungar."
„Einmitt það. Þá hafið þér ábyggilega
frá mörgu að segja.“
Amstetten leit á dóttur sína: „Dóttir
mín,“ sagði hann, og röddin bar vott um
föðurlegt stolt.
Mergentheim hneigði sig og settist.
„Afsakið, að ég held áfram að borða.
Mér fellur ekki að réttirnir kólni.“
„Það skil ég fullkomlega, herra prófess-
or. Hversu lengi hafið þér dvalið hérna?"
„Aðeins í nokkra daga. Ég leita eftir
sjaldgæfum steinum og dóttir mín fer ann-
að slagið í fjallgöngur. í gær var hún uppi
á Monte Christallo."
Að vísu hafði hinn ungi flugmaður enn
litla hugmynd um fjallið en leit þó spyrj-
andi á ísabellu.
„Vissulega,“ endurtók hún, „ég var í
HEIMILISBLAÐIÐ
31