Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 25

öllu í bakpoka Michaels, sem lá á eldhús-
bekknum.
„Vonandi birtir bráðlega til. Af hverju
þarftu eiginlega svona fljótt til baka til
Schluderback?" spurði Pankraz nú son-
inn.
„Ungfrú Amstetten óskaði eftir að ég
útvegaði henni smáræði, sem hún þarf á
að halda á morgun.“
Michael þrýsti hönd þeirra beggja þétt-
ingsfast og stökk af stað niður brattann í
áttina til Schluderback. Pankraz horfði á
eftir honum.
„Mér fellur það ekki allskostar, að hann
skuli leggja á fjallið einsamall ásamt
stúlkubarni“, sagði hann við Veroniku,
sem sat hjá honum með prjóna sína.
„Af hverju ekki?“ spurði hún og leit
rannsakandi á gamla manninn.
„Klettarnir eru hættulegir og svona
krakkar verða gjarnan gripnir skelfingu",
tautaði hann. En raunar var honum annað
í huga. Hann vissi að Michael gekk í aug-
uh á kvenfólkinu. Hann var vel vaxinn
og hin fjörlegu bláu augu hans áttu auð-
velt með að hita ungri stúlku í hamsi.
Honum var bara bezt að láta ekki ánetj-
ast sjálfum, allra sízt af aðkomustúlku.
Hingað til hafði Pankraz ekki haft áhyggj-
ur af Michael, en í þetta skipti hafði verið
í rödd sonar hans einhver eftirvæntingar-
hreimur, sem gerði honum órótt.
Þegar Michael kom til hótelsins með
það sem hann hafði meðferðis handa ung-
frú Amstetten, hafði einmitt verið lagt á
kvöldverðarborðið. Prófessor Amstetten
bauð honum að borði sínu, og kvað dóttur
sína væntanlega að vörmu spori.
Ekki liðu nema nokkrar mínútur þar til
Isabella gekk inn í borðsalinn. Það var far-
ið að kólna og hún var íklædd ljósgulri
blússu og dökkbláu pilsi. Þykkur hárlokkur
féll niður á enni hennar, og hún hafði
strokið létt yfir varirnar með varalit,
svo vart var greinanlegt, en samt nóg til
að hún sýndist enn girnilegri í kvöldbirt-
unni en í dagsljósinu.
Hún hafði tvær ástæður til að vilja
klífa Monte Christallo, sem hún lét þó ekki
uppskáar. í fyrsta lagi hafði hún veðjað
við kunningja sinn um að hún skyldi klífa
fjallið. f öðru lagi hafði hún hrifizt af hin-
um vasklega og laglega Michael Korn-
bacher.
Hún settist og sneri sér að hinum unga
leiðsögumanni. Það var glampi í augunum
og hún sendi honum leyndardómsfullt
augnaráð, Michael tók ekki eftir því, en
sagði henni glaður í bragði að hann hefði
fengið allt, sem hana vanhagaði um.
„Ég sýni yður það á eftir. Ég ætla ekki
að trufla yður við kvöldverðinn." Hann
gerði sig líklegan til að fara.
„Klukkan þrjú í síðasta lagi leggjum
við á stað, ungfrú Amstetten. Við eigum
nokkurra stunda göngu fyrir áður en við
náum upp að sjálfum skriðjöklinum. Herra
prófessor. . .. Hann ætlaði að fara að
kveðja.
„Nei, bíðið við, Kornbacker, þér verðið
gestur minn í kvöld!“
Hann rétti Michael annan matseðilinn,
sem lá á borðinu. fsabella hélt á hinum í
hendinni og hugsaði sig lengi um og leit
út undan sér á Michael. Henni féll hann
stöðugt betur í geð. Það yrði skemmtileg
tilbreytni í ferðalaginu, sem hún átti fyrir
höndum næsta dag.
Michael var fljótur að velja.
„Ég ætla að fá kálfasteik,“ sagði hann.
í leiðsögumannsstarfi sínu var hann van-
ur að umgangast fyrirfólk. Hann vissi
hvað við átti. Þar að auki hafði hann til
að bera meðfædda hæversku. — Prófessor
Amstetten gaf þjóninum bendingu og
sagði honum hvers Michael óskaði. Á með-
an hafði ísabella pantað sér kjúkling.
Stuttu eftir klukkan sjö var Michael
háttaður og skömmu seinna heyrði hann
gestina ganga til herbergja sinna. Honum
fannst hann jafnvel greina rödd ísabellu
bjóða föður sínum góða nótt, en þá var
hann þegar hálfsofnaður.
í býtið næsta morgun fór hann á fæt-
og klæddist fjallgöngubúningi sínum.
Hann fór í sterka gönguklossa, leðurbux-
ur, sem féllu þétt að mjöðmunum og
hengdi úlpuna yfir bakpokann, en í hon-
um var allt sem hann þurfti til ferðarinn-
ar. Þegar Michael átti fjallgöngu fyrir
höndum næsta dag svaf hann að jafnaði
um nóttina í litlu þakherbergi í hótelinu.
HEIMILISBLAÐIÐ
25