Heimilisblaðið - 01.05.1966, Side 14

Toppskarfurinn
og æðarfuglinn
Barnasaga eftir
SVERRE PATURSSON
Uppi við ströndina var æðarfugl og var
að kafa eftir lindýrum, sem voru niðri á
hafsbotninum. Fjær landi var toppskarfur
að elta þjótandi fisk.
Þetta voru tveir stórir fuglar, báðir
klæddir í eins litan, brúnan búning, en
annars voru þeir mjög ólíkir útlits.
Æðarfuglinn var holdugur og hnöttótt-
ur eins og viðfelldin matselja, en toppskarf-
urinn var liðlega byggður og glæsilegur í
hreyfingum eins og met-sundkona.
Holdugi æðarfu.glinn var svo klunnaleg-
ur í hreyfingum, að hann varð að láta sér
nægja það, er hann gat fundið af dýrum,
sem sátu föst innan um þangið á hafs-
botni. Toppskarfurinn gat hins vegar náð
fijótustu fiskum. Sæi hann fisk niðri í vatn-
inu, kafaði hann eins og elding með glæsi-
legu viðbragði. Og óðar hafði hann fisk-
inn í nefinu.
Á meðan þeir voru þannig að stunda
einkavinnu sína, hvor um sig, vildi svo til
einn daginn, að þeir hittust án þess að
hafa greinilega ætlað sér það.
Toppskarfurinn bauð góðan dag, og góð-
lyndi æðarfuglinn tók vingjarnlega undir
kveðjuna.
Þeir töluðu fyrst um daginn og veginn
og auðvitað um fiskveiðarnar, sem þeir
lifðu báðir á, þótt með ólikum hætti væri.
Svo sneru þeir sér að öðrum efnum.
Æðarfuglinn kvartaði undan kuldanum,
sem hafði verið siðastliðið sumar.
„Þú skilur eflaust", sagði hann, „hve
manni getur orðið kalt í svona kulda,
þegar maður verður að liggja i hreiðrinu
undir beru lofti, eins og við æðarfuglarnir
gerum. Það er öðru vísi með ykkur, sem
getið legið hérna í Færeyjum undir stóru
notalegu björgunum."
„0, jæja,“ sagði toppskarfurinn, „það
getur verið, en ég skal segja þér, að það
getur verið reglulega andstyggilegur súgur
í þessum björgum, þegar hvasst er. Það
getur blátt áfram valdið gigt. Þá held ég,
að það sé eins gott að hafa hreiðrið í mjúk-
um grassverðinum eins og þið hafið.“
En æðarfuglinn var ekki á þeirri skoð-
un. Þeir fóru að þjarka um málið, svo að
jafnvel góðlyndi æðarfuglinn umhverfðist
alveg.
A meðan þeir voru að þræta þannig,
kom lundi syndandi upp að hliðinni á þeim.
Og það var lundi, sem hafði skrautlegra
nef en bæði toppskarfurinn og æðarfuglinn
höfðu áður séð á ævi sinni, þvi að það var
sjálfur lundakóngurinn.
Þar sem hann var kurteis fugl, kynnti
hann sig, eins og sæmir fínum herra: „Ég
er lundakóngurinn, og einkunnarorð mín
eru þau, að friður, ró og regla eígi að
ríkja meðal okkar fuglanna allra, sem
höfum bjargræðisveg okkar á bláu mýr-
inni. (Hann meinti hafið). Hvað er um að
ræða? Um hvað eruð þið að þræta?“
Æðarfuglinn hneigði sig og sagði, að þeir
hefðu orðið ósáttir um, hvor þeirra. hefði
lélegra hreiður.
„AHt í lagi,“ sagði lundinn (hann hafði
ferðazt um veturinn við strendur Eng-
lands og kunni eitthvert hrafl í ensku).
„Það er afmælisdagurinn minn í dag, og
þá hef ég það alltaf fyrir venju að gera
eitthvert góðverk. Sá ykkar, sem verður
fyrri til að sjá sólina koma upp úr hafinu
á morgun, skal fá svo indælan dún, að
engan fugl hefur hingað til dreymt um
að fá annað eins.“
Svo hneigði lundakóngurinn sig stima-
mjúkur fyrir dömunum tveim og synti aft-
ur út á gárur hafsins.
Þegar kvöld var komið sátu toppskarf-
urinn og æðarfuglinn hlið við hlið á
skerinu.
„Nú ríður á að standa sig,“ sagði topp-
skarfurinn.
„Já, nú ríður á því,“ sagði æðarfuglinn.
Toppskarfurinn var ekki í vafa um, að
sigurlaunin mundu falla honum í skaut,