Heimilisblaðið - 01.05.1966, Síða 25

Hann leit við og horfði á þau stóru og
einfeldnislegu andliti sínu. Svipurinn var
bungbúinn, en samt var eitthvað hrífandi
við hann. Peggy fannst maðurinn vera um
Þritugt.
,,Vegna þess að hann er í samkeppni við
ftiig og vill ryðja mér úr vegi,“ svaraði
hann.
„En þetta er nokkuð gróft, að hegða sér
svona,“ sagði Ogden Pieter.
„Eg skal launa þeim í sama máta, þótt
síðar verði,“ tautaði maðurinn, og svo leit
út sem hann meinti það. „Og lítið nú á.
Lítið á þetta hjól. Ég er ekki með neitt
varahjól, en bíliinn er fullur af varningi.
Ég hef engan hjálparmann. og það eru
Þrjátíu kílómetrar til Lenox.“
„Er það raunverulega meining yðar?“
spurði Ogden Pieter tortrygginn, ,,að mað-
urinn hafi hrakið yður út í skurðinn af
ásettu ráði?“
„Þetta er viðskiptaatriði," sagði Peggy.
„Það er tilheyrandi samkeppninni. Það er
á þennan hátt meðal annars sem flutninga-
fvrirtækin græða fé — með því að ryðja
öðrum út af veginum á einn eða annan
hátt. Hvar er aðstoðarmaður yðar?“
Bílstjórinn spýtti við tönn með fyrirlitn-
ir>gu.
.-Hann stakk af. Hann strauk frá mér,
ræfillinn sá arna. ACME hefur gert hann
skelkaðan, eða kannski hafa þeir boðið
honum betri kjör. Hann er þá þriðji að-
stoðarmaðurinn sem ég missi á þann hátt.
Lg fæ ekki neinn, sem vill ílendast hjá mér.
En hvað um það, ég neyðist til að ganga
ril Lenox og leita mér hiálpar. Aðeins ef
ég vissi, hvað ég á að grípa til bragðs, því
ekki get ég skilið flutninginn hér eftir
an bess að einhver liti eftir honum á með-
?n. Þetta er þokkalegt eða hitt þó held-
ur!“
Peggy Fogarty leit á Ogden Pieter. —
„Dettur yður ekki neitt í hug undir svona
hringumstæðum?“ spurði hún.
„Mér finnst þetta níðingsverk," svaraði
Ogden Pieter. „Það ætti að refsa svona
^nönnum. Það ætti að draga þá fyrir lög
°g dóm.“
„Þegar eigandinn, Bronson, er aðalmað-
urinn í bæjarstjórninni," mælti bílstjórinn
beisklega, „er ekki svo auðhlaupið að ná
rétti sínum fyrir dómstólnum."
„Hugsið yður betur um, Peter,“ sagði
þá Peggy og ávarpaði hann nú í fyrsta sinn
með því nafni sem hann hafði kynnt sig
með fyrir henni. „Reynið nú að vera ör-
lítið raunhæfur í þetta sinn.“
Ogden Pieter var mjög greiðvikinn og
hjálpsamur að eðlisfari, og nú fyrst skildi
hann, hvað hún var að fara.
„Við getum staðið vörð hjá farminum
á meðan þér farið til boi’garinnar," sagði
hann við bílstjórann.
Peggy kinkaði kolli. „Það var strax
skárra," sagði hún. „En segið mér — þurf-
um við ekki á peningum að halda?“
„Eigið þér við, að við ættum að taka
peninga fyrir það að hjálpa manni, sem
illa er ástatt fyrir?“
„Það er út af fyrir sig ágætt að vera
séntilmaður, Peter,“ sagði hún, „en við eig-
um ekki grænan eyri. En hér er það sem
maður kallar tækifæri."
Ogden Pieter stokkroðnaði og sneri sér
vandræðalegur að bílstjóranum.
„Hve mikið viljið þér borga okkur fyrir
að gæta flutningavagnsins?" spurði hann.
„Nafn mitt er Mertz,“ svaraði maðurinn.
„Footsy Mertz. Eruð þið hjón?“
„Við þekkjumst varla,“ svaraði Peggy.
„Ég hitti hann hérna neðar á veginum."
„Ég hlýt víst að taka boðinu," sagði
Footsy. „Ég læt yður fá dal að launum.“
„Hvort um sig,“ bætti Peggy við. „Auk
þess kaffibrúsann og brauðpakkann, sem
þér hafið meðferðis."
,.En hvernig get ég vitað nema þið rænið
mig og stingið af með þýfið á meðan ég er
burtu? Það eru mjög verðmætar vörur i
bílnum.“
„Hvert ættum við að fara?“ spurði Peggy
þurrlega. „Og í hvað ættum við að láta
þýfið?“
Footsy tók ákvörðun. „Kaffið og matar-
pakkinn eru i hólfi undir sætinu," sagði
hann.
Peggy leit á Ogden Pieter. „Hér sjáið
þér dæmi um það, hvernig venjulegt fólk
vinnur fyrir daglegu brauði sínu,“ sagði
hún.
hEimilisblaðið
113