Heimilisblaðið - 01.05.1966, Side 35

°g einkainngang," sagði hún, „þar sem
niaður gæti farið út og inn, án þess að
Þurfa að sligast upp og niður marga stiga.
Hvítkalkað hús — eins og þetta þarna.“ Og
hún benti. „Einmitt þannig hús gæti ég
hugsað mér.“
Þegar frú Mitchell var farin upp í nýju
íbúðina sína og Ogden og Mertz voru að
taka úr bílnum, spurði Ogden Pieter félaga
shin: „Hversu mikið græða fasteignasalar á
Því að selja hús?“'
j,Hér í bænum græða þeir svona um það
Þil fimm prósent.“
Hér var nýtt umhugsunarefni fyrir Og-
hen Pieter. Hann minntist orða ömmunnar
gömlu, sem talað hafði um að sumir hefðu
ppin augun fyrir tækifærunum sem byðust
i h'finu. Ef Ogden Pieter hefði grandskoð-
að sál sína enn betur, hefði hann þó fundið
aðra og djúpstæðari orsök til þess, að hann
iangaði til að átta sig á sinni nýju tilveru
°g finna útvegi til að ná þar sem hagkvæm-
astri fótfestu. Orsökin var Peggy. Honum
Þótti innst inni fjarska áríðandi að gera
eitthvað það, sem vakið gæti aðdáun henn-
ar °g sýnt henni, að hann væri eitthvað
annað og meira en eyðilagt dekurbarn. —
Hvers vegna hann þráði þetta, var honum
alis ekki ljóst, og hann reyndi heldur ekk-
ert á sig til að komast til botns í því atriði.
Klukkan var þrjú áður en síðari hús-
gagnafarmurinn var kominn upp í hina
nýju íbúð frú Mitchells. Þá var vinnunni
iokið þann daginn. Á heimleiðinni fóru þeir
fram hjá herrafataverzlun, sem auglýsti
„Föt og skófatnað gegn afborgun. Þrjátíu
hróna útborgun.“
„Eg gæti hugsað mér að skreppa þarna
inn, ef þú hefðir ekkert á móti því,“ sagði
Ogden Pieter.
Hegar inn kom, undraðist hann á því að
Þomast að raun um, að hann gat fengið al-
fatnað fyrir tvö hundruð og fimmtíu krón-
Ur- Ogden Pieter var vanur að borga rúm
tvö þúsund fyrir alfatnað sem hann keypti.
Hann valdi sér grá föt með fínlegum ljós-
Um i'öndum, einnig keypti hann hatt sem
kostaði sexíu krónur, sex pör af sokkum,
eina skó og eitt bindi. Hann borgaði út í
hönd það sem nauðsynlegt var og útfyllti
mörg eyðiblöð vegna lánsins á eftirstöðv-
HEIMILISBLAÐIÐ
unum. Enn meira undrandi var hann yfir
því, að hann skyldi ekki þurfa að vera bú-
inn að ljúka greiðslunni fyrr en eftir tutt-
ugu og átta vikur. Footsy beið hans úti í
bílnum, og nú ók hann heim með hinn ham-
ingjusama Ogden Pieter.
Þegar bíllinn var kominn að bilgeymsl-
unni og Footsy hljóp út úr honum, heyrð-
ist lág og þýð rödd sem sagði mjög elsku-
lega. „Góðan dag, Footsy.“
„Góðan dag, Bronson,“ svaraði Footsy
og Ogden Pieter sá, að Footsy stóð kyrr
og vandræðalegur frammi fyrir hinum
ókunna.
„Smávegis rabb í bróðerni getur varla
verið til tjóns, Footsy.“
„Nei, ekki mín vegna.“
„Mér þykir leitt, að þér sögðuð upp starfi
yðar hjá mér,“ sagði Bronson. „Mér þótti
það mjög leitt. Ég hafði mínar fyrirætlanir
varðandi yður.“
„Ég býst ekki við, að mér hefði fallið við
fyrirætlanir yðar,“ svaraði Footsy. „Mér
fellur heldur ekki við yður sjálfan úr því
erum farnir að tala um þetta á annað
borð.“
Ogden Pieter virti fyrir sér eiganda
ACME-flutningafyrirtækisins. Þetta var
smávaxinn og spjátrungslegur náungi,
varla meira en tuttugu og sex ára gamall,
en Ogden Pieter hafði á tilfinningunni, að
hann væri enganveginn eins hættulaus og
hann leit út fyrir að vera.
„Ég get heldur ekki sagt, að ég sé beint
stoltur af yður, Footsy. Þér eruð ekki ná-
kvæmlega mín tegund af manni. En þér
eruð duglegur maður, og ég hef not fyrir
duglega menn. Ég hef til dæmis þörf fyrir
umboðsmann. Og ég er ekki mikið gefinn
fyrir samkeppni, Footsy. Jafnvel ekki hina
friðsamlegustu samkeppni.“
„Það gæti hugsazt, að þegar mér vex
fiskur um hrygg geti ég tekið betur upp
í mig en ég geri núna,“ svaraði Footsy.
„Ég hef efni á því að greiða duglegum
umboðsmarini þrjátíu og fimm þúsund á ári
eða meira.“
Framhald
123